“Εθνική και Λαϊκή Κυριαρχία, ή Χρεοκοπία;”: το πραγματικό δίλημμα των εκλογών

Αν ήσουνα αγαπητέ αναγνώστη στη θέση του Γ.Α. Παπανδρέου, τι θα προτιμούσες:

Να κάνεις πρόωρες εκλογές τον Δεκέμβρη με θέμα την πορεία της οικονομίας και  ζητώντας την ανανέωση της λαϊκής εντολής με εκλογικό δίλημμα το νέα μέτρα ή χρεοκοπία και να μείνεις έτσι κυρίαρχος του παιχνιδιού, επειδή είτε ξανακερδίσεις είτε χάσεις την αυτοδυναμία θα είσαι πρώτο κόμμα και επιπλέον θα έχεις  παραδώσει το πικρό ποτήρι…

Ή να αφήσεις να περάσει ο Χειμώνας, να κυλήσει ο χρόνος μέχρι το Μάρτιο, να αναγκαστείς να περάσεις τα νέα μέτρα για το νέο έλλειμμα του 16% και να είσαι στο έλεος της μείζονος και ελάσσονος αντιπολίτευσης;

Νομίζω ότι θα διάλεγες την πρώτη λύση. Είναι αυτό που λένε στη θεωρία παιγνίων dominant strategy απέναντι σε κάθε άλλη πιθανή στρατηγική. Το αποτέλεσμα της είναι θετικό για σένα σε κάθε περίπτωση και ειδικά στην περίπτωσή μας, όπου ο κ. Παπανδρέου είναι κυνικά αδιάφορος για το αποτέλεσμα των εκλογών ακόμα κι αν χάσει, πόσο μάλλον που πιστεύει ότι θα κερδίσει και άρα παίρνει λελογισμένο ρίσκο. Αντίθετα  το αποτέλεσμα της δεύτερης λύσης είναι ανοικτό στους ανέμους της ιστορίας…

Το ερώτημα λοιπόν δεν είναι αν θα πάμε σε εκλογές, ή αν μπλοφάρει ο κ. Παπανδρέου. Το ερώτημα είναι: Υπάρχει λύση που αντιμετωπίζει το δίλημμα που θα θέσει στις εκλογές του Δεκεμβρίου; Γιατί καλό είναι να κερδίζει κανείς την εξουσία, οφείλει όμως, μετά, να την ασκεί υπέρ του Λαού και τους Έθνους.

Ας δούμε λοιπόν τι αποτέλεσμα θα έχει για τους αντιπάλους του η επιλογή της πρώτης λύσης από τον κ.Γ.Α.Παπανδρέου:

Πρώτον: Στο δίλημμα νέα μέτρα (γιατί εσείς, η ΝΔ, φταίτε), ή χρεοκοπία (Χάρυβδη, ή Σκύλα) μια καθαρή απάντηση απαιτεί τη διατύπωση ενός εξίσου καθαρού αντι-διλήμματος. Τα στοιχεία αυτού του συμμετρικού διλήμματος είναι ξεκάθαρο ότι πρέπει, οφείλουν, να μη σταθούν μόνο σε ένα οικονομίστικο πλαίσιο αλλά να διατυπώσουν και μια ιδεολογική παράμετρο, ένα “όραμα”, αν θέλετε. Δανείζομαι από ένα κείμενο που δημοσιεύτηκε στο antinews στις 23/10/2010:

«Και έτσι, για πρώτη φορά σήμερα, εξαιτίας ακριβώς του Μνημονίου, είναι σε θέση συνειδητοποιήσει ο Έλληνας, πόσο σημαντικό είναι να αποκτήσει, επιτέλους, το δημοκρατικό ελληνικό κράτος πλήρες, ηθικά και πολιτικά νομιμοποιημένο, χρησιμοποιούμενο προς το συμφέρον της ολότητας, συντεταγμένο μονοπώλιο στην κρατική εξουσία. Να αποκτήσει, με άλλα λόγια, το ελληνικό κράτος, πλήρη εθνική και λαϊκή κυριαρχία.Η ελλιπής υλοποίηση του δημοκρατικού και εθνικού μονοπωλίου της ελληνικής κρατικής εξουσίας, εξηγεί και την υπανάπτυξη κοινωνικών και πνευματικών θεσμών που θα μπορούσαν να αποτρέψουν την επιβολή του Μνημονίου. Το Μνημόνιο δεν είναι τίποτε άλλο, παρά η εμφανής και απεχθής όψη του ελλιπούς μονοπωλίου εξουσίας που βίωνε σχεδόν αφανώς το ελληνικό κράτος από τη στιγμή της ίδρυσής του.» (Για ένα πραγματικά ανεξάρτητο ελληνικό κράτος | ANTI WEBLOG)

Επομένως το αντιδίλημμα που πρέπει να αρθρώσει η ΝΔ θα μπορούσε να είναι Εθνική και Λαϊκή Κυριαρχία ή Χρεωκοπία; (Φυσικά η έννοια της χρεοκοπίας γενικεύεται και περιλαμβάνει πια όχι μόνο την οικονομική αλλά και την ηθική, συλλογική και ιδεολογική χρεοκοπία). Η δε Εθνική Κυριαρχία έχει ακριβώς να κάνει τόσο με την ανάκτηση εσωτερικά του φυσικού μονοπωλίου της Βίας από το κράτος (σε αντίθεση με τη σημερινή κατάσταση περιορισμένης κυριαρχίας με διάφορες ομάδες να επιβάλλουν το «νόμο» τους όσο και με την έννοια της Εθνικής Κυριαρχίας απέναντι σε τρίτους είτε αυτοί είναι φίλοι και σύμμαχοι είτε είναι «φίλοι και σύμμαχοι».

Όσον αφορά για το οικονομικό κομμάτι του διλήμματος οφείλουμε νομίζω να απαγκιστρωθούμε από απόλυτες αρνήσεις γύρω από τη Χρεοκοπία: θυμίζω την περίπτωση Κίρχνερ στην Αργεντινή (Néstor Kirchner: Argentina’s independence hero. The death of Argentina’s former president is a sad loss. His bold defiance of the IMF paved the way for South America’s progress,by Mark Weisbrot, The Guardian, 27/10/2010).

Ομοίως οφείλουμε να απαγκιστρωθούμε από την κατασκευή ενός νομίσματος και μιας Ένωσης που δεν ανταποκρίνονται στην επιδίωξη ενός ισχυρού Ευρωπαϊκού Χώρου αλλά προωθούν ευρωαμερικανικές αφηγήσεις. (“Απαγκίστρωση” δε σημαίνει έξοδος σπεύδω να τονίσω, σημαίνει νέα πολιτική)

Παρατηρητής