Ένας χρόνος .. κι όμως ήταν χθες (Το νησί των συναισθημάτων)

Ένας χρόνος.. είναι όντως ένας χρόνος; Ήταν χθες.. τέτοια ώρα περίπου που σου κρατούσα το χέρι.. και προσπαθούσα μέσα σ αυτή τη μία ώρα που απέμενε να σου πω όσο πιο πολύ γινόταν πόσο σ’ αγαπώ.. αυτή η μία ώρα που ακόμα κτυπούσε η καρδιά σου μαζί με τη δική μου.. κι ενώ περίμενα να σταματήσει η δική σου, νόμιζα ότι η δική μου ήταν που σταματούσε.. νόμιζα ότι η ζωή μου σταματούσε.. ένα φιλμ της ζωής μου που περνούσε αστραπή μέσα από τα μάτια μου λες και ζούσα δυο ζωές ταυτόχρονα την ίδια στιγμή.. με μικρές διακοπές, για να κοιτάω τα μηχανήματα.. ξέρεις, είναι περίεργο αλλά όλες οι εικόνες ήταν χαρούμενες.. καμία άσχημη εικόνα.. όπως και τώρα.. κανένας τσακωμός –αν και υπήρχαν πολλοί- όλα όμορφα… όλα αυτά που έμαθα, όλα αυτά που είσαι εσύ κι είμαι κι εγώ κομμάτι τους..

Πως είναι δυνατόν κανείς να είναι χαρούμενος και λυπημένος συνάμα; Πως μπορώ να κλαίω και να χαμογελώ ταυτόχρονα; Η καρδιά μου πάει να σπάσει σήμερα.. και τα συναισθήματα καταρρακτώδης βροχή.. μου λείπεις, σ αγαπώ.. κλαίω.. μνήμη, χαρά.. χαμογελώ..

Ξέρεις μου πε προχθές ένας φίλος ότι η δοκιμασία που πέρασες ήταν η κάθαρσή σου, και χάρηκα.. από τότε χαμογελώ, όσο κι αν δεν μπορώ ώρες ώρες να συγκρατήσω τα δάκρυά μου.. σκέφτομαι ότι είσαι χαρούμενος, ότι με συντροφεύεις.. ο άγγελός μου.. σε νιώθω είσαι κοντά.. εσύ μου έδωσες δύναμη, ελπίδα, αισιοδοξία ξανά.. εσύ μου ‘δειξες για μία ακόμα φορά τον δρόμο, όπως τότε που ήμουν μικρό κοριτσάκι και ήμουν η αγαπημένη σου και περηφανευόσουν πάντα ότι σου μοιάζω τόσο μα τόσο πολύ σε όλα.. Η μόνη διαφορά μας ήταν ότι εγώ πάντα μιλούσα πολύ (χαχαχαχα), ενώ εσύ καθόλου.. ακόμα και η αγάπη σου εκείνη τη στιγμή ήταν ένα παιδιάστικο νεύμα με το χέρι.. ένα γειά απλό.. αλλά ήξερα ότι μόνο αυτό μπορούσες.. γιατί αυτό ήσουν εσύ κι όχι γιατί όλοι αυτοί που ήταν από πάνω σου σε εμπόδιζαν..

Είναι μια όμορφη μέρα.. συννεφιασμένος αττικός ουρανός.. κι είμαι μαζί σου.. ακούω Χατζιδάκι και θυμάμαι στην Κηφισιά να τρώμε το περίφημο παγωτό καϊμάκι στον Βάρσο και να μου δείχνεις σ ένα τραπέζι τον Τσαρούχη και τον Χατζιδάκι.. κι ήμουν ούτε 10 χρονών.. Ξέρω ότι διάβασες το γράμμα.. το καλό ταξίδι που σου έβαλα αγκαλιά μαζί με το πακέτο τα τσιγάρα..

Ένας χρόνος; Μπα… τότε ήτανε που απλά σου πα το καλό ταξίδι.. πάντα σου άρεσε να ταξιδεύεις.. χιχιχιχιχι κι αυτό από σένα το πήρα.. γιατί μου αρέσουν και μένα..  και σ όλο το ταξίδι της ζωής μου είσαι μέσα.. μέχρι να πάρω κι εγώ το μεγαλύτερο.. αυτό, το δυσκολότερο αλλά και ομορφότερο απ’ όλα.. γιατί είναι ταξίδι αγάπης.. ταξίδι προς τον Πατέρα μας…

Είμαι χαρούμενη… γιατί τελικά όλοι τον ίδιο δρόμο βαδίζουμε, το ίδιο ταξίδι παίρνουμε.. την ίδια Ιθάκη κυνηγάμε.. γι αυτό τα μάτια μας στην Ιθάκη.. στην Ιθάκη.. γιατί αυτή είναι πάντα εκεί από τη στιγμή που γεννιόμαστε.. η Ιθάκη του εαυτού μας… θα ξαναγίνουμε πάλι παιδιά.. κι όσο πιο όμορφο και δύσκολο είναι το ταξίδι, τόσο πιο όμορφη θα βρούμε την «Ιθάκη».

Σ’ ευχαριστώ Πατέρα…

ΥΓ: μην με ρωτήσετε πότε, που και γιατί..  ίσως γιατί έχουμε κάνουμε τη ζωή μας δύσκολη ενώ μόνο τα απλά πράγματα έχουν αