Ένας μικρόκοσμος δίνει το στίγμα;

Ήδη διανύουμε ένα καυτό Σεπτέμβριο, κι όλοι πλέον το νιώθουμε στο πετσί μας ότι τα δύσκολα τώρα έρχονται… ο χρόνος τους τελειώνει και μαζί μ’ αυτούς κι ο δικός μας χρόνος.. ο χρόνος για να αναλάβουμε τις ευθύνες μας ως πολίτες αυτού του κόσμου..

Γι αυτό θα θέσω ένα ερώτημα μέσω μιας μικρής ιστορίας:  μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια μεγάλη παρέα που έπαιζε ένα παιχνίδι.. ξέρετε απ’ αυτά που υπάρχουν πολλά στο διαδίκτυο.. η παρέα ήταν σχετικά δεμένη, έκανε μπόλικο χαβαλέ, βοηθούσε ο ένας τον άλλον κ.ο.κ. … ας πούμε ότι με μια ματιά ήταν ένας μικρόκοσμος όμορφος κι αγγελικά πλασμένος… όλα αυτά σ ένα περιβάλλον σχετικά ασφαλές, στα πλαίσια του παιχνιδιού… ο καιρός περνούσε κι η παρέα παρέμενε δεμένη κι αλληλέγγυα… μέχρις ότου άρχισαν οι «επιθέσεις»… οι σύμμαχοι τριγύρω λιγόστεψαν δραματικά κι η μάχη ήταν δύσκολη.. οι απώλειες μεγάλες.. όσο συνεχίζονταν οι αντίξοες συνθήκες «επιβίωσης» ένας ένας άρχιζε ν’ αποχωρεί, ενώ στο όλο σκηνικό αυτού του «μικρόκοσμου» βγήκαν και τα μαχαίρια της εξουσίας.. ίντριγκες, κτυπήματα κάτω από τη μέση κι όλα αυτά για την καρέκλα.. τη δύναμη, την εξουσία…χωρίς αρχές, ήθος, σεβασμό.. ακόμα αναρωτιέμαι τι έφταιξε; Τι πρέπει να κάνει κάποιος;

Δεν θ’ απαντήσω εγώ σε αυτή την ερώτηση.. ο Ν. Καζαντζάκης απάντησε ως εξής:

«Ν’ αγαπάς την ευθύνη
να λες εγώ, εγώ μονάχος μου
θα σώσω τον κόσμο.
Αν χαθεί, εγώ θα φταίω.» Ν. Καζαντζάκης

Ο αγώνας είναι μακρύς κι ακόμα δεν άρχισε… η λύτρωση θέλει θυσίες κι ενίοτε προσωπικές υπερβάσεις… Κι ο μεγαλύτερος αντίπαλος είναι ο ίδιος μας ο εαυτός… αν νικήσουμε την μάχη με τον εαυτό μας, κερδίσαμε και τον πόλεμο…

« Νιώθω σαν να χτυπάμε τα κεφάλια μας στα σίδερα. Πολλά κεφάλια θα σπάσουν. Μα κάποια στιγμή, θα σπάσουν και τα σίδερα.» Ν. Καζαντζάκης

Ρητορικό ή όχι το ερώτημά μου, θα το απαντήσει καθένας μόνος του, εμού συμπεριλαμβανομένου, στον εαυτό του… εκεί δεν μπορεί να πει ψέματα…

Για να δούμε λοιπόν.. θα κτυπήσουμε τα κεφάλια μας μέχρι να σπάσουν τα σίδερα ή θα τα χτυπήσουμε στον τοίχο από …. ξέρετε, μην το πω…