Τὸ Ἱστορικό τῆς Γενοκτονίας τῶν Ποντίων

Τὸ Χρέος μας στὴν Ἱστορία

Ἐν ὄψη τῆς μνήμης τῆς  γενοκτονίας τῶν Ἑλλήνων τοῦ Πόντου πραγματοποιήθηκε ὁμιλία ὑπὸ τοῦ Ποντίου, ἀποστράτου ἀξιωματικοῦτου Ἑλληνικοῦ στρατοῦ, κ. Σάββα Καλεντερίδη στὴ Χριστιανικὴ Ἑστία Λαμίας. Μία ὁμιλία ἡ ὁποία συγκίνησε τόσο γιὰ τὰ μαρτύρια ποὺὑπέστησαν οἱ ἀδελφοί μας Πόντιοι, ὅσο καὶ γιὰ τὴν ἀκράδαντη πίστη τῶν. Παραθέτουμε μικρὴ περίληψη γιὰ νὰ λάβουν γνώση τοῦ θέματος καὶ οἱ ἀναγνῶστες τῆς ἰστοσελίδας μας.

Τὸ σχέδιο

Χαράζει ἡ ἀνατολὴ τοῦ 20ού αἰώνα καὶ οἱ λαοὶ τῆς Βαλκανικῆς ὁραματίζονται ἕνα ἐλπιδοφόρο μέλλον χωρὶς τὸν Ὀθωμανὸ δυνάστη πάνω ἀπὸ τὶς κεφαλές τους.

Τὴν ἴδια περίοδο, οἱ Νεοτοῦρκοι ἀρχίζουν νὰ σχεδιάζουν ἕνα ἀποτρόπαιο ἔγκλημα. Τὴ δημιουργία μίας νέας Τουρκίας στὰ ἐδάφη τῆς Ἀνατολῆς, ‘ἀποκαθαρμένης’ ἀπὸ τοὺς χριστιανικοὺς καὶ τοὺς μὴ μουσουλμανικοὺς πληθυσμούς,

Τὸ σχέδιο συζητεῖται στὰ μυστικὰ συνέδρια τῶν Νεοτούρκων ποὺ διεξάγονται στὴ Θεσσαλονίκη τὸ 1908, 1909 1910 καὶ 1911 καὶ προβλέπει τὴν ἀπομάκρυνση τοῦ χριστιανικοῦ πληθυσμοῦ ἀπὸ τὰ ἐδάφη τῆς Μικρᾶς Ἀσίας ἀκόμα καὶ μὲ τὴ χρήση βίας, γιὰ νὰ δημιουργηθεῖ ἐκεῖ τὸ νέο τουρκικὸ κράτος.

Στὸ τελευταῖο συνέδριό τους, αὐτὸ τοῦ 1911, οἱ Νεοτοῦρκοι λαμβάνουν τὴν ἑξῆς ἀπόφαση:

“Η Τουρκία πρέπει νὰ γίνει μωαμεθανικὴ χώρα, ὅπου ἡ μωαμεθανικὴ θρησκεία καὶ οἱ μωαμεθανικὲςἀντιλήψεις θὰ κυριαρχοῦν καὶ κάθε ἄλλη θρησκευτικὴ προπαγάνδα θὰ καταπνίγεται… Ἀργὰ ἢ γρήγορα θὰ πρέπει νὰ πραγματοποιηθεῖ ἡ πλήρης ὀθωμανοποίηση ὅλων τῶν ὑπηκόων τῆς Τουρκίας. Καὶ εἶναιὁλοκάθαρο ὅτι αὐτὸ δὲν μπορεῖ νὰ γίνει μὲ τὴν πειθώ. Ἄρα πρέπει νὰ χρησιμοποιηθεῖ ἔνοπλη βία… Τὸδικαίωμα τῶν ἄλλων ἐθνοτήτων νὰ ἔχουν δικές τους ὀργανώσεις θὰ πρέπει νὰ ἀποκλειστεῖ. Κάθε μορφὴἀποκέντρωσης καὶ αὐτοδιοίκησης θὰ θεωρεῖται προδοσία πρὸς τὴν τουρκικὴ αὐτοκρατορία.”

