Ήρωας δε γεννιέσαι. Πεθαίνεις.

Το χειρότερο πράγμα που μπορεί να κάνει μία χώρα στους πολίτες της, είναι να τους στερήσει τη δυνατότητα να γίνουν ήρωες. Την ελπίδα πως κάποια στιγμή στη ζωή τους, θα μπορέσουν να υπηρετήσουν έναν απώτερο σκοπό, όχι για ιδιοτελείς σκοπούς, αλλά για κάτι ανώτερο, που υπερβαίνει την έννοια της μονάδας. Πόσο δέος και σεβασμό προκαλεί το άκουσμα του ονόματος Λεωνίδας ή Κολοκοτρώνης! Άνθρωποι που είχαν την ευκαιρία να αποδείξουν ότι μπορούν να είναι ήρωες. Ότι μπορούν να θυσιάσουν  τη ζωή τους για όλα εκείνα που στις μέρες μας ξεφτιλίζονται από τους ίδιους τους εκπροσώπους του λαού.Δε με πειράζει που μου στέρησαν ένα μέρος του μισθού μου. Δε με πειράζει που μου στέρησαν το δικαίωμα στην παιδεία. Δε με πειράζει που ακόμη και πριν κλείσω τα μάτια μου θα πρέπει να παλεύω με το τέρας της κουτσουρεμένης σύνταξης. Με πειράζει όμως που μου στέρησαν το δικαίωμα να γίνω ήρωας. Με πειράζει που επιτάσσουν να σκύβω το κεφάλι μου, όχι γιατί ο αντίπαλός μου είναι πιο δυνατός (αυτό είναι σεβαστό), αλλά από φόβο μήπως και τον προκαλέσω. Είναι σχεδόν αδύνατο να γίνει στις μέρες μας κάποιος ήρωας. Το πολιτικό και οικονομικό σύστημα της χώρας μας έχει φροντίσει να απαλλαγεί από την «περιττή» κάστα των ηρώων. Στη συνείδησή μας ο ήρωας έχει ταυτιστεί με τον Έλληνα ο οποίος μάχεται έναν εξωτερικό εχθρό. Λεωνίδας – Πέρσες,  Κολοκοτρώνης – Τούρκοι. Εγώ ποιους θα πρέπει να πολεμήσω; Τον Τούρκο που κάθε τόσο κάνει επίδειξη δύναμης στο Αιγαίο, ή τον Έλληνα πολιτικό που καθημερινά ενεργεί εναντίον μου μέσα στην ίδια την πατρίδα; Είμαι επικίνδυνος και απειλή για τις διπλωματικές σχέσεις των δύο χωρών αν βλέπω Τούρκο και μου γυρίζουν τα άντερα από το μίσος. Είμαι λαϊκιστής, εθνικιστής, χουντικός, γραφικός, Πρέκας, Γκλέτσος κτλ, αν εναντιωθώ στις αποφάσεις ενός πολιτικού συστήματος που απειλεί τη νοημοσύνη μου και θίγει την εθνική μου αξιοπρέπεια. Δεν μπορείς στις μέρες μας να είσαι ήρωας. Δεν σου επιτρέπεται. Είναι κατάρα να μη μπορείς να πεθάνεις για τα πιστεύω σου, αλλά να σε πεθαίνουν για τα πιστεύω τους, μυαλά που από τύχη φιλοξενούνται σε ανθρώπινα σώματα. Δεν πολέμησα τους Πέρσες. Δεν έγινα αρματολός στην Τουρκοκρατία. Δεν μπόρεσα να γίνω αντιστασιακός κατά την περίοδο της κατοχής. Λόγω ηλικίας έχασα όλες αυτές τις ευκαιρίες να προσφέρω κάτι στην πατρίδα μου πέρα από φόρους, φόρους, φόρους που δίνω και θα δίνω μέχρι να πεθάνω. Κάποιοι μου στέρησαν το όνειρο του ήρωα. «Δυστυχώς» δεν το στέρησαν από τα παλικάρια στα Ίμια, τους πεσόντες πιλότους της Πολεμικής Αεροπορίας και τους Στρατιώτες που έδωσαν τη ζωή τους για τους Έλληνες και όχι για τους εθνοπροδότες.

ΥΓ: Jeffrey… στις 31 Ιανουαρίου 2011 είναι μία ιδιαίτερη επέτειος. Στο υπενθυμίζω για να μην τρέχεις την τελευταία στιγμή όπως και στη περίπτωση του Διστόμου.