Υπέρ στρατού λόγος (από Χρήστο Τζάρτζο)

Το μικρό αυτό κείμενο αποτελεί μια δεύτερη ματιά στις παρατηρήσεις που έκανα για την αδράνεια των εκάστοτε ηγεσιών του στρατού (είναι τα άτομα που πρώτα ενδιαφέρονται για την σταδιοδρομία κι έπειτα για την πατρίδα), αναφορικά με κάποια ενδεχομένως σωτήριο στρατιωτικήν επέμβασιν στα πολιτικά πράγματα. Επειδή όμως δεν θέλω να αδικήσω τα πατριωτικό εκείνο κομμάτι των ενόπλων δυνάμεων που κρατάει Θερμοπύλας και το οποίο πρέπει να διαφυλάττουμε ως κόρην οφθαλμού, καθώς ειναι το τελευταίο προπύργιο αληθούς εθνικοφροσύνης ,θα είπω τα εξής… Γιατί κυρίες και κύριοι να καλούμε τον στρατόν, όταν διαπιστωμένως ημείς πρώτοι τα έχουμε κάνει μαντάρα; Γιατί να καλούμε τον στρατόν, όταν ημείς αδιαφορούμε δια τα κοινά; Γιατί να ζητάμε από λίγους εναπομείναντας να σώσουν το κοιμισμένο σαρκίο των πολλών; Δηλαδή, δεν κατάλαβα, γούστο σας και καπέλο σας είναι ο Ελληνικός Στρατός, να έρχεται όποτε θέλετε και να συμμαζεύει τα δικά σας τα ρημάδια; Και γιατί παρακαλώ να παίξει κορώνα- γράμματα το κεφάλι του ο στρατιωτικός; Για ωχαδελφιστές και ωχαδελφισμένους Έλληνες που τον επικαλούνται όποτε τους γουστάρει; Λυπάμαι, κύριοι και κυρίες, είστε τόσοι πολλοί οι βολεμένοι και τόσο μα τόσο βολεμένοι, που δε φτάνουν και δυό στρατοί για να σας σώσουν…