Σὲ μυστικὴ σύσκεψη τῶν Νεοτούρκων ὑπὸ τὴν προεδρία τοῦ Ταλαὰτ Πασᾶ, ὁ δρ. Σακὶρ Μπεχαεντὶνἀναφέρει τὰ ἑξῆς:

“Τα ἔθνη ποὺ ἀπέμειναν ἀπὸ παλιὰ στὴν Αὐτοκρατορία μας, μοιάζουν μὲ ξένα καὶ βλαβερὰ χόρτα ποὺπρέπει νὰ ξεριζωθοῦν. Νὰ ξεκαθαρίσουμε τὴ γῆ μας. Αὐτὸς ἄλλωστε εἶναι καὶ ὁ σκοπὸς τῆς ἐπανάστασής μας.”

Στὴν ἴδια σύσκεψη ὁ δρ. Ναζὶμ λέει:

“…Θέλω νὰ ζήσει ὁ Τοῦρκος. Καὶ θέλω νὰ ζήσει μόνο σ αὐτὰ τὰ ἐδάφη καὶ νὰ εἶναι ἀνεξάρτητος. Ἐκτὸς τῶν Τούρκων ὅλα τὰ ἄλλα στοιχεῖα νὰ ἐξοντωθοῦν, ἄσχετα σὲ ποιὰ θρησκεία ἢ πίστη ἀνήκουν. Αὐτὴ ἡχώρα πρέπει νὰ καθαρίσει ἀπὸ τὰ ξένα στοιχεῖα. Οἱ Τοῦρκοι πρέπει νὰ κάνουν τὴν ἐκκαθάριση.”

Ἡ ἐφαρμογὴ τοῦ Σχεδίου

Τὸ σχέδιο τίθεται σὲ ἐφαρμογὴ τὸ 1914, μὲ τὸ Μεγάλο Διωγμό, ὅποτε -ὑποτίθεται γιὰ ‘λόγους ἀσφαλείας’-ἐκτοπίζονται καὶ χάνουν τὴ ζωὴ τοὺς πολλὲς δεκάδες χιλιάδες Ἕλληνες τῆς Θράκης καὶ τῶν παραλίων.

Ἀκολουθεῖ ἡ Γενοκτονία 1,5 ἑκατομμυρίου Ἀρμενίων, τὸ 1915, καὶ τὸ ἔγκλημα ὁλοκληρώνεται στὴσυνέχεια καὶ μέχρι τὸ 1923, μὲ τὴ Γενοκτονία ἀπὸ 353 χιλιάδων Ἑλλήνων τοῦ Πόντου καὶ περισσότερο ἀπὸἑνὸς ἑκατομμυρίου Ἑλλήνων τῆς Θράκης καὶ τῆς Μικρᾶς Ἀσίας.

Μερικὲς ἀπὸ τὶς μαρτυρίες ξένων διπλωματῶν

Σὲ ἔγγραφό του Αὐστριακοῦ ὑπουργοῦ ἐξωτερικῶν γιὰ τοὺς διωγμοὺς τῶν Ἑλλήνων, ποὺ ἀπευθύνεται πρὸς τὸν ὁμόλογό του στὸ Βερολίνο, ἀναφέρονται τὰ ἑξῆς:

“Η πολιτικὴ τῶν Τούρκων εἶναι μέσω μίας γενικευμένης καταδίωξης τοῦ ἑλληνικοῦ στοιχείου, νὰἐξοντώσει τοὺς Ἕλληνες ὡς ἐχθρούς του Κράτους, ὅπως πρὶν τοὺς Ἀρμένιους.

