Έλεος πια με τους Ινδοευρωπαίους. (Χρήστος Τζάρτζος)

Το κακό με τη θεωρία των Ινδοευρωπαίων έχει παραγίνει. Η θεωρία, βέβαια, ως μια γενική πρότασις δεν είναι εξ ολοκλήρου λανθασμένη. Μετακίνησις πληθυσμού προς ή από Ασίαν έχει όντως παρατηρηθεί. Αλλά, άλλο αυτό και άλλο η επιβολή δόγματος στην έρευνα τα τελευταία χρόνια. Και διατί το λέγω αυτό; Διότι, όποιον Ελληνικόν τουριστικόν οδηγό κι αν άνοιξα τώρα τελευταία, ξεκινά με την φράσιν: Στην Ελλαδική περιοχή τάδε, κατοικούσαν τις παλαιότερες χιλιετίες κάποιοι προέλληνες, οι Πελασγοί. Αυτοί, λέει, εχάθησαν από το προσκήνιο, όταν εμφανίσθησαν οι Ινδοευρωπαίοι, των οποίων η κοιτίς ευρίσκετο εις την δυτική περίπου Ασίαν,κάπου κοντά στο Ινδοκούχ. Η κοιτίς, κατά καιρούς, επανατοποθετείται παλι κάπου στην Ασίαν ή στα πέριξ αυτής, άλλοτε με αναφορές στον Καύκασον κι άλλοτε όχι, αναλόγως με το πού βολεύει τους ιστορικούς ερευνητές. Ως βοήθημα, μάλιστα, προς την ενίσχυσιν της θεωρίας αυτής, οι ειδικοί χρησιμοποιούσι στοιχεία από την κάθοδον των Δωριέων. Οι Δωριείς εντοπίζονται βόρεια στον Ελλαδικόν χώρον και ολίγον δυτικωτέρως των Ινδοευρωπαίων, συμπληρώνοντες ως κινητική πορεία πληθυσμού τα κενά της θεωρίας, όσον αφορά τα δυτικότερα των τοποθεσίας~ κοιτίδος. Το πρόβλημα με τη θεωρία των Ινδοευρωπαίων είναι ότι παραχαράσσει ως έναν μεγάλον βαθμόν την ιστορική συνέχεια των Ελλήνων~Πελασγών. Το ότι κάποια στιγμή παρατηρείται μετακίνησις πληθυσμών προς τον Ευρωπαικόν και άρα και Ελληνικόν χώρον έχει κάποια στοιχεία αληθείας, αλλά δεν είναι απολύτως ακριβή. Δηλαδή, η κάθοδος των Δωριέων, δια την οποίαν τόσο πολύ κόπτονται κάποιοι καθηγητάδες δεν σημαίνει ότι, σώνει και καλά, είχαμε στην ιστορικήν πορείαν του Ελληνισμού εισαγωγή ξένου πληθυσμού από κάπου αλλού. Η λέξις κάθοδος σημαίνει την επάνοδον, την επιστροφήν και όχι μόνο το κατέβασμα η κατηφόρισμα. Εν ολίγοις, ήταν πάλι Πελασγικοί πληθυσμοί αυτοί που επέστρεφαν από Βορράν προς Νότον. Με το ζόρι, δηλαδή, να δεχθούμε, αυτοί οι πληθυσμοί να είναι μεταξύ τους ξένοι. Και το ερώτημα που προκύπτει, ακόμη κι όταν δεχόμαστε την μετακίνησιν πληθυσμού από Ασίαν ή Καύκασον, είναι: διατί, κυρίες και κύριοι, πρέπει οπωσδήποτε να δεχθούμε ότι κάποιοι απροσδιόριστοι Ινδοευρωπαίοι έδιωξαν, λέει, τους γηγενείς Πελασγούς, τους οποίους, λέει, άκουσον άκουσον, αφού εξηφάνησαν, υιοθέτησαν την γλώσσαν των και τους θεούς των; Δηλαδή, ρε παίδες, με την λογικήν αυτήν, οι Φραγκογάλλοι όταν έκαναν αποικίες στην Αφρική και έθεσαν υπό την ηγεμονίαν των τους Αφρικανούς, αυτούς τους εξετόπισαν, κι εν συνεχεία, υιοθέτησαν την γλώσσαν και τους θεούς των; Στέκει στην λογικήν τέτοιο επιχείρημα; Παρατήρησις: και γιατί παρακαλώ, Προέλληνες (σκοπίμως κατ επέκτασιν: όχι απαραιτήτως Έλληνες) και όχι Πρωτοέλληνες; Το Πρωτοέλληνες ακούγεται πιο σωστόν. Όσον αφορά την έρευνα, η αρχαιολογική σκαπάνη θα μας πει. Η ουσία του θέματος είναι ότι η ευρυτέρα γεωγραφική περιοχή του Αιγαίου και της Μεσογείου, όχι απαραίτητα με