Η χαρά του … λάθους

Εδώ και πολύ καιρό βλέπω παντού τριγύρω μου απελπισία, λύπη, οργή, ζήλια, φθόνο κι ενίοτε μίσος (η ταχύτητα της εναλλαγής συναισθημάτων σε όλους μας, εμού συμπεριλαμβανομένου, αγγίζει την ταχύτητα του φωτός)…

Δεν θα πω ότι δεν είναι δικαιολογημένα ως ένα βαθμό όλα αυτά τα συναισθήματα.. Σήμερα όμως έθεσα στον εαυτό μου ένα ερώτημα: μήπως αυτά τα συναισθήματα είναι εκείνα που μας απομακρύνουν περισσότερο από τον άνθρωπο και την όποια λύση στα προβλήματά μας; Μήπως ακριβώς αυτή η κατάσταση έχει δρομολογηθεί και γι αυτόν το λόγο; Ακριβώς για να φτάσουμε σε ότι αρνητικό συναίσθημα υπάρχει και να γεμίσουμε τον κόσμο μας αλλά και την ύπαρξή μας με αρνητική ενέργεια, λοξοδρομώντας για μία ακόμη φορά από τον πραγματικό –θετικό- εαυτό μας που βρίσκεται δυνητικά εντός όλων μας;

Λέω.. μήπως;

Μήπως θα πετυχαίναμε περισσότερα με την αγάπη, την κατανόηση, την αποδοχή, τη χαρά μιας δοκιμασίας μέσω της οποίας θα μπορούσαμε να βγούμε νικητές; Καλύτεροι άνθρωποι; Μήπως περισσότερη θετική σκέψη και συναίσθημα θα μας βοηθούσε με γαλήνη να πορευόμαστε τον τραχύ δρόμο που έχουμε να βαδίσουμε; Μήπως είναι η ευκαιρία μας να δούμε τα πράγματα με τα μάτια της ψυχής μας; Μήπως μέσα από τις συνεχείς δοκιμασίες και τις δυσκολίες, έχουμε την ευκαιρία της ζωής μας να βρούμε τον πραγματικό εαυτό μας; Μήπως αντί για φόβο θα έπρεπε να νιώθουμε π.χ. χαρά; Μήπως να βλέπαμε το ποτήρι μισογεμάτο;

Θα πει κανείς: εδώ ο κόσμος χάνεται κι εσύ το έριξες στην αμπελοφιλοσοφία… Ναι,  το έριξα και ουσιαστικά μιλώ με τον εαυτό μου μεγαλοφώνως, μέσω του γραπτού λόγου.. Ναι.. ίσως γιατί σκέφτομαι, εγώ η χαζή: οκ, θα αλλάξουμε πολιτική κατάσταση κάποια στιγμή, θα αλλάξει η οικονομία μας κάποια στιγμή, θα ξεφορτωθούμε όλα αυτά που μας έχουν κάνει την καθημερινότητά μας αβάσταχτη.. και την Μέρκελ μπορούμε να ξεφορτωθούμε και τα ντόπια υποχείριά της.. και μετά τι; Θα επιστρέψουμε ξανά στον φαύλο κύκλο του « μη μου τους κύκλους τάραττε;» Ή θα βγούμε από αυτή τη δοκιμασία, έχοντας γίνει λιγάκι σοφότεροι και περισσότερο άνθρωποι; Κάτι μου λέει, δεν ξέρω τι (αν το βρω θα το μοιραστώ μαζί σας) ότι, για να χρησιμοποιήσω τρέχοντα όρο της πολιτικής μας ζωής –χιχιχιχιχιχι- ότι άλλο είναι το διακύβευμα.. και ίσως, λέω ίσως, καμία σχέση να μην έχει με το επίσημο.. ίσως περισσότερο σχέση να έχει με τον άνθρωπο και την κοινωνία, παρά με την οικονομία της.. λέω ίσως..

Αμφιταλαντεύομαι.. περνώ από την μία κατάσταση στην άλλη.. παλεύω.. κάνω λάθη, πέφτω, ξανασηκώνομαι κι αγωνίζομαι.. και πάλι ξανά και ξανά.. Πρώτη εγώ απ όλους δεν καταφέρνω να απαντήσω στο ερώτημά μου αλλά και να υλοποιήσω τον ισχυρισμό μου..  Οπότε δεν μου μένει τίποτα άλλο παρά να προχωρώ.. να πέφτω, να σηκώνομαι και να το παλεύω, γιατί κάτι μέσα μου μου λέει ότι με τη διαρκή αρνητίλα δεν καταφέρνω κάτι.. γιατί μετά υπάρχει κενό.. και το κενό γίνεται ξανά θλίψη, γιατί η ψυχή μου εντέλει αναζητά τη χαρά.. την όποια χαρά.. τη χαρά της ζωής, τη χαρά της αγάπης, τη χαρά της προσφοράς, τη χαρά της γενναιοδωρίας, τη χαρά της συγχώρεσης, και τόσες πολλές χαρές.. αλλά κυρίως τη χαρά του λάθους που μπορώ να αναγνωρίσω…