Οἱ Τοῦρκοι ἐφαρμόζουν τακτικὴ ἐκτόπισης τῶν πληθυσμῶν, δίχως διάκριση καὶ δυνατότητα ἐπιβίωσης,ἀπ’ τὶς ἀκτὲς στὸ ἐσωτερικό της χώρας, ὥστε οἱ ἐκτοπιζόμενοι νὰ εἶναι ἐκτεθειμένοι στὴν ἀθλιότητα καὶ τὸν θάνατο ἀπὸ πείνα.

Τὰ ἐγκαταλειπόμενα σπίτια τῶν ἐξοριζομένων λεηλατοῦνται ἀπὸ τὰ τούρκικα τάγματα τιμωρίας ἢ καίονται καὶ καταστρέφονται.

Καὶ ὅλα τὰ ἄλλα μέτρα τὰ ὁποία εἰς τοὺς διωγμοὺς τῶν Ἀρμενίων εὐρίσκοντο εἰς ἡμερησίαν διάταξιν,ἐπαναλαμβάνονται τώρα ἐναντίον τῶν Ἑλλήνων.”

Ὁ μαρκήσιος Παλαβιτσίνι γράφει τὸν Ἰανουάριο τοῦ 1918:

“Είναι σαφὲς ὅτι οἱ ἐκτοπισμοὶ τοῦ ἑλληνικοῦ στοιχείου δὲν ὑπαγορεύονται οὐδαμῶς ἀπὸ στρατιωτικοὺς λόγους καὶ ἐπιδιώκουν κακῶς ἐννοουμένως πολιτικοὺς σκοπούς.”

Τὴν ἴδια περίοδο ὁ Αὐστριακὸς πρόξενος τῆς μαρτυρικῆς Ἀμισοῦ, Κβιατόφσκι, ἀναφέρει στοὺς προϊσταμένους τοῦ τὰ ἑξῆς:

“Όπως ἐπανειλημμένως ἐτόνισα, θεωρῶ τὸν ἐκτοπισμὸν τῶν Ἑλλήνων τῆς ποντιακῆς παραλίας ἐν τῷπλαισίω τῆς ἐκτελέσεως τοῦ προγράμματος τῶν Νεοτούρκων, τὸ ὁποῖον ἐπιδιώκει τὴν ἐξασθένησιν τοῦΧριστιανικοῦ στοιχείου ὡς μίαν καταστροφὴν μεγίστης ἀπηχήσεως, ἤτις θὰ ἔχη εἰς τὴν Εὐρώπην ζωηρότερον ἀντίκτυπον ἀπὸ τὰς ἀγριότητας ἐναντίον τῶν Ἀρμενίων”.

Τὸ 1921 ὁ Βρετανὸς Ἁρμοστὴς τῆς Κωνσταντινούπολης, ἐνημερώνει ἐγγράφως τὸν Ὑπουργὸ Ἐξωτερικῶν της Μεγάλης Βρετανίας:

“Οι Τοῦρκοι φαίνεται ὅτι δροῦν βάσει προμελετημένου σχεδίου γιὰ τὴν ἐξόντωση τῶν μειονοτήτων…

Ὅλοι οἱ ἄνδρες ἡλικίας ἄνω τῶν 15 ἐτῶν τῆς περιφερείας Τραπεζοῦντος καὶ τῆς ἐνδοχώρας ἐκτοπίστηκαν στὰ τάγματα ἐργασίας τοῦ Ἐρζερούμ, Κὰρς καὶ Σαρήκαμις.”

Δικαστήρια Ἀνεξαρτησίας Ἀμάσειας

Βρισκόμαστε στὸ 1921.

Τὸ νεόκοπο κεμαλικὸ καθεστώς, γιὰ νὰ ὁλοκληρώσει τὸ ἔγκλημα, σχεδιάζει τὴν ἐξολόθρευση τῆς οἰκονομικῆς, πολιτικῆς καὶ πνευματικῆς ἡγεσίας τοῦ Ἑλληνισμοῦ τοῦ Πόντου.

