Περί ομφαλίου λώρου

Προς υπουργόν Εθνικής Αμύνης

επιστολή αποστράτου Αξιωματικού το ανάγνωσμα

Όταν ήμουν μαθητής στην πρώτη τάξη της Παλαμαϊκής Σχολής (Γυμνάσιο) του Μεσολογγίου, σημείωνα το εξής επαναλαμβανόμενο καθ’ εκάστην Κυριακή πρωί περιστατικό. Λοχαγοί, Υπολοχαγοί και Ανθυπολοχαγοί οδηγούσαν συντεταγμένα τους Στρατιώτες τους για εκκλησιασμό στον ιερό ναό της εκεί ενορίας. Απέναντι από το σπίτι μου διέμενε ο τότε ενενηκοντούτης απόστρατος Στρατηγός Φερέτης, ο οποίος εξερχόμενος στο μπαλκόνι με τρεμάμενα πόδια χαιρετούσε τα διερχόμενα στρατιωτικά τμήματα με μια ασυνήθιστα δυνατή φωνή: «Γειά σας παλληκάρια. Ας είναι η Ελλάδα ευλογημένη, που έχει τέτοιους λαμπρούς Αξιωματικούς και Στρατιώτες». Και τότε έβλεπα τους Αξιωματικούς να στρέφουν την κεφαλή προς τον γέροντα, με σεβασμό να τον χαιρετούν στρατιωτικά και παίρνοντας δύναμη από τον ενθαρρυντικό ευαγγελισμό του στρατηγού συνέχιζαν την πορεία τους με το κεφάλι ψηλά. Πιστεύω, ότι εκείνοι οι τότε νέοι Αξιωματικοί αντλούσαν μία ηθική δύναμη από ένα φορέα της ελληνικής στρατιωτικής ιστορίας και αυτό τους ενίσχυε την πεποίθηση στο να ατενίζουν ένα ελεύθερο και καταγάλανο της ελληνικής πατρίδας ουρανό. 

Αυτές οι σκηνές απετέλεσαν για μένα, μία πρωταρχική, από τις ηθικά προσδιορισμένες παροτρύνσεις, ώστε να με φέρουν στην πύλη της Σχολής Ευελπίδων. Ένιωσα, ότι έτσι θα ενσωμάτωνα τον εαυτό μου με την ριγώσα ψυχή του Έλληνα, που κινείται στην λεωφόρο, που οδηγεί στο μεγαλείο.

Κάποτε, έφθασα κι εγώ στην κατάσταση του εν αποστρατεία Αξιωματικού. Στο πέρασμά μου από τον Στρατό έχυσα και τις οφειλόμενες ποσότητες ιδρώτα για την πολεμική προπαρασκευή των τμημάτων μου και το αναλογούν αίμα από τραυματισμούς (Κύπρος ’74). Νυν το υπό φθοράν σώμα μου εξακολουθεί υφιστάμενον επί γης, όπως και των λοιπών συναδέλφων, που τώρα αναγιγνώσκουν το κείμενο τούτο. Πιστεύω, ότι πηγή ιδεοφόρου υπολοίπου ζωής είναι η στρατιωτική ψυχή, η οποία διακρίνεται για το ήθος, την πολεμική αρετή, την εθνοπρέπεια.

Αυτή η στρατιωτική ψυχή υποδεικνύει -και όχι λανθασμένα- την υποχρέωση, που έχει ο υποστάς τις δοκιμασίες, τις οποίες έχει καταγράψει η πρόσφατη Ελληνική Ιστορία και να μεταβιβάσει τις εμπειρίες, την γνώση και την αγωνία του για το αύριο της Ελλάδος μέσω ενός κώδικα-αγωγού χρηστής επικοινωνίας με τους πολλώ κάρρονες μεταγενεστέρους. Αυτή η επικοινωνία κατά μία πολιτική εφεύρεση έχει βαπτισθεί ομφάλιος λώρος, η οποία ωστόσο αποδεικνύεται, ότι συνιστά έκφραση πομπώδους παρουσιάσεως εννοίας προς εντυπωσιασμόν μιας προϋποθετούμενης, ως ευκολοδιαμόρφωτης γνώμης ψηφοφόρων.

Αυτή η επικοινωνία μεταξύ ανθρώπων που σαν βασική των αναγκάζουσα δύναμη έχουν την αποστροφή του όρκου του Στρατιώτου περί προσφοράς της τελευταίας ρανίδος του αίματός των, είναι αδύνατον να κατανοηθεί από ανθρώπους, που δεν ανήκουν στην στρατιωτική οικογένεια.

Εκείνοι, που θεωρούν σαν γραφικές καρικατούρες τους στρατιωτικούς, στο αίμα και τον ιδρώτα των οποίων οφείλουν την πολιτική των ύπαρξη και παράσταση και οι οποίοι άλλως πως θα ευρίσκοντο χειρονακτούντες σε κάποια κολλεκτιβοποιημένη γη ή φέροντες φέσι και αποδίδοντες τα εξ υποτελείας δέοντα σε διερχόμενους αγάδες, εκείνοι λοιπόν, οφείλουν σεβασμό και ευγνωμοσύνη προς τους Αξιωματικούς. Και προς τους ε.α. και προς τους ε.ε. Εάν δεν το πράξουν, τότε είναι μαθηματικώς βέβαιον, ότι η Ελλάδα θα απολεσθεί. Και δεν είναι σχήμα λόγου. Θα αφανισθεί!