την εικόνα που έχουμε δι αυτά σήμερα, έχουν αποδειχθεί ότι είναι η κοιτίς του Πελασγικού~Ελληνικού, Ευρωπαικού, Ασιατικού (συμπεριλαμβανομένης της Κίνας, η οποία, προκλητικώς και αχαρίστως, λανσάρει τον μαίανδρον ως κινεζικόν σύμβολον και το Παγκράτιον ως κινεζικήν πολεμικήν τέχνην) και Ινδιάνικου(Αμερικάνικου) πολιτισμού (ναυσιπλοίες Μινωιτών προς Αμερικήν δια εύρεσιν χαλκού). Επανερχόμενος στο θέμα, περιττόν, επίσης, να αναφέρω ότι η θεωρία αυτή των Ινδοευρωπαίων έχει εξελιχθεί σε πραγματικόν χαμαιλέοντα. Παραδείγματος χάριν,τα τελευταία χρόνια δεν ομιλούσι πλέον, δια Ινδοευρωπαικήν ομοεθνίαν αλλά δια ομογλωσσίαν. Σα να λέμε: Δε μας βόλεψε ως επινόημα ο λαός, ας μας βολέψει η γλώσσα.. Όπως τους συμφέρει κάθε φορά, δηλαδή. Σώνει και καλά, δηλαδή, να δημιουργείται τροχοπέδη και πρόσχωμα στην συνέχεια του προιστορικού, πρωτοιστορικού και ιστορικού Ελληνισμού.. Ωστόσον, ως επίρρωσιν της αρχαιολογικής αληθείας, ενδεικτικώς, αναφέρουμε τα κατωτέρω: υπάρχουν η αποδεδειγμένα, πλέον, Ελληνική Γραμμική Α και Β, η ξύλινη Ελληνική επιγραφή (-ομοιάζει με προστάδιον Γραμμικής Α) του Δισπηλιού της Καστοριάς της νεολιθικής περιόδου (ηλικία επιγραφής 5500- 5260 π.Χ.), τα Ελληνικά ευρήματα του 8000- 7000 π.Χ. στο Φράχθι της Ερμιονίδος (παλαιολιθική- μεσολιθική ανθρώπινη δραστηριότης, ανθρώπινος σκελετός μεσολιθικής ηλικίας,της αυτής περιόδου εμπόριον οψιδιανού εκ της Μήλου), η πυραμίς του Ελληνικού εις το΄Αργος (ηλικία 2720 π.Χ.), η πυραμίς του Αμφείου στη Θήβα (ηλικία 3000- 2400 π.Χ.), η πυραμίς του Λυγουρίου, (2100 π.Χ.), η πυραμίς των Χανίων (ηλικία ?),ο μεσολιθικός οικισμός της Κύνθου, η οστρακοεπιγραφή από το Σπήλαιον του Κύκλωπος από τη νήσο Γιούρα του συμπλέγματος των Σποράδων (ηλικία επιγραφής 5000- 4500 π.Χ.), τα στοιχεία- σύμβολα γραφής στα νεολιθικά ευρήματα στο Διμήνι της Θεσσαλίας (ηλικία ?) και στη Λέρνα της Αργολίδος (ηλικία ?), οι πήλινες (Ελληνικές) επιγραφές στην Ταρτάρια της Ρουμανίας (του 5000 π.Χ.). Από κει και πέραν, κάνοντας ένα τεραστιο βήμα πρός το απώτατον προιστορικόν Ελληνικόν παρελθόν, έχουμε και το απίστευτον θέμα που αποτελεί ο αρχάνθρωπος του σπηλαίου των Πετραλώνων (700.000 ετών ηλικία), τα ακόμη παλαιότερα ίχνη φωτιάς στο σπήλαιο, ο σκοτωμένος, από έμπειρους προιστορικούς κυνηγούς, ελέφας και λοιπά στοιχεία προιστορικής δραστηριότητος στον χώρον. Χαριτολογώντας, να μην ξεχάσω να αναφέρω και κάτι ως επιπρόσθετον, μέσα από το ζωικόν βασίλειον: τα ηλικίας 3.000.000 ετών λείψανα του μαμούθ εις τα Γρεβενά. Όπως και να χει, τα ευρήματα, όποιας περιόδου, στον Ελλαδικόν χώρον προκαλούσιν έκπληξιν και δέος και αποτελούσιν ένδειξιν ζωής στον Ελλαδικόν χώρον, τον οποίον εδώ κι αιώνες οι ξένες δυνάμεις, τα εγχώρια πιόνια των και η κατεστημένη των αρχαιολογία θέλουσι ξηρόν, άγονον και άνευ παρουσίας ζωής μέχρι και το 1200- 1100 περίπου π.Χ. Με το ζόρι, δηλαδή, να δεχτώ ότι ξαφνικά, μέσα από το πουθενά, κάπου στον 5ο αιώνα π.Χ. ξεπετάχθηκε η Αθήνα του Περικλέους…