Στὰ πλαίσια τοῦ σχεδιασμοῦ αὐτοῦ, ἱδρύει τὰ περιβόητα Δικαστήρια Ἀνεξαρτησίας, στὰ ὁποῖα ὁδηγοῦνταιὅλα τὰ ἡγετικὰ στελέχη τῶν Ἑλλήνων τοῦ Πόντου.

Ἔτσι ἡ Ἀμάσεια ἀπὸ τὸν Μάιο μέχρι τὸν Σεπτέμβριο τοῦ 1921 γίνεται τόπος ἐγκλεισμοῦ καὶ θανάτου.

Γιὰ πέντε μῆνες τὸ τρελοκομεῖο τῆς πόλης μετατρέπεται σὲ φυλακή.

Πολλοὶ ἀπὸ τοὺς συλληφθέντες πεθαίνουν κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ ἐγκλεισμοῦ.

Ὅπως μᾶς πληροφορεῖ ὁ ἐκ Πόντου διανοούμενος καὶ συγγραφέας Γεώργιος Κανδηλάπτης:

«Τὸ δικαστήριο στήνεται μὲ πρόφαση τὴν καταδίωξη τῶν δημιουργῶν του Ποντιακοῦ ζητήματος, ἀλλὰοὐσιαστικὰ μὲ σκοπὸ τὴν καταστροφὴ τοῦ ἄνθους τῶν ὁμογενῶν του Πόντου, δηλαδὴ τῶν ἐμπόρων, δικηγόρων, γιατρῶν, φαρμακοποιῶν, δασκάλων, ἱερέων, δημοσιογράφων».

Μαρτυρίες μελοθανάτων

Ἐπιστολὴ μελλοθάνατου Ἀλέξανδρου Ἀκριτίδη, ἐμπόρου Τραπεζούντας

Κυριακή, 7 Σεπτεμβρίου 1921

Γλυκυτάτη μου Κλειὼ

Σήμερον ἐτελέσθη ἐν τὴ φυλακὴ λειτουργία καὶ ἐκοινωνήσαμε ὅλοι, περὶ τοὺς 100 ἀπὸ διάφορα μέρη.

Ἔχει ἀποφασισθεῖ ὁ διὰ τῆς κρεμάλας θάνατος.

Αὔριον θὰ πηγαίνουν οἱ 60, μεταξὺ αὐτῶν οἱ 5 Τραπεζούντιοι καὶ θὰ γίνει ὁ δὶ’ ἀγχόνης θάνατος.

Τὴν Τρίτην δὲν θὰ εἴμεθα ἐν ζωή, ὁ Θεὸς νὰ μᾶς ἀξιώσει τοὺς οὐρανοὺς καὶ σέ  σας νὰ δώσει εὐλογίαν καὶὑπομονὴν καὶ ἄλλο κακὸν νὰ μὴ δοκιμάσητε.

Ὅταν θὰ μάθετε τὸ λυπηρὸν γεγονὸς νὰ μὴ χαλάσετε τὸν κόσμον, νὰ ἔχετε ὑπομονή.

Τὰ παιδιὰ ἂς παίξουν καὶ ἂς χορέψουν.

Ἂς σὲ βλέπω νὰ κανονίσης ὅλα ὅπως ξέρεις ἐσύ.

Ὁ ἀγαπητός μου Θεόδωρος ἂς ἀναλαμβάνει πατρικὰ καθήκοντα καὶ νὰ μὴν ἀδικήσει κανένα ἀπὸ τὰ παιδιά.

Τὸν Γέργον νὰ φροντίσει νὰ τελειώσει τὸ σχολεῖον καὶ νὰ γίνει καλὸς πολίτης.

Τὸν Γιάννην ἂς τὸν ἔχει μαζί του στὴ δουλειά.

Ἀπὸ τὰ μικρά, τὸν Παναγιώτη νὰ στείλεις στὸ σχολεῖο, τὴν Βαλεντίνην νὰ τὴν μάθης ραπτικήν.

