Το χρέος μας δεν έχει χρώμα, κόστος έχει… εθνικό!

Με λόγια και πολιτικές καφενείου, προκοπή δεν έχει...

Το πώς μπορεί ένας καφές με έναν φίλο να εξελιχθεί σε καβγά, είναι αποτέλεσμα της πίεσης, της παράνοιας και της παρ’ ολίγο κατάθλιψης που βιώνουμε όλοι μας τους τελευταίους 10 μήνες. Αντικείμενο συζήτησης των δύο φίλων τι άλλο η οικονομική κρίση που πλέον αγγίζει το κάθε σπιτικό.

Ο ένας ανύπαντρος «κυβερνητικός» ιδιωτικός υπάλληλος και ο φίλος του αριστερών πεποιθήσεων, που δουλεύει στο Δημόσιο, ενώ η γυναίκα του είναι άνεργη με πανεπιστημιακό πτυχίο.

Στην αρχή και οι δύο συμφωνούν στο ότι είναι άδικο για την Ελλάδα να βρίσκεται σε αυτή τη δίνη, η οποία είναι κατασκευασμένη από τα ξένα κέντρα που θέλουν να μετατρέψουν τους Έλληνες σε υπηρέτες του. Και οι δύο συμφωνούν ότι πρέπει η Ελλάδα να ξεπεράσει την κρίση. Οι πρώτες διαφωνίες αρχίζουν μόλις οι δύο… φίλοι αναζητούν τον τρόπο που η χώρα μας θα βγει από την κρίση.

Η κουβέντα «ανάβει» μόλις στρέφεται στην εφεδρεία των δημοσίων υπαλλήλων. Ο «κυβερνητικός» υπερασπίζεται της απόφασης, ενώ ο «αριστερός» υπεραμύνεται της διατήρησης των θέσεων εργασίας.

-«Μα εσείς δεν φωνάζατε για ρουσφέτια και παράνομες προσλήψεις δύο χρόνια τώρα. Τώρα γιατί διαμαρτύρεστε που θέλει η κυβέρνηση να ξεκαθαρίσει το τοπίο».

-«Ναι καλά θα κρατήσει τους δικούς σας και θα διώξει τους υπόλοιπους. Αντί να πιάσει τους μεγαλοκαρχαρίες που μας πίνουν το αίμα, πετάει στο δρόμο τον φτωχό τον κόσμο».

-«Μα πρέπει να κόψουμε τις δαπάνες στο Δημόσιο»

-«Με τα ψίχουλα που παίρνουν οι περισσότεροι θα σωθεί η Ελλάδα. Γιατί δεν πιάνει όλους αυτούς που φοροδιαφεύγουν;»

-«Πώς να τους πιάσει αφού κανείς τους δεν δουλεύει στις εφορίες, Βολεμένοι όπως όλοι στο Δημόσιο».

-«Άσε ρε φίλε οι δικοί σου βολεύτηκαν και ξύνουν τα… τους κάθε μέρα».

-«Ρε συ έχει μπει μέσα ο κάθε άσχετος και δεν ξέρουν τι τους γίνεται. Ήταν μπάχαλο που ήταν έτσι που το άφησαν οι προηγούμενοι (βλ. δεξιά)».

-«Ε! βέβαια, οι άσχετοι είναι μέσα γιατί οι σχετικοί (η γυναίκα του δηλ.) είναι απ’ έξω».

-«Ωπα ρε φίλε σιγά μην βάλουμε κι όλη την οικογένειά σου μέσα στο Δημόσιο…»

Κάπως έτσι συνεχίστηκε η συζήτηση που στο τέλος μετατράπηκε σε καβγά…

Κάπως έτσι σκεφτόμαστε όλοι μας, κάπως έτσι σκέφτεται και οι κυβερνώντες. Όλοι οι κυβερνώντες και οι σημερινοί και οι χθεσινοί και οι προχθεσινοί. Και οι δεξιοί και οι κεντρώοι και οι αριστεροί (αν έρθουν στην εξουσία)…

Όλοι μας θέλουμε να γλιτώσουμε την κρίση, αλλά φτάνει να μην πληρώσουμε εμείς. Και κάπου υπάρχει και ένα δίκιο. Εκεί που πρέπει να εφαρμοστούν οριζόντια τα μέτρα εφαρμόζονται… κάθετα, και βλέπεις να εξαιρούνται οι προνομιούχοι (βλ. βουλευτές, εκκλησία, ένοπλοι). Και εκεί που το μέτρο πρέπει να εφαρμοστεί με αξιολόγηση και αξιοκρατία, εφαρμόζεται με τρόπο ισοπεδωτικό (βλ. δημόσιοι υπάλληλοι).

Βέβαια όλα αυτά τα μέτρα και η εφαρμογή τους είναι ευθύνη της κυβέρνησης . Αλλά και εμείς δεν είμαστε άμοιροι ευθυνών. Ακόμη και τώρα που η χώρα μας βρίσκεται λίγο πριν το γκρεμό, εμείς συνεχίζουμε να φοράμε τα γαλάζια, τα πράσινα, τα κόκκινα και των λοιπών αποχρώσεων γυαλιά, να μιλάμε και πράττουμε με κομματική και όχι εθνική συνείδηση…

Επιτέλους ας απελευθερωθούμε πρώτα από τα κομματικά δεσμά, να δούμε την πραγματικότητα με γυμνά τα… μάτια και να υποχρεώσουμε την κάθε κυβέρνηση, τον κάθε βουλευτή, τον κάθε πολιτευτή, το κάθε κόμμα,  από το να κοιτάζει το πολιτικό κόστος να κοιτάξει το εθνικό κόστος.

ΘΟΔΩΡΗΣ ΓΟΥΛΑΣ