Μας κοιτάζει με αγάπη και πόνο από ψηλά…

Γράφει ο Ιάκωβος Ποθητός

Ήταν ένας φλογερός κήρυκας της Αγάπης και του Χριστιανισμού.

Ήταν ένας αδούλωτος Έλληνας, υπερασπιστής των δικαίων της χώρας του.

Γι’  αυτές τις αρετές του, κατηγορήθηκε από τους χαμερπείς.

Γι’ αυτές του τις αγάπες, κατηγορήθηκε από εκείνους που στο όνομα των όποιων συμφερόντων, ξεπουλούν μεγάλα ιδανικά, εθνικά ιδεώδη.

Οι στείροι σε προτάσεις και δράσεις, τον κατηγόρησαν γιατί μιλάει για θέματα που αφορούν την κοινωνία μας.

Οι «πολιτικοί» τον κατηγόρησαν γιατί παίρνει θέση στα εθνικά θέματα.

Οι δημοσιογράφοι που έτρεχαν από πίσω του μα τις κάμερες, τον κατηγόρησαν γιατί εμφανίζεται στην τηλεόραση!

Οι υποκριτές, οι ανίκανοι, οι τάχα προοδευτικοί, θέλησαν να μειώσουν την ακτινοβολία του μεγάλου αυτού άνδρα.

Δεν τα κατάφεραν όμως, όπως δεν καταφέρνει ένα σύννεφο να σβήσει τον Ήλιο. Το σύννεφο τον κρύβει για μια στιγμή, όμως μετά από λίγο, ο Ήλιος ξαναστέλνει στη γη τις λαμπερές του αχτίνες.

Η αγάπη του λαού για τον Χριστόδουλο, ήταν ισοδύναμη με την δική του Αγάπη.

Η αγάπη των νέων για τον μεγάλο πνευματικό άνδρα, ήταν αντάξια με την δική του αγάπη για την νεολαία.

Η αγάπη των ευπαθών κοινωνικών ομάδων για τον φιλεύσπλαχνο ιεράρχη, ήταν το ίδιο δυνατή με την δική του αγάπη για όλη την ανθρωπότητα.

Αυτή ήταν η Αγάπη που πλημμύριζε την καρδιά του Χριστόδουλου.

Μεγάλη ήταν η Αγάπη όλων όσων τον γνώρισαν, όλων όσων βρήκαν στο πρόσωπό του τον προστάτη, τον πνευματικό καθοδηγητή, τον Άνδρα που είχε την δύναμη να ορθώνει το ανάστημά του απέναντι στις πολιτικές που έπλητταν τον Ελληνισμό και την Ορθοδοξία.

«Εάν νομίζουν όσοι μας πολεμούν ότι θα με αναγκάσουν να παραιτηθώ, ότι θα με κάμψουν, ώστε να μην ομιλώ όπως με έχετε συνηθίσει, είναι βαθιά νυχτωμένοι, διότι είμαι εδώ και θα είμαι εδώ» είχε δηλώσει στις 27/2/2005 ο Χριστόδουλος.

Δεν σώπασε, απεναντίας, στις δύσκολες ώρες της βαριάς ασθένειάς του, παρέδωσε σε όλους, και πολύ περισσότερο, στους κατήγορούς του, μαθήματα ανδρείας, καρτερικότητας, Αγάπης, συγχώρεσης.

Συγχώρεση, που μόνο οι Άνθρωποι, που έχουν ξεπεράσει τις μικρότητες, που έχουν κατανικήσει τον εγωισμό τους, μπορούν να δώσουν.

Έφυγε από κοντά μας ο Χριστόδουλος και ανέβηκε στους ουρανούς. Πήγε κοντά στον Πατέρα του. Πήγε κοντά σε Εκείνον που από μικρό παιδί αγάπησε περισσότερο κι από τον εαυτό του. Πήγε κοντά στο Αιώνιο Φως, ένα Φως Αγάπης που όσο ζούσε προσπαθούσε να μεταδώσει για να γαληνέψει τις ψυχές των ανθρώπων.

Γι’  αυτό, και στις καρδιές των Ελλήνων χριστιανών, θα παραμείνει Αθάνατος…