Το καλό και το… καλό!

«Άρχισε να φεγγίζει, αλλά μ ένα φως απόκοσμο, μουντό και μια ησυχία περίεργη.. μια μέρα που κανείς δεν ήξερε τι θα φέρει.. δύο κόσμοι, αντίπαλοι, άρχισαν να παρατάσσονται εκατέρωθεν του ιερού λόφου..

Ο Αλφαβιτιανός άνοιξε τα μάτια του και αποφασισμένος σηκώθηκε. Ήταν ήρεμος, σαν από πάντα έτοιμος για τη σημερινή μάχη, πήρε στα χέρια την λευκή πανοπλία του κι άρχισε να ετοιμάζεται.. ήταν ήρεμος, παρότι ο ύπνος του ήταν ταραγμένος.. η προηγούμενη ταραγμένη μέρα του έφερε μία εξίσου ταραγμένη νύχτα.. όνειρα, όνειρα.. δεν καλοθυμόταν πολλά.. ένα μόνο του χε μείνει. Αυτή η γλυκιά φωνή να του λέει: πολεμάς τον άνθρωπο.. ..

Τις σκέψεις του διέκοψε ο Μεγάλος Στρατηγός:

–         Βασιλιά μου, είμαστε έτοιμοι για επιθεώρηση και όλοι περιμένουν εντολές.

–         Βγαίνω σε 2 λεπτά

Έριξε λίγο νερό στο πρόσωπό του, σκουπίστηκε, πήρε το σπαθί στο χέρι και βγήκε από τη σκηνή. Είδε το στρατό του έτοιμο παραταγμένο, και λίγο πιο μπροστά παραταγμένους τους επιτελείς του.. Τους καλημέρισε και έδωσε τις εντολές:

–         Οι ιππείς θα παραταχθούν… οι τοξότες θα παραταχθούν… κλπ κλπ…

Μόλις τελείωσε, ανέβηκε στο άλογό του, πλησίασε το στράτευμα, ύψωσε το σπαθί προς τον ουρανό και είπε:

–         Σήμερα πολεμάμε για όσα έχουμε κατακτήσει σαν λαός. Πολεμάμε για την πατρίδα και την πίστη μας. Για τις οικογένειές μας, τα έθιμα και τις παραδόσεις μας. Σήμερα δίνουμε ιερή μάχη και αν χρειαστεί θα χύσουμε το αίμα μας για την πατρίδα. Θέλω να πολεμήσετε με όλο σας το είναι, με ανδρεία και ζήλο. Να φερθείτε με σεβασμό στους αιχμαλώτους, γιατί κι αυτοί πολεμάνε για τα δικά τους δίκαια. Εμπρός αδέλφια, ας δώσουμε την καλή μάχη κι ας βοηθήσει ο Θεός να είμαστε νικητές.

Την ίδια ώρα ο Γαμαδελτιανός ετοιμαζόταν να βγει από τη σκηνή να δώσει εντολές στο στράτευμά του, έχοντας ακόμα στ’ αυτιά του τη γλυκιά φωνή του ονείρου του: πολεμάς τον άνθρωπο…

Ίσιωσε τη λευκή πανοπλία του, ανέβηκε στο άλογό του και κατευθύνθηκε προς το στράτευμα.. Πριν λίγο είχε δώσει οδηγίες παράταξης στον Μεγάλο Στρατηγό και τους αρχηγούς σωμάτων. Τώρα είχε έρθει η ώρα να μιλήσει στο υπόλοιπο στράτευμα:

–         Σήμερα πολεμάμε για όσα έχουμε κατακτήσει. Για το λαό, τις οικογένειές μας, τα ήθη και τα έθιμά μας. Σήμερα θα χύσουμε το αίμα μας για την πίστη μας και ας έχουμε το Θεό βοηθό και συμπαραστάτη μας..

Κάπως έτσι άρχισαν να βαδίζουν οι δύο στρατοί.. η μάχη ήταν λυσσαλέα και η κοιλάδα πολύ γρήγορα είχε πλημμυρίσει στο αίμα….»

Ντρινννν… έβγαλε το αριστερό χέρι από το πληκτρολόγιο και σήκωσε το τηλέφωνο:

–         Ορίστε;

–         Γειά σου Αντώνη τι κάνεις;

–         Έλα ρε φιλαράκι.. μια χαρά, εδώ, έχω λίγο κλειστεί, γράφω το επόμενο κεφάλαιο ξέρεις αυτού του παιδικού διηγήματος που σου είχα πει.. εσύ πως πάς;

–         Μια χαρά φίλε.. έτσι σε πήρα να δω πως είσαι… σε χάσαμε..

