Μπαμπά, μην κοιτάς εδώ κάτω!!!!

Ξύπνησα σχεδόν με δάκρυα στα μάτια… είχα επισκέψεις βλέπετε το βράδυ που κοιμόμουν.. Μου λείπεις μπαμπά.. αλλά, μην με παρεξηγήσεις σε παρακαλώ, χαίρομαι που δεν είσαι εδώ.. χαίρομαι που είσαι εκεί ψηλά, που η ψυχή σου ταξιδεύει ελεύθερη.. κι ελπίζω να μην μας βλέπεις…

Όταν ήμουν μικρή και  έλειπες σε ταξίδι, περίμενα πως και πως να γυρίσεις.. σε θυμάμαι ακόμα – αμυδρά – μέσα στην στρατιωτική στολή σου να μπαίνεις υπερήφανος… βέβαια περίμενα και τα δωράκια που πάντα μας έφερνες  (χιχιχιχι) αλλά και τις ιστορίες που θα μας έλεγες –μετά από πίεση-  το βράδυ για τις δύσκολες μέρες μέσα στο υποβρύχιο…

Θυμάμαι όταν μπήκα, τη μία και μοναδική φορά στη ζωή μου σε υποβρύχιο –ήμουν τόσο μα τόσο μικρή- και θυμάμαι ακόμα να σε ρωτάω: «μα καλά μπαμπά, από πού βλέπετε τα ψαράκια;» Βλέπετε, πίστευα ότι από το υποβρύχιο έβλεπαν το βυθό και όλες τις ομορφιές του.. δεν πίστευα ότι αυτό το ατσάλινο κατασκεύασμα ήταν ένα αποπνικτικό θεριό. Μπορώ να σας πω ότι ένας κόσμος ολόκληρος κατέρρευσε εκείνη την ημέρα… Μετά από καιρό, σε ρώτησα: γιατί μπαμπά κάνεις αυτή τη δουλειά; Και μου είπες: γιατί όλοι, με τον τρόπο τους, πρέπει να υπηρετούν την πατρίδα… και κάθε φορά από την προηγούμενη των εθνικών επετείων, φρόντιζες, εσύ ή η μαμά, να έχετε την ελληνική σημαία στο μπαλκόνι…

Είσαι δίπλα μου και μέσα μου πάντα, αλλά ….  σε παρακαλώ, μην κοιτάς κάτω…

Και τα χρόνια περνούσαν.. κι έμαθα τόσα πολλά από σένα.. έμαθα τι σημαίνει αξιοπρέπεια, τι σημαίνει ν αγαπάς την πατρίδα σου, τι σημαίνει να αγωνίζεσαι για το σύνολο, να μην είσαι παρτάκιας, να βλέπεις κάτω από την επιφάνεια των πραγμάτων, να προσφέρεις όπου μπορείς και πολλά πολλά άλλα…

Και σήμερα.. σε είδα στον ύπνο μου να κλαις.. όχι μπαμπάκα μου, μην μου κλαις… μην φοβάσαι.. δεν είναι αυτή η χώρα που αγάπησες και υπηρέτησες.. είναι απλά ένα κακό όνειρο που θα περάσει.. είναι κάτι σαν κι αυτό που έζησες στην Δικτατορία.. θα περάσει κι αυτό..

Σε παρακαλώ μην κοιτάς κάτω.. μην βλέπεις πώς καταντήσανε την πατρίδα μας οι γνωστοί δοσίλογοι που εμείς διατηρούμε στην εξουσία τόσα χρόνια και δεν τους έχουμε στήσει στα 2 μέτρα.. μην κοιτάς τους προδότες που τώρα στα ύστατα το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι πως θα την σκαπουλάρουν από την κοινωνική οργή.. μην κοιτάς αυτά τα ανθρωπάρια που έχουν ξεπουλήσει τη χώρα και έχουν καταντήσει έναν λαό να ψάχνει στα σκουπίδια, ενώ αυτοί, κάτω από το τραπέζι σχεδιάζουν την διαφυγή τους..

Εσύ να κοιτάς πάντα ψηλά.. μόνο ψηλά..

Μπαμπά, είδες τη σημαία να κυματίζει στην εκκλησία; Είναι η σημαία που τυλίξανε το φέρετρό σου όταν πήγαμε να σε αποχαιρετίσουμε.. είπαμε να την βγάλουμε στο μπαλκόνι στις 28 Οκτωβρίου.. αλλά, ήταν πολύ μεγάλη μπαμπά.. ήταν σαν σεντόνι.. αυτό το σεντόνι που σε τύλιξε.. γι αυτό η μαμά την δώρισε στην εκκλησία, γιατί αυτή που έχουν είναι πιο μικρή και φθαρμένη.. τώρα κυματίζει για να την βλέπουμε εκεί ψηλά.. όπως κοιτούσα την ημέρα εκείνη όταν την τύλιξαν και μου την έδωσαν στα χέρια.. κι εγώ κοιτούσα ψηλά και την είχα σφίξει στην αγκαλιά μου..

Ψηλά μαζί θα κοιτάμε μπαμπά.. Γιατί εκεί ψηλά θ’ ανεβάσουμε ξανά την πατρίδα μας.. γιατί θα αποτινάξουμε το ζυγό μας, θα αποδιώξουμε τα όρνια που τόσα χρόνια κόβουν βόλτες από πάνω μας.. γιατί πάνω απ’ όλα μου μαθες: « Ν αγαπώ την ευθύνη. Να λέω: εγώ μονάχος έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δεν σωθεί, εγώ φταίω¨(Ν. Καζαντζάκης, Ασκητική). Αλλά μέχρι να ρθει αυτή η ώρα μέσα από φωτιά θα περάσουμε μπαμπά. Αλλά θα βγούμε νικητές.. το ξέρω.. το νιώθω.. και τότε πάλι θα μπορείς να κοιτάς κάτω..

… Αλλά μέχρι τότε, σε παρακαλώ μπαμπά, μην κοιτάς κάτω.. θα σου πω εγώ πότε να μας κοιτάξεις ξανά…