ΚΙ Η ΑΥΛΑΙΑ ΠΕΦΤΕΙ…

Γράφει η Ερωφίλη

Κάποιες φορές πολύ δύσκολα συγκρατείς τον εαυτό σου απ’ το να σκέφτεται με όρους μεταφορών και παρομοιώσεων, όσο προβλέψιμο και τετριμμένο κι αν έχει καταντήσει αυτό. Τούτο γίνεται ακόμη πιο δύσκολο για μένα καθώς συνειδητά επιλέγω ν’ αντικρύζω αυτήν την κοινωνία με τα μάτια συνεχώς ορθάνοιχτα, να την αφουγκράζομαι και να κινούμαι στον παλμό της. Νιώθω τότε θεατής μιας τραγο-κωμωδίας, που επιχειρεί να στρέψει τον προβολέα σε μιαν ακρούλα της σκηνής όπου γίνονται πράγματα μοναδικά. Μαζί μ’ εμένα βλέπω να προσπαθούν κι άλλοι, με μικροσκοπικούς ή μεγαλύτερους φακούς, κεράκια, σπίθες και υποψίες φλόγας.

Σ’ αυτή την ακρούλα της σκηνής κάποιοι περιφρόνησαν σενάριο, πράξεις, ηθοποιούς και σκηνοθέτη. Εισέβαλαν άσχημοι, ξυπόλητοι και στερούμενοι το απαραίτητο μακιγιάζ, προκαλώντας τη φρίκη στα καλομαθημένα μάτια του κοινού που έγνεφε ως τότε ημιλαγοκοιμώμενο. “Ποιοί είναι αυτοί; Τολμούν να μας χαλούν το θέαμα; Τολμούν να παρεμποδίζουν μια παράσταση που τόσο ακριβά πληρώσαμε για να δούμε;”

Οι ηθοποιοί δεν αντιδρούν. Απαξιώντας απέναντι στη βιαιωδώς επιβληθείσα αλλοτρίωση του έργου, συνεχίζουν να κινούνται ρυθμικά, να φτύνουν ατάκες και σταγονίδια σάλιου, να πατούν στα προδιαγεγραμμένα χνάρια που επί σκηνής βρήκαν και επί σκηνής θα παραδώσουν. Αν κοίταζε όμως κανείς πιο προσεκτικά, μέσα στη ξεβαμμένη απ’ τα βρώμικα θεάματα ίριδα των πρωταγωνιστών, αν παρατηρούσε τα σφιγμένα δάχτυλα των ποδιών και το συσπαζόμενο στομάχι, θα καταλάβαινε. Θα συνειδητοποιούσε πως τίποτε πια δεν είναι το ίδιο. Θα έβλεπε τα μισοκλεισμένα πια μάτια τους να στρέφονται κάθε τόσο στην υποφωτισμένη εκείνη ακρούλα της σκηνής, στιγμιαία μόνο, κι έπειτα κάτι απ’ την υποκριτική τους να χάνεται, στιγμιαία κι αυτό. Τη μια λίγος στόμφος, την άλλη λίγη μελωδικότητα σε μια φράση ερωτική. Κάθε φορά κάτι χάνεται.

Σύντομα κάποιος απ’ το κοινό καταλαβαίνει. Κι επιτρέπει έτσι στο βλέμμα του να πλανηθεί προς τους άσχημους εκείνους παραβάτες, του δίνει χρόνο να συνηθίσει στο σκοτάδι. Άλλος παρατάει την προσπάθεια όταν υψώνεται η φωνή της πρωταγωνίστριας σε μια ύστατη απόπειρα ηθοποιίας, ή συμμορφώνεται από ντροπή καθώς περνά ο εισπράκτορας. Αυτοί που συνηθίζουν τελικά το σκοτάδι, κι αρχίζουν να διακρίνουν τις μορφές πέρα από την ασχήμια τους, παρασύρονται απ’ την ομορφιά του θεάματος, απ’ την αρμονία των κινήσεων και την ειλικρίνεια των αισθημάτων. Σηκώνονται από τη θέση τους και, τσαλακώνοντας το εισιτήριο, περνούν επιδεικτικά μπροστά απ’ τη σκηνή και κάθονται στη γωνιά εκείνη.

Οι ηθοποιοί ιδρώνουν πιο πολύ τώρα. Σπασμωδικές κινήσεις, τρεμάμενες κραυγές και κουτσοί διάλογοι. Κάτω τα καθίσματα όλο αδειάζουν, κι ο εισπράκτορας μαζεύει λαχανιάζοντας τσαλακωμένα εισιτήρια. Στην επόμενη πράξη η γωνιά ορθώνεται, πατά στο κέντρο της σκηνής, σβήνει τα χνάρια και τα φώτα στην αίθουσα ανάβουν. Η παράσταση τελείωσε.

Το κείμενο αυτό γράφτηκε “στιγμιαία”, υπό την επήρρεια ειλικρινούς συγκίνησης για την  ολοκλήρωση της δεκαήμερης κατάληψης του Δημαρχείου Ρεθύμνης. Πράγματι, όλοι εμείς που για εκείνες τις μέρες μεταφέραμε τη ζωή και την αγάπη μας σ’ αυτόν τον χώρο, αποτελέσαμε την “άσχημη” και κατακριτέα εκείνη ομάδα που δοκίμασε να χαλάσει ένα χιλιοπαιγμένο έργο. Η άκρως συντηρητική και σφικτά δεμένη στα πελατιακά παιχνίδια κοινωνία του Ρεθύμνου, δικαιολογημένα φόρεσε την πανοπλία της προκατάληψης στο ραντεβού. Φτάσαμε όμως τις τελευταίες μέρες, στις μαζικότατες λαϊκές συνελεύσεις που γίνονταν στο χώρο που καταχράζονται τα αιρετά λαμόγια για τις κομπίνες τους, στον ίδιο αυτό χώρο να υψώσουμε τη φωνή μας. Όχι μόνο μίλησε ο λαός του Ρεθύμνου, αλλά για πρώτη φορά σώπασαν παράλληλα κι όλοι αυτοί. Παρόντες στις συνελεύσεις μας, αρκέστηκαν στο να πλέξουν εγκώμιο για τα μαθήματα δημοκρατικότητας που τους παρείχαμε δωρεάν με τις αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες μας. Κυρίως όμως, απολαύσαμε στιγμές ρίγους καθώς νιώσαμε μια κοινωνία σαν το Ρέθυμνο ν’ αγκαλιάζει μία τόσο ρηξικέλευθη κινηματική διαδικασία. Μία εμπειρία που θέλησα να μοιραστώ…