–         Αχαχαχαχα.. να μωρέ με παιδεύει λίγο το τέλος.. ξέρεις εγώ πρέπει να είμαι ο μόνος που δεν βάζει στο έργο του τη μάχη του κακού με το καλό.. αχαχαχα

–         Αχά.. δηλαδή εσύ τί βάζεις; Το κακό με το κακό; Αχαχαχα

–         Μπα.. Δεν ξέρω πως μου κατσε κι έβαλα το καλό να παλεύει με το καλό.. άστα να πάνε και τώρα δεν ξέρω να ξεχωρίσω ποιό είναι το πιο καλό.  Την πάτησα σα μαλάκας.. μου φαίνεται θα το παρατήσω γιατί εμ, βέβαια: που ακούστηκε το καλό με το καλό; Αχαχαχα Τέλος πάντων φίλε μου, θα σε πάρω το Σαββάτο να τα πούμε από κοντά.. φιλιά στη Μυρτώ

–         Οκ φίλε.. καλά ξεμπερδέματα και περιμένω τηλεφωνάκι.. Γεια χαρά.

Άναψε τσιγάρο, έφερε και την κούπα πάλι γεμάτη από αχνιστό καφέ φίλτρου (που τον έκανε με το τσουβάλι) και κοιτούσε το ανοιχτό αρχείο word μπροστά του..

Στις 3 πρώτες ρουφηξιές, έβαλε ξανά τα χέρια στο πληκτρολόγιο..

«Είχε μεσημεριάσει κι ακόμα η νίκη αμφίβολη.. οι δύο πλευρές είχαν αποτραβήξει μέρος των δυνάμεών τους για ανασυγκρότηση.

Ο Αλφαβιτιανός έδινε εντολές:

– Τραβήξτε τους αιχμαλώτους στα μετόπισθεν.. οι τραυματίες να αποσυρθούν στο στρατόπεδο.. οι υπόλοιποι ανασυγκρότηση και αναφορά σε 2 λεπτά..

Ο Γαμαδελτιανός υποχώρησε, σταμάτησε λίγο πριν την είσοδο του στρατοπέδου, δίπλα στο Μεγάλο Στρατηγό και έδωσε εκ νέου εντολές:

–  Θα ρίξουμε το ιππικό στα δεξιά τους.. θέλω ανασύνταξη σε 5 λεπτά.. Να αποσύρετε τους τραυματίες.. Σκοτώστε τους αιχμαλώτους.. βάρος είναι και τίποτε άλλο…

Η μάχη ξανάρχισε πιο λυσσαλέα από πριν..

Ο ήλιος μπαινόβγαινε μέσα από τα σύννεφα ki  άρχισε να παίρνει τη συνηθισμένη ρότα του προς τη δύση.. Δεν φαινόταν ότι αυτή η μάχη θα τελείωνε ποτέ, μέχρι ότου, φάνηκε μακριά στον ορίζοντα κάτι να μαυρίζει απειλητικά προς την πλευρά του Αλφαβιτιανού.. Όλοι πάγωσαν.. δεν ήξεραν τι τους περιμένει.. και η μαυρίλα όλο πλησίαζε.. ο Αλφαβιτιανός έκανε νόημα στον Μεγάλο Στρατηγό να προχωρήσει μπροστά μαζί του.. Άρχισαν να ιππεύουν και όσο πλησίαζαν άρχιζε η μαυρίλα να ξανοίγει.. Άρχισε να ξεθωριάζει και να φωτίζεται.. και τότε είδαν!

Είδαν τον Μεγάλο Αρχιερέα μέσα στην χρυσοποίκιλτη φορεσιά του να ηγείται ομάδας ιππέων με χρυσές πανοπλίες κι έμβλημα λευκό περιστέρι.. Κατάλαβε κι οπισθοχώρησε..

Οι ιππείς προχωρούσαν και προχωρούσαν.. όδευαν προς τον ιερό λόφο.. τότε άρχισε να τους βλέπει κι ο Γαμαδελτιανός.. πήρε το στρατηγό του κι άρχισε να ιππεύει προς το λόφο..

Είχαν πια φτάσει στον ιερό λόφο και όλοι ξεπέζεψαν..

Ο Αλφαβιτιανός κι ο Γαμαδελτιανός, έσκυψαν και φίλησαν το χέρι του Μεγάλου Αρχιερέα. Ο ήλιος έριχνε τις τελευταίες του αχτίδες στο στήθος του Αρχιερέα και φώτιζε το λευκό περιστέρι κι αυτό ήταν σαν να έπαιρνε ζωή, ενώ εκείνος κοιτούσε γύρω του.. Βλέμμα συντετριμμένο, μορφή γαλήνια, κοίταξε τριγύρω του και με την πράα φωνή του είπε:

– Είστε όλοι παιδιά μου και πολεμάτε για την ιερή τούτη γη.. Η γη αυτή δεν έπρεπε να ποτιστεί με αίμα.. το αίμα το αδελφικό.. Ήρθα εδώ να λύσω τις διαφορές σας.. Και να δώσω λύση στα προβλήματά σας.. Αποφασίζω ότι αυτή η ιερή γη θα είναι ελεύθερη.. θα ανήκει και στα δύο έθνη και οι λαοί σας θα ζουν ειρηνικά εδώ και τριγύρω παντού.. Μόνον έτσι θα γίνεται το θέλημα του Θεού.. Επίτροπος του ιερού λόφου θα είναι ο Αλφαβιτιανός, και υπεύθυνος για να λύνει τις διαφορές και τα όποια προβλήματα προκύπτουν.. Ελπίζω να σεβαστείτε το λόγο μου.