Αισθάνομαι αποσβολωμένος προ της ανοικείου συμπεριφοράς υπουργού Εθνικής Αμύνης προς τους στρατιωτικούς. Αυτό το φαινόμενο της απειλής ασκήσεως βίας προς εκείνους που δίδουν την ψυχή των για την πατρίδα και ορκισμένων να φυλάττουν Θερμοπύλες είναι οιωνός ανισορροπίας και εθνικού εκφυλισμού.

Κύριε υπουργέ, παρατηρώ, ότι ξύνετε τις συνειδήσεις του συνόλου των Αξιωματικών, έως το σημείο να θεωρείται ο πολιτικός σας λόγος σαν μία φωνή χαρακτηρίζουσα σαν κόλαση εκείνες τις αιωρούμενες των στρατιωτών ψυχές της βασανισμένης Ελληνικής Ιστορίας. Ο λόγος σας ουδαμού διατυπώνεται με λέξεις, οι οποίες ευλαβούνται την ελληνική στρατιωτική αξιοσύνη. Δεν έχετε επιτύχει να μας διαβεβαιώσετε, ότι συνδιαλέγεσθε με τους παράγοντες, οι οποίοι ένεκα θέσεως και βαθμού προτείνουν εαυτόν σαν ασπίδα εναντίον κάθε ιδέας περί της πατρίδος φθοράς. Το μόνο, που εμείς καταλαβαίνουμε από τις μέχρι τούδε θέσεις και πράξεις σας (δημόσιες δηλώσεις- ιστοσελίδα κλπ) είναι οι συνθηκολογημένες με την ελαστική προς την έναντι των καθηκοντολογικών περιορισμών παρεκκλίσεις σας από τους κανόνες της περί στρατιωτικής παιδείας χρηστότητος.

Κύριε υπουργέ, ας έχετε κατά νού τα εξής. Οι Αξιωματικοί δεν είναι ζυμωμένοι με το ασύμβατο με την σαφήνεια πολιτικο-διπλωματικόν έθος.

Οι εν ενεργεία Αξιωματικοί εκδηλώνουν τω δέοντι τρόπω τον σεβασμό τους προς τους θεσμούς και τους εκπροσώπους αυτών, συναισθανόμενοι την ειλικρινή έκφανση της εννοίας της δημοκρατίας. Αυτός ο τρόπος εκδηλώσεως των προσηκόντων δεν πρέπει να εκλαμβάνεται σαν αδυναμία προς επικοινωνιακήν εκμετάλλευση.

Οι απόστρατοι Αξιωματικοί συνδράμουν στην έμπνευση των εν ενεργεία και των λοιπών μελών της στρατιωτικής οικογενείας και κατά τινα τρόπο συνιστούν τον μίτο οδηγητή, που υποδεικνύει τον δρόμο προς την εθνική συνείδηση και όχι προς τους αποπροσανατολισμούς των πολιτικών λαβυρίνθων.

Οι Αξιωματικοί οφείλουν να υπομιμνήσκουν στους νεωτέρους, ότι είναι οικοδόμοι της στέγης του Ελληνικού Έθνους και όχι οι αποδομητές των αξιών των όποιων συντελεστών, που υπό τον μανδύα του Λεβιάθαν του Thomas Hobbes κρατούν ανά χείρα μία σπάθη και οι οποίοι έχουν κατά νου σειρά επιθυμιών περί εξουδετερώσεως των απερίφραστα δεδηλωμένων υπέρ της Ελληνικής ιδέας δια βίου Στρατιωτών.

Οι Αξιωματικοί διδάσκουν στους νεωτέρους, ότι όταν η πατρίδα το ζητήσει θα πεθάνουν υπέρ αυτής αγωνιζόμενοι και οφείλουν να ετοιμάζονται για να παραδώσουν μία μεγάλη ψυχή.

Κύριε υπουργέ, επιτρέψατέ μου να σας θυμίσω και τούτο. Υπουργός κατά το ετυμολογικό λεξικό Γ. Μπαμπινιώτη σελ. 1507, με αναγωγή στον Αισχύλο και στο λατινικό minister , σημαίνει «υπηρέτης, βοηθός, θεράπων». Συνεπώς ας έχετε κατά νου, ότι δεν έχετε προνόμια, αλλά μόνον υποχρεώσεις. Και προς θεού, ας μην υποπίπτετε σε ατοπήματα που στιγματίζουν την συμπεριφορά ενίων θνητών ανθρώπων, διότι, όπως λέει ο Αισχύλος στους Πέρσες (820-822) «Δεν πρέπει ο άνθρωπος να αλαζονεύεται μια και είναι θνητός. Διότι η υπηρηφάνεια, όταν ανθίζει, συνήθως καρπίζει σε στάχυα συμφοράς, απ’ όπου θερίζει θέρισμα γεμάτο δάκρυα».

Με τον απαιτούμενο προς τους θεσμούς σεβασμό

Κωνσταντίνος Αργυρόπουλος
Αξιωματικός εν αποστρατεία    

syndesmos71