Τα παιδιά του κλότσου και του μπάτσου …… by Lit Maiden

Κυριακή πρωί. Σηκώθηκα και βγήκα στο μπαλκόνι. Έκανε λίγη ψύχρα αλλά δεν με πείραζε καθόλου. Κάθισα στο τραπεζάκι μόνη μου, η γειτονιά ακόμη δεν ήταν στο πόδι και μάλλον θα αργούσε.

Πήρα κάποιες αποφάσεις εκείνο το πρωινό στη γλυκιά ψύχρα καθώς όλοι κοιμόντουσαν, λαμβάνωντας υπ’όψιν μου κάποιες τελευταίες εξελίξεις και τον χρόνο που άρχιζε και πίεζε ασφυκτικά. Ξανάρθε στο μυαλό μου η σκέψη πως οι πολιτικοί δεν νοιάζονται για μας. Μας γράφουν κανονικά και με τον νόμο (ειρωνεία τ’ότι αυτό γίνεται κυριολεκτικά), χλευάζοντας μας με τον πιο χυδαίο τρόπο.

Σκέφτηκα την παραίτηση Παμπούκη — η μόνη φορά που έγινε παραίτηση στα χρονικά μετά την χούντα απ’ ότι μου φαίνεται. Παραίτηση, ναι, αλλά όχι γιατί υπήρχε ηθικό ζήτημα απέναντι στον λαό, όχι γιατί κάποια πράξη του ζημίωσε άμεσα τα αισθήματα του λαού. Ποιος σκέφτηκε τον λαό; Τον αδελφόθεο σκέφτηκαν οι “παραιτούντες” και “δέχοντες” την παραίτησην.

Καταφθάνουν οι εκλογές σε λίγο. Του χρόνου μπαίνουμε σε προεκλογική περίοδο (αν δεν γίνει κάτι νωρίτερα). Τα λαμόγια, μου είναι γνωστά. Και οι 300 τρώνε X από μένα. Θα πάω να ψηφίσω κάποιον άσχετο. Μπουρδέλο κατήντησε το κράτος, δεν θα το βλάψω περισσότερο άμα βγει κάποιος άπειρος, άσχετος με τον χώρο, άγνωστος. Γουστάρω να δω κάποιον π.χ. κυνηγό να στέκεται δίπλα στους μεγάλους και τρανούς της Ευρώπης, δίπλα στη καλοντυμένη Μισέλ Ο. για φωτό. Ναι, θέλω κάποιον που π.χ. δεν έβγαλε το γυμνάσιο να πηγαίνει να λέει τα πράγματα λιανά, να βαράει παπούτσια στα τραπέζια των διαπραγματεύσεων α λα Χρουστσόφ. Χειρότερα από την τριτοκοσμική αποικία που καταντήσαμε τώρα δεν πρόκειται να γίνουμε.

Πάντως δεν θα ξαναβάλω τους ίδιους κομπιναδόρους στο μισθολόγιο της Βουλής. Τέρμα. Να πάν να κάτσουν στα σπιτάκια τον 400 τ.μ. που’χουν, και κάποια στιγμή να βρεθούν απέναντι σε εξοργισμένο συμβασιούχο του ιδιωτικού τομέα που απεγνωσμένα θα τους απειλεί με μαχαίρι να κλέψει τις πιστωτικές που’χουν πάνω τους.

Το αεράκι άρχιζε να με τσιμπάει εκεί που καθόμουν, επαναφέροντάς με στην απόφαση μου. Aυτό στο οποίο κατέληξα, και με σάστισε λίγο, δεν είχε να κάνει με τους πολιτικούς. Αυτούς στους οποίους θα βγάλω το άχτι μου (είπα μέσα μου), απεναντίας, θα είναι αυτοί που θα ζητωκραυγάζουν όνομα κόμματος δυνατά και ρυθμικά έξω στον δρόμο, μέσα σε συγκεντρώσεις, καθώς αφισοκολλούν την κωλόφατσα του αρχηγού/της αρχηγού κοινοβουλευτικής παράταξης, βρωμίζοντας την πόλη μου διπλά.

Το άχτι μου, την γαϊδουριά, την αγροικία μου θα την βγάλω πάνω στα φερέφωνα του συστήματος που διαιωνίζουν την ολιγαρχία. Χούντα θα γίνω απέναντι τους, αφού φασίστες φέρθηκαν τα αφεντικά τους απέναντι σε μένα και στον κάθε συμπατριώτη μου. Δεν καταλαβαίνουν οι πολιτικάντες; Θα την πληρώσουν όσοι τους υποστηρίζουν. Ο πόλεμος μεταφέρεται και πάλι στους δρόμους αλλά επεκτείνεται επίσης και μέσα στα σπίτια, στα καφενεία, στις καφετέριες, στα σάπια πανεπιστήμια-εκτροφεία κομμάτων και όχι πατριωτικών συνειδήσεων και γραμμάτων.

Μας κάναν Ανέγγιχτους. Είμαστε όλοι ανεξαιρέτως για την υφήλιο η κάστα τον ανεπιθύμητων, εκτός για το κεφάλαιο που θα έρθει να επενδύσει σε τιμές ευκαιρίας. Φτάνει πια — τώρα ήρθε ο καιρός τα ανεγκέφαλα κομματόσκυλα να διωχθούν, να γίνουν τα παιδιά του κλότσου και του μπάτσου. Τέλος στον τυφλό κομματισμό στη χώρα μας. Επιτέλους να πηγαίνουμε σαν λαός στις κάλπες έχοντας επίγνωση του τι κάνουμε, με συνείδηση ως προς το τι κληρονομιά θα αφήσουμε στα παιδιά μας.

Lit Maiden

This work by http://mysatelite.wordpress.com/ is licensed under a Creative Commons Attribution-NoDerivs 3.0 Unported License.