Και οι δύο αρχηγοί, έσκυψαν και φίλησαν το χέρι του Αρχιερέα αποδεχόμενοι την απόφαση του Μεγάλου Αρχιερέα..  Ο Αλφαβιτιανός ευχαρίστησε τον Μεγάλο Αρχιερέα, ανέβηκε στο άλογό του και σπιρούνισε γρήγορα να φτάσουν τα καλά νέα στο στρατόπεδο μια ώρα αρχύτερα.. επιτέλους η μεγάλη μάχη είχε αίσιο τέλος για όλους. Ήταν τόσο χαρούμενος..

Ο Γαμαδελτιανός ανέβηκε στο άλογό του και πριν φύγει πλησίασε τον Μεγάλο Αρχιερέα:

– Θα σεβαστώ την επιθυμία σου και τη λύση που θέλησες να δώσεις.. αλλά μπορώ να σε ρωτήσω κάτι;

– Βεβαίως παιδί μου.

– Έδωσες μια λύση που φέρνει την ειρήνη στους λαούς μας και την ευημερία. Γιατί όμως επέλεξες τον Αλφαβιτιανό για Επίτροπο; Εγώ δεν άξιζα αυτή τη θέση;

– Παιδεύτηκα πολύ παιδί μου να αποφασίσω.. γι αυτό σας έστειλα το ίδιο μήνυμα χτες το βράδυ.. και σε σένα και στον Αλφαβιτιανό.. εκείνος το τήρησε, εσύ όχι… Έτσι πήρα την απόφασή μου κι εσύ κι ο λαός σου να έχει τη χάρη του Ιερού Λόφου, αλλά Επίτροπος θα είναι εκείνος που άκουσε τη φωνή του ονείρου του, που ήταν η φωνή της καρδιάς του.. και την ακολούθησε…

… Ο Γαμαδελτιανός, έσκυψε το κεφάλι.. ψιθύρισε μέσα από τα δόντια του κάποιο χαιρετισμό στον Μεγάλο Αρχιερέα και άρχισε να ιππεύει..

Το βράδυ η Ήταθήτα σέρβιρε αχνιστό γεύμα για να ευχαριστήσει τον Γαμαδελτιανό.. Από την ώρα που είχε επιστρέψει ήταν κακόκεφος και θλιμμένος.. Εκείνη τον πλησίασε όλο αγάπη και τον ρώτησε:

–         Γιατί είσαι τόσο στενοχωρημένος άντρα μου; Η μάχη έληξε, λύση δόθηκε κι η ειρήνη θα βασιλεύσει ξανά στα μέρη μας.. Γιατί;

–         Στενοχωριέμαι και μετανιώνω γιατί υπήρξα ανάξιος να γίνω Επίτροπος στα μάτια του Μεγάλου Αρχιερέα..

Τότε εκείνη τον αγκάλιασε και του ψιθύρισε:

–         Για μένα δεν έχει σημασία αν ήσουν ανάξιος για Επίτροπος, αλλά ότι ήσουν άξιος να δεις το λάθος σου.. κι αυτό το ήξερε ο Μεγάλος Αρχιερέας.. γι αυτό δεν αδίκησε το λαό μας..

Και τον αγκάλιασε σφιχτά.. Τότε η καρδιά του φτερούγισε ξανά κι ένιωσε το φως ξανά να πλημμυρίζει την ψυχή του.. Έμεινε εκεί για πολύ ώρα μέχρις ότου τα δάκρυα στέγνωσαν και είχε ήδη νιώσει τη γαλήνη να επανέρχεται..

Κι έτσι ζήσανε αυτοί καλά.. κι εμείς καλύτερα…»

ΥΓ: Αφορμή για το παρόν ο Γέροντας Νίκων που μίλησε για τα «όπλα του φωτός»  και ο φίλος ΙΩΑΝΝΗΣ για μία από τις καλύτερες συζητήσεις της ζωής μου.. Σας ευχαριστώ πολύ και τους δύο.

ΥΓ2: Αφιερωμένο στον Αρίσταρχο, με την ευχή να δω πολύ σύντομα ολοκληρωμένο έργο σου..