Κείμενον χωρίς ΑΝΤΙ-κείμενον..

ΆΣΕ ΜΕ να νιώθω την πατρίδα στο θρόϊσμα του δάσους
να νιώθω την Ελλάδα μου στο κελάϊδισμα των πουλιών
να νιώθω την χώρα μου στην ροή των ποταμών

Κράτα εσύ την εκσυγχρονισμένη πόρνη που θέλησες να μεγαλώσεις για να βιάσεις
Κράτα εσύ τα σκυλοτράγουδα που τις πρόστυχες νύχτες σου κρατούν παρέα πληρωτέα

ΆΣΕ ΜΕ να αφουγκραστώ το κύλισμα της πέτρας στη Σαμαριά και στον Βίκο
Να μ’αγκαλιάζει το δάσος θέλω να με λούζει ο Ήλιος που αρέσκεται να έρχεται στα Ιερά Σου χώματα καρδιά μου

Κράτα εσύ την μοναξιά του δήθεν πολιτισμού σου, που κάποια τομάρια ζωγραφίζουν στο κορμί Σου σήμερα κι όχι Ποιητές, Φιλόσοφοι κι Εργάτες που σμιλεύουν την πέτρα για να της δώσουν την μορφή της Θεϊκής Σου ομορφιάς..

ΆΣΕ ΜΕ να παραμυθιάζομαι στο ένδοξο παρελθόν Σου
στην προσμονή της αναγέννησης Σου
να σκέφτομαι Ήρωες σε πεδία μαχών κι όχι δειλά υπανθρωπάρια που φοβούνται τον Θάνατο και δέν σκέφτηκαν πως θα έπρεπε την Ζωή να φοβούνται πιότερο

Διότι στην Ζωή πρέπει να έχεις υποχρέωση να Δημιουργείς ενώ ΔΕΝ το κάνεις
μα στον Θάνατο δεν σε χρεώνει κανείς να πράξεις τίποτα μα ξέχασες πως τούτο κάνεις στην δήθεν ζωή σου..

Ευρύνοος, ο τρελός του χωριού