Μεταβληθήκαμε σε λαό τεμπέληδων

Αποσπάσματα από συνέντευξη του Μίκη Θεοδωράκη στο περιοδικό Μανιφέστο

(Με το Μίκη μπορεί κανείς να διαφωνήσει σε πολλά. Πιστεύω ότι είναι πολύ καλύτερος μουσικός απ’ ότι πολιτικός. Πολλές φορές στο παρελθόν έχει παίξει, άθελά του, το ρόλο της βαλβίδας εκτόνωσης του συστήματος. Όμως δεν μπορεί να του αναγνωρίσει κανείς ότι είναι Πατριώτης. Και πολλά από τα λεγόμενά του αγγίζουν το αισθητήριο του λαού.)

Για την οικονομική κρίση

Όταν λέμε οικονομική κρίση, συνήθως εννοούμε το δυσβάστακτο δημόσιο χρέος μας προς τρίτους, που φυσικά για να εξοφληθεί είμαστε αναγκασμένοι να πληρώνουμε υψηλούς τόκους, οι οποίοι τελικά αντί να το μειώσουν, το αυξάνουν, οπότε είμαστε αναγκασμένοι να δανειζόμαστε ξανά και ξανά, με αποτέλεσμα το χρέος να αυξάνεται συνεχώς με την πρόσθεση των νέων τόκων και των νέων δανείων. Έχουμε μπει δηλαδή στη λογική και πρακτική του μαγγανοπήγαδου, με τη διαφορά ότι το «μουλάρι» που έχουμε γίνει, είναι υποχρεωμένο να αυξάνει συνεχώς την ταχύτητά του, με αποτέλεσμα κάποτε να σωριαστεί από την υπεράνθρωπη προσπάθεια. Μήπως όμως ένας λαός που συνέτεινε και ο ίδιος στο να τον μεταβάλουν σε ένα ά-λογο υποζύγιο, δεν είναι στην πραγματικότητα ένα μουλάρι που κάνει κύκλους γύρω από το μαγγανοπήγαδο αυτού του διεφθαρμένου συστήματος που υπήρξε έργο όλων των κομμάτων από το 1974 έως σήμερα; Σ’ αυτό συνέτεινε και ο ίδιος φυσικά ο ελληνικός λαός, που χωρίς να κάνει σοβαρή προσπάθεια για να αποτινάξει από πάνω του τον χουντικό ζυγό, οι συνθήκες του έκαναν δώρο μια πρωτόγνωρη γι’ αυτόν ελευθερία – δημοκρατία, η οποία μεταβλήθηκε λόγω της μετάλλαξης των κομμάτων της Κεντροαριστεράς και της Αριστεράς σε κήρυκες λαϊκισμού, σε ασυδοσία-αναρχία, που οδήγησε νομοτελειακά στον «ωχαδερφισμό», στην κυριαρχία της υποκουλτούρας, στη δολοφονία του ήθους κι από κει στην γενικευμένη διαφθορά.

Για το λαϊκισμό Αριστεράς και Δεξιάς

Μετά το 1974 ο λαϊκισμός που ξεκίνησε αρχικά από την Αριστερά, κατέκτησε τελικά και την Δεξιά, δηλαδή διέφθειρε το σύνολο  των ψηφοφόρων, το σύνολο του λαού μας και οδήγησε στη γενικευμένη ανηθικότητα, ότι δηλαδή μπορούμε να ζούμε επ’ άπειρον με τα πακέτα της Ευρώπης και με δανεικά αφήνοντας τα βάρη των τόκων για τις επόμενες γενιές. Μεταβληθήκαμε ομαδικά σε λαό οκνηρών – τεμπέληδων – καλοπερασάκηδων και εξυπνάκηδων, που πίστεψε ότι ανακάλυψε τον τρόπο να παίρνει και να καταναλώνει περισσότερα απ’ όσα ο ίδιος παράγει.

Με δυο λόγια λαός παρασιτικός, καταδικασμένος να συντριβεί από τη στιγμή που θα έκλειναν οι κρουνοί των δανεικών και των χαριστικών επιδοτήσεων. Που αντί να διατεθούν σε παραγωγικά έργα που θα μας βοηθούσαν να ζήσουμε αυτοδύναμα, πήγαν στις τσέπες των επιτήδειων, των στελεχών και των ψηφοφόρων που τους μετέβαλε σε μια πολτοποιημένη μάζα χωρίς ήθος, ευγένεια, παιδεία, πολιτισμό και κυρίως ευθύνη απέναντι στη χώρα τους και τον ίδιο τον εαυτό τους.

