Το νόημα της ζωής… το 2012

Από το Μαρικάκι

Άλλοτε η αίσθηση είναι ότι με το χρόνο τα πράγματα αλλάζουν κι άλλοτε ότι όσο κι αν περνάει ο χρόνος μένουν ίδια. Και τελικά πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα στη διάρκεια των αιώνων; Οι άνθρωποι προσπαθούν να ζήσουν όπως μπορούν και η ιστορία διδάσκει ότι δύσκολα ξεφεύγουν από τους ρόλους που τους επιφυλάσσουν τα εκάστοτε πλέγματα κοινωνικών και οικονομικών σχέσεων: κάποιο βρίσκονται στη θέση εκείνου που εκμεταλλεύεται τους άλλους ενώ οι περισσότεροι βρίσκονται στη θέση εκείνου που γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης. Ενίοτε κάποιοι γεύονται πότε τον έναν πότε τον άλλο ρόλο. Και κάπου εκεί ανάμεσα γλυστράει το νόημα της ζωής. Κάποιο προσπαθούν να το συλλάβουν πέρα και ανεξάρτητα από τα κοινωνικά δεδομένα, αλλά όσοι προσπαθούν να ζήσουν με αυτά και κυρίως με τα εμπόδια που τα κοινωνικά δεδομένα τους θέτουν συνεχίζουν να αναρωτιούνται. Τελικά, ποιο είναι το νόημα της ζωής; Ο βιοπορισμός; Η εργασία; Οι ανθρώπινες σχέσεις; Η εξουσία; Ο πλουτισμός; Η δημιουργία; Η κοινωνική, πνευματική και πολιτιστική πρόδοοδος; Η σωτηρία της ψυχής;

Όποιος το έχει βρει να το πει και σε μας αλλά η τρέχουσα διαπίστωση είναι ότι όταν τα νήματα κινούνται από εξωτερικούς παράγοντες, εκείνοι είναι που νοηματοδοτούν κι ετεροκαθορίζουν την ύπαρξή σου. Κι εν προκειμένω (και προς το παρόν) οι εγχώριοι και κυρίως οι διεθνείς κυρίαρχοι δίνουν στη ζωή όλων – ολόκληρων κοινωνιών για την ακρίβεια – το νόημα που εκείνοι θέλουν. Διαμορφώνουν έναν – άνθρωπο –εργαλείο για τις δικές τους επιδιώξεις, έναν άνθρωπο που θα ζει στα όρια της επιβίωσης εξασφαλίζοντάς τους πόρους, έναν άνθρωπο που δεν θα έχει δικαίωμα να ζει για τον εαυτό του παρα μόνο στις όποιες χαραμάδες θα του αφήνει το κυνήγι του βιοπορισμού μέσα στον εφιαλτικό κόσμο που υφαίνουν τα γεράκια των αγορών.

Θα αποδεχτούν οι άνθρωποι  να επιστρέψουν αιώνες πίσω σε συνθήκες επιβίωσης μέσα σε καθεστώς ανελευθερίας;  Μπορεί οι συνθήκες ελευθερίας που βίωσαν οι άνθρωποι  μέχρι σήμερα – συχνά καταβάλλοντας βαρύ φόρο αίματος – να αποδείχτηκε ότι έχουν πολλές παγίδες και οδηγούν σε επίπλαστες καταστάσεις, αλλά ακόμη και αυτή η έννοια της ελευθερίας μπορεί να επαναξιολογηθεί και επιτέλους να αποσυνδεθεί από την «ελευθερία της κατανάλωσης» με την οποία ουσιαστικά ταυτίστηκε στη διάρκεια του 20^ου αιώνα στις δυτικού τύπου δημοκρατίες.

Το 2012 μας φέρνει ακόμα πιο στενά αντιμέτωπους με την επιλογή του να ορίσουμε τη ζωή μας ως άτομα και κοινωνίες. Μπορούμε πάλι να προσπεράσουμε αποδεχόμενοι τις αλυσίδες μας…

topontiki