Τὴν Φωφῶν νὰ μὴ χωρίζεσαι ἐνόσω ζεῖς.

Εἰς τὸν Στάθιον τὰς εὐχᾶς μου καὶ τὴν ὑποχρέωσιν ὅπως χωρὶς ἀμοιβὴν διεκπεραιώσει ὄλας τὰοἰκογενειακᾶς μου ὑποθέσεις ποὺ θὰ τοῦ ἀναθέσητε.

Ὁ πάπα Συμεὼν ἂς μὲ μνημονεύσει ἐνόσω ζῆ.

Νὰ δώσης 5 λίρες στὴν Φιλόπτωχον, 5 λίρες στὴν Μέριμναν, 5 λίρες στοῦ Λυκαστῆ τὸ σχολεῖον.

Καὶ ἂς μὲ συγχωρέσουν ὅλοι οἱ ἀδελφοί μου, οἱ νυφάδες καὶ ὅλοι οἱ συγγενεῖς καὶ φίλοι.

Ἀντίο βαίνω πρὸς τὸν πατέρα καὶ συγχωρήσατέ μου

ὁ ὑμέτερος

Ἄλ. Γ. Ἀκριτίδης

Ἐπιστολὴ Γεωργίου Κακουλίδη πρὸς τὴ σύζυγό του Κυριακὴ

Γράφτηκε στὴ φυλακὴ τῆς Ἀμάσειας, μία ἡμέρα πρὶν τὸν ἀπαγχονισμό του

Ἀγαπητή μου Κυριακή:

Πλησιάζει τὸ τέλος μας, ὁ θάνατος περιίπταται τῶν κεφαλῶν μας.

Χθὲς ἐνενήκοντα πέντε Ἀμισηνοὶ καὶ Παφραῖοι κατεδικάσθησαν εἰς θάνατον δὶ’ ἀγχόνης, ἐκ τῶν ὁποίων οἱπερισσότεροι ἤσαν τὸ ἄνθος τῶν ἄνω πόλεων, ἐπιστήμονες, ἔμποροι, τραπεζίται, τυχόντες πάσης ἡλικίας -ὥστε καὶ εἰς ἠμᾶς τὸ ἴδιον θὰ συμβῆ.

Μήπως εἴμεθα ἔνοχοι;

Τὸ μόνο ποὺ ἐκάμαμεν ἦτο ὅτι ἐβοηθοῦμεν τὰ ὀρφανὰ καὶ τοὺς πτωχοὺς πρόσφυγας καὶ ἐφροντίζαμενὅπως ἐπανέλθουν εἰς τὰς ἑστίας τῶν.

Ὅταν λάβης αὐτὴν τὴν ἐπιστολήν μου, γλυκειά μου Κυριακὴ καὶ γλυκύτατά μου τέκνα, δὲν θὰ ὑπάρχω πλέον, δὲν θὰ ἐπανίδω πλέον τὴν γλυκείαν σου μορφὴν καὶ τῶν τέκνων μας.

Ἀγαπητή μου, εἰς τὸν βίον μου ὑπέφερα, ὑπέφερες καὶ σὺ – τὴν στιγμήν, καθ’ ἢν θὰ ἀναπαυόμεθα, φεῦ!ἀποχωριζόμεθα.

Χαίρετε, ἀγαπητή μου, καὶ ὑγιαίνετε, φρόντισε διὰ τὴν ὑγείαν σου, διὰ νὰ μπορεῖς ν’ ἀναθρέψης, ὅπως πρέπει, τὰ τέκνα μας, νὰ γίνουν καλοὶ πολίτες.

Ὅπως σου ἔγραφα, ἐὰν ἐνθυμεῖσαι, ἐὰν ἀποθάνω, θὰ γίνης ἐσὺ ἄνδρας, νὰ μπορῆς νὰ φέρης τὸ βάρος τὸὁποῖον σου ἀφήνω.