Για το ΔΝΤ

Η δικαιολογία της Κυβέρνησης που μας οδήγησε στην απόφαση να του παραδώσουμε τα κλειδιά του πιο ευαίσθητου εθνικού μας τομέα, της εθνικής μας οικονομίας, ήταν το ότι οι πιστωτές μας διπλασίασαν και τριπλασίασαν τα επιτόκια των δανείων. Και το ερώτημα είναι γιατί δεν συνέβη το ίδιο σε χώρες όπως η Ιρλανδία, η Πορτογαλία και η Ισπανία, που είχαν περίπου τα ίδια προβλήματα με μας;

Με άλλα λόγια θα πρέπει να επισημάνουμε και να καταγγείλουμε τους υπεύθυνους, Έλληνες και ξένους, που από τα τέλη του 2009 ως τις αρχές του 2010 εμφάνισαν τη χώρα μας έτοιμη να βουλιάξει όπως ο Τιτανικός, οπότε τα λεγόμενα spread (δηλαδή το ύψος των επιτοκίων) άρχισαν να ανεβαίνουν μονάχα για μας καθιστώντας έτσι αδύνατο τον απαραίτητο για την οικονομία μας δανεισμό, οπότε η προσφυγή στο ΔΝΤ έγινε υποχρεωτική.

Οι δηλώσεις των κυρίως υπευθύνων όπως του Πρωθυπουργού, του Υπουργού Οικονομίας και του Διοικητού της Τράπεζας της Ελλάδας υπήρξαν στο διάστημα αυτό καταλυτικές στον διεθνή χώρο για την δημιουργία αυτής της βιβλικής εικόνας για την οικονομία της χώρας, ενώ όπως είπαμε, δεν διέφερε από την κατάσταση που υπήρχε στις τρεις χώρες που προανέφερα και όπου τα spread έμειναν στα ίδια περίπου επίπεδα, έτσι ώστε οι χώρες αυτές να μπορούν να δανείζονται όπως πριν, χωρίς να είναι υποχρεωμένες να καταφύγουν στο ΔΝΤ.

Επομένως, πρώτον, η παράδοση στο ΔΝΓ δεν ήταν υποχρεωτική όπως διατείνεται η Κυβέρνηση και, δεύτερον, υπήρχε ο τρόπος να αντιμετωπίσουμε την κρίση μόνοι μας κατά το παράδειγμα των χωρών που αναφέραμε. Και το ερώτημα είναι, αυτές οι δηλώσεις των Ελλήνων υπευθύνων που συνέτειναν αποφασιστικά στην εκτόξευση των spreads και από κει στο ΔΝΤ οφείλονται σε λάθος ή έγιναν σε συνεννόηση με συμφέροντα και δυνάμεις που επιζητούσαν να τεθεί η χώρα μας κάτω από τον έλεγχο του ΔΝΤ και των Ευρωπαϊκών Τραπεζών;

Ας δούμε τώρα σε τι συνίσταται η θεραπεία στην οποία μας υποβάλλει η Τρόϊκα. Δεν είναι μήπως στην ουσία η επανάληψη των προηγούμενων λαθών μας; Δηλαδή η συνέχιση του δανεισμού με την αύξηση των τόκων και την περαιτέρω διόγκωση του χρέους; Και πώς θα βγούμε το 2013 από τον φαύλο κύκλο, όπως υποσχέθηκε ο κ. Παπανδρέου στην Θεσσαλονίκη, όταν θα έχουμε δανεισθεί έως τότε ίσως και άλλα 200 δισεκατομμύρια, οπότε το δημόσιο χρέος θα έχει σχεδόν διπλασιασθεί; Σε πόσο ύψος θα έχουν φτάσει έως τότε οι τόκοι και με ποιο τρόπο θα μπορούμε να τους πληρώσουμε; Με νέα δάνεια; Από ποιους; Και με ποια επιτόκια;

Το ΔΝΤ λοιπόν δεν είναι λύση αλλά αντίθετα συνέχιση της τακτικής του μαγγανοπήγαδου, δηλαδή της παραπέρα βύθισης της εθνικής μας οικονομίας και των παραγωγικών μας δυνατοτήτων με τη μετατροπή της χώρας μας σε μια χώρα τελεσίδικα καταδικασμένη στην υπανάπτυξη και στην παρακμή.

manifestomag.gr