Εντυπώσεις από την χθεσινοβραδυνή συναυλία των Πυξ-Λαξ (13-07-2011)

(του αποκλειστικού ανταποκριτή των “Ιστορικών Θεμάτων“ απευθείας από την “αρένα” του Ολυμπιακού Σταδίου)

Έχω μεγαλώσει με τους Πυξ-Λαξ και τις παλιές επιτυχίες τους στα σχολικά και τα φοιτητικά μου χρόνια, οπότε η ιδέα της γυναίκας μου να πάμε στο Ολυμπιακό Στάδιο χθες στο “re-union” της μπάντας αυτής δεν με βρήκε αντίθετο. Από την πρώτη στιγμή που πλησιάσαμε στο γήπεδο καταλάβαμε πως θα είχε πάρα πολύ κόσμο, καθώς είδαμε μέχρι και λεωφορεία που είχαν έρθει από την επαρχία!! Δυσκολεύτηκα και ταλαιπωρήθηκα πολύ να αγοράσω εισιτήριο καθώς είχε μόνο δύο σημεία πώλησης, αλλά τελικώς βρεθήκαμε εγκαίρως στις κερκίδες του Σταδίου. Ο κόσμος πολύς (πάνω από 50.000 σίγουρα) και η διάθεση όλων ήταν πολύ ανεβασμένη από την πρώτη στιγμή. Στις κερκίδες βρίσκονταν οι μεγαλύτερες ηλικίες ενώ στην “αρένα” οι νεότεροι που ομολογουμένως είχαν δημιουργήσει μια ατμόσφαιρα ενθουσιασμού και αδημονίας.
Δέκα λεπτά μετά την καθορισμένη ώρα έναρξης ξεκίνησε η συναυλία με ένα εντυπωσιακό σκηνικό όπου προσομοιωνόταν ένας παλμογράφος να καταγράφει χτύπους καρδιάς που επιταχύνονταν καθώς πλησίαζε η εκκίνηση. Λίγα λεπτά μετά οι Πυξ-Λαξ βρέθηκαν στην σκηνή τραγουδώντας μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες τους μπροστά σε ένα κοινό που τους αποθέωνε. Ο ήχος ήταν επιεικώς απαράδεκτος και τα πρώτα τρία τραγούδια κυριολεκτικά δεν τα ακούσαμε, καθώς ένας ακανόνιστος θόρυβος έφτανε στα αυτιά μας. Φυσικά η κατάσταση βελτιώθηκε στην συνέχεια, πάντως ο ήχος σε καμία περίπτωση δεν έφτασε στα επίπεδα που όφειλε να είναι για τις υψηλές απαιτήσεις μιας τέτοιας συναυλίας. Θεωρώ την επιλογή των τραγουδιών αποτυχημένη, καθώς περιελάμβανε πάρα πολλά αργά και δυσνόητα τραγούδια (χρυσόψαρα στην γυάλα κτλ) ενώ δεν είχε κλασικά γρήγορα κομμάτια τη μπάντας που θα ξεσήκωναν τον κόσμο (λ.χ. “ακροβατώ”, “έφυγες αλήτισσα κτλ)

Οι Πύξ-Λαξ, στην μεγαλύτερη στιγμή της καριέρας τους τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο, ήταν εντελώς υποτονικοί και δεν στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων σε κανένα σημείο της συναυλίας. Ειδικά ο Μπάμπης Στόκας πρέπει να έκανε παγκόσμιο ρεκόρ ως βασικός τραγουδιστής σε συναυλία που δεν τραγούδησε ούτε μια συλλαβή. Στα μισά τραγούδια που είπε, απήγγειλε τα λόγια σαν σε σχολική εθνική εορτή, ενώ στα άλλα μισά έδινε τον λόγο…στο κοινό τόσο συχνά που καταντούσε εκνευριστικό απορρυθμίζοντας την αίσθηση του τραγουδιού στον ακροατή. Ο Φίλιππος Πλιάτσικας σαφώς προσπάθησε πολύ περισσότερο από τον συνάδελφο του, αλλά γενικώς ήταν υποτονικός και φαινόταν λίγο…κουρασμένος. Γενικά η αίσθηση που απέπνεε η μπάντα ήταν αυτή της κούρασης, σαν να είχαν ταξιδέψει οδικώς από Αλεξανδρούπολη, να είχαν σταματήσει στον Λεβέντη για κρουασάν και τουαλέτα και να είχαν φτάσει στο Ολυμπιακό Στάδιο λίγες στιγμές πριν αρχίσει η συναυλία.

Η άλλη εντύπωση που αποκόμισα ήταν ότι μπροστά μου δεν βρισκόταν ένα συγκρότημα, αλλά δύο τρεις ξεχωριστοί οργανοπαίχτες που αναγκαστικά βρέθηκαν επί σκηνής. Είναι χαρακτηριστικό πως οι δύο βασικοί τραγουδιστές δεν είπαν ούτε ένα τραγούδι μαζί, ενώ καλά-καλά δεν κοιτάζονταν καν, σαν να ήταν τσακωμένοι. Η κοπέλα με το ακορντεόν χαμογελούσε χαρούμενα και συνεχώς, αλλά αυτό δεν έφτανε για να αμβλύνει τις εντυπώσεις αποξένωσης που έβγαζαν οι δύο βασικοί τραγουδιστές του γκρούπ. Τελικώς η συναυλία ήταν τόσο απαίσια; Όχι ήταν πολύ επιτυχημένη λόγω της φοβερής ατμόσφαιρας και της συγκινητικής συμμετοχής του πλήθους που στην κυριολεξία πήρε από το χεράκι το “γκρουπ” και το ανέβασε (ενώ κανονικά όφειλε να γίνει το αντίθετο). Ο κόσμος ήταν φανταστικός, έδινε παλμό και πάθος, ενώ ακόμη και στην κερκίδα μας που ο μέσος όρος ηλικίας ήταν μεγαλύτερος, υπήρχε πολύ μεγάλος ενθουσιασμός και συμμετοχή (μας βοήθησε και το αλκοόλ λίγο, αλλά και χωρίς καύσιμα δεν πας πουθενά). Στον στίχο “πετάς τα ρούχα σου ψηλά” έβλεπες πάνω από 2000 μπλουζάκια καπέλα και ότι άλλο να πετάγονται ψηλά στον αέρα. Ο κόσμος το ένιωθε βαθιά (ίσως πιεσμένος και από τις καταστάσεις;) και έβγαζε μια δυναμική που σε ανέβαζε, σε ψυχαγωγούσε, σε έφτιαχνε.
Μετά από ένα διωράκι, που οι καλύτερες στιγμές του ήταν προς το τέλος, η συναυλία τελείωσε με πυροτεχνήματα που υποδήλωναν μάλλον ότι οφείλαμε να αποχωρήσουμε και να μην “ζητάμε και άλλο”. Έφυγα με την γυναίκα μου έχοντας ανάμεικτα συναισθήματα. Ευχαριστημένος για τις στιγμές που έζησα σε αυτές τις δύο ώρες, αλλά λυπημένος γιατί συνειδητοποιώ (για άλλη μια φορά) πως όταν κάτι καλό παρακμάζει καλύτερα θα ήταν να το αφήνουμε στην μνήμη του κοινού στο ύψος που βρισκόταν και να μην το βουλιάζουμε στην σύγχρονη του μετριότητα.

εστάλη από istorikathemata