Φίλησε τὴν θυγατέραν μου Δέσποινα, τοὺς υἱούς μου Χάρην, Θεοδωράκην, Βάσον, Παναγιώτην, Κωστάκην καὶ Λευτεράκην.

Ὁ δυστυχὴς ἐγὼ δὲν θὰ σᾶς ἐπανίδω εἰς τὸν κόσμον τὸν ἐπίγειον, ἀλλὰ ἐκ τοῦ οὐρανίου κόσμου, ὅπου θὰεὐρίσκωμαι, θὰ σᾶς ἐπιβλέπω εὐτυχής.

Φιλῶ τοὺς ἀδελφούς μου Νικόλαον, Ἠλίαν, τὰς ἀδελφᾶς μου Εὐανθίαν καὶ Κυριακήν, τοὺς γαμβρούς μου Γιάγκον καὶ Σωκράτην.

Ἐπίσης τοὺς ἀδελφούς σου Νικολάκην, Παναγὴν καὶ Ἀντώνην καὶ πάντας τοὺς συγγενεῖς καὶ φίλους

Σᾶς φιλῶ μὲ ἄπειρα φιλήματα. Ὑγιαίνετε! Γεώργιος Κακουλίδης»

Ἐπιστολὴ μελλοθάνατου Ματθαίου Κωφίδη, βουλευτὴς Τραπεζούντας

15 Σεπτεμβρίου 1921

Φυλακαὶ Τιμαρχανὲ – Ἀμασείας

Φιλτάτη Οὐρανία

Χθὲς ἡμέραν τῆς Σταυροπροσκυνήσεως ἐπαρουσιάσθην εἰς τὸ δικαστήριον Ἰστικλάλ, καμίαν ἐλπίδα δὲνἔχω πλέον.

Σήμερον θὰ δοθῆ ἡ ἀπόφασις ἡ ὁποία βεβαίως θὰ εἶναι καταδικαστική.

Σᾶς ἀφίνω ὑγείαν καὶ εἰς τὴν προστασίαν τοῦ Παναγάθου, περιττὰ τὰ πολλὰ λόγια.

Θάρρος καὶ ἐγκαρτέρησις καὶ ἐλπὶς ἐπὶ Κύριον, διὰ νὰ ἠμπορέσης τὸ κατὰ δύναμιν νὰ σηκώσης τὸ βαρὺφορτίον σου.

Σᾶς γλυκοφιλῶ ὅλους

Ὁ Ματθαῖος σου

Υ.Γ. Εἰς τὰ φίλτατα τὴν εὐχήν μου, καλὴν πρόοδον καὶ καλὴν διαγωγὴν ὅπως ἡ ψυχή μου καὶ μακρόθενἀγάλλεται.

Ἐπιστολὴ Ἀντωνίου Τζινόγλου

Διευθυντοὺ τοῦ ΓραφείουΠροσφυγων ἐν Ἀμισῶ

Φυλακὲς Ἀμάσειας

Δευτέρα 6 Ὀκτωβρίου 1921

Σεβαστοί μου γονεῖς, προσφιλής μου σύζυγος, τέκνα μου ἀγαπητά, λοιποὶ συγγενεῖς καὶ φίλοι.

Κατεδικάσθην ἀθῶος ὧν εἰς θάνατον, ἦτο θέλημα Θεοῦ, διὰ τοῦτο καὶ ἐγὼ δὲν λυποῦμαι, καὶ σεῖς μὴλυπηθῆτε.

Ἔχω πίστιν, ὅτι θὰ συναντηθοῦμε εἰς τὴν ἄλλην ζωήν.

Σᾶς στέλλω τὸν χαιρετισμὸ καὶ τὴν ἀγάπη μου. Ἐν ὄσω ζεῖτε νὰ μὲ μνημονεύετε.

Ἀντιόπη, ὁ θεὸς δὲ μὲ ἠξίωσε νὰ γηροκομήσω τοὺς γονεῖς μας, τὸ ἔργον τοῦτο τὸ ἀφήνω μόνον εἰς σέ.

Δία σὲ καὶ διὰ τὰ τέκνα μᾶς εἶμαι βέβαιος ὅτι θὰ φροντίσει ὁ καλὸς Θεός. Νὰ μὴ λυπηθῆς καὶ ἀγανακτήσειςἐναντίον τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ.

Ἐὰν ἐπιζήσετε τῆς καταιγίδος αὐτῆς, νὰ πάτε στοὺς γονεῖς μᾶς κοντὰ καὶ νὰ γράψεις δὲ καὶ στὸν Φώτιον καὶ τὸν Χρύσανθον τὴν παράκλησίν μου, ὅπως λάβουσιν ὑπὸ τὴν μέριμναν τῶν τὴν Ἰουλίαν καὶ τὴν Χρυσάνθην.

Τὴ βεργέτα καὶ τὸ ὡρολόγι μου παρέδωσα εἰς τὸν κ. Π. Βαλιούλην νὰ σὲ φέρει.

Τὰ ροῦχα μου θὰ διαμοιρασθοῦν ἐδῶ.

Πῆρα τὴν τελευταία σου ἐπιστολὴν καὶ εἶμαι ἥσυχος ἐν τὴ φυλακή.

Ἐξομολογήθην, ἐγένετο λειτουργία καὶ ἐκοινώνησα. Θὰ ἀποθάνω ἥσυχος καὶ ἀτάραχος.

Ἐπιθυμῶ νὰ μὴ κλαύσητε πολύ.

Ὁ Θεὸς μαζί σας

Σᾶς φιλῶ ὅλους ἐκ ψυχῆς

Ὁ ἰδικός σας

ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΤΖΙΝΟΓΛΟΥ

Ἐπίλογος

H ὁμιλία αὐτὴ ἦταν ἀφιερωμένη στὰ θύματα τῆς Γενοκτονίας ποὺ διέπραξαν οἱ Τοῦρκοι ἀπὸ τὸ 1914 μέχρι τὸ 1923 ἐναντίον τῶν Ἑλλήνων, τῶν Ἀρμενίων, τῶν Ἀσσυρίων καὶ τῶν λοιπῶν μὴ μουσουλμανικῶν πληθυσμῶν τῆς Ἀνατολῆς.

Ἐπικεντρώθηκε στὴ Γενοκτονία τοῦ Ἑλληνισμοῦ τοῦ Πόντου καὶ στὴν περίπτωση τῶν μελοθανάτων, ποὺἀπέστειλαν ἐπιστολὲς στοὺς οἰκείους τους, λίγες ἡμέρες πρὶν ὁδηγηθοῦν στὴν ἀγχόνη, μετὰ ἀπὸ μία δίκη παρωδία στὰ Δικαστήρια Ἀνεξαρτησίας τῆς μαρτυρικῆς Ἀμάσειας, τὸ 1921.

Ἡ ὁμιλία καὶ οἱ ἐκδηλώσεις μνήμης ποὺ γίντονται γιὰ τὴ Γενοκτονία, δὲν στοχεύουν στὴν ἀναμόχλευση καὶ τὴ διαιώνιση τοῦ μίσους.

Εἶναι μία πράξη ἀνάχωμα σὲ πολιτικὲς ποὺ ὁδηγοῦν σὲ νέες γενοκτονίες.

Εἶναι μία πράξη δικαίωσης τῶν ἀδικοχαμένων νεκρῶν καὶ λύτρωσης τῶν λαῶν τῆς περιοχῆς.

Εἶναι μία πράξη εὐθύνης γιὰ τὶς γενιὲς ποὺ θάρθουν.

Σάββας Καλεντερίδης

Τράπεζα Ἰδεῶν

εστάλη από orthodoxia-ellhnismos