Περί της στρατηγικής σχέσης με τους σιωνιστές

Ξαφνικά το σύστημα, κάνοντας μεταβολή, το έριξε στη λαγνεία για τη “στρατηγική σχέση” μας με το Ισραήλ, όπως αυτή διαμορφώθηκε μετά την επίσημη επίσκεψη Παπανδρέου (την πρώτη Έλληνα πρωθυπουργού στο Ισραήλ) και την άμεση ανταπόδοσή της από τον Μπέντζαμιν Νετανιάχου.
Η ελληνική κυβέρνηση από καιρό είχε δείξει τις προθέσεις της, με αντιαραβικές όσο και ανήθικες ενέργειες, όπως ήταν η μη ψήφιση της έκθεσης του Νοτιοαφρικανού δικαστή Γκόλντουιν για τα εγκλήματα πολέμου στη Γάζα, αλλά και η δέσμευση των χρημάτων ιρανικής τράπεζας που δραστηριοποιείται στην Ελλάδα, χωρίς μάλιστα να ανακοινωθεί τίποτα.
Στη ζούλα όλα λοιπόν, για να “προστατευθεί” η εικόνα της κυβέρνησης και να μην καταρρεύσει το παραμύθι για τις άριστες σχέσεις μας με τον αραβικό κόσμο.
Κάποιοι από το ΥΠΕΞ κάνουν διαρροές, λέγοντας ότι η “στρατηγική” σχέση μας με το Ισραήλ αποτελεί αντίβαρο στην επιθετικότητα της Τουρκίας.
Αλήθεια, για ποιο αντίβαρο μιλούν, όταν υποκύπτουμε σε όλες τις απαιτήσεις της Τουρκίας; Δεν θα ήταν αποτελεσματικότερη και πιο πειστική μια αποφασιστικότερη στάση έναντι της Άγκυρας; Ή απλά το Ισραήλ ανέλαβε εργολαβικά την… άμυνά μας;
Καιρός είναι κάποιοι να σοβαρευτούν. Να μας πουν λοιπόν από το ελληνικό ΥΠΕΞ, ποια είναι τα απτά αποτελέσματα και τι κερδίζουμε από το νέο μας διπλωματικό και αμυντικό “φλερτ” με το Ισραήλ. Γιατί αν τα υπέρ είναι περισσότερα των κατά, έχει καλώς. Όμως, δεν φαίνεται να είναι έτσι. Ήδη, η έκφραση της οργής στον αραβικό κόσμο για την αλλαγή πλεύσης της Ελλάδος, είναι παραπάνω από ορατή.
Το τι λένε οι εδώ αραβικές πρεσβείες, δεν περιγράφεται.
Αυτό που θα ήταν χρήσιμο να μάθουμε, είναι αν η αλλαγή στάσης της χώρας μας και η υιοθέτηση φιλοσιωνιστικής πολιτικής, έγινε κατόπιν σχεδιασμού ή αποτελεί απότοκο του μνημονίου, είναι δηλαδή μέρος του όλου πακέτου “βοήθειας” προς τη χώρα μας (και του ευνουχισμού της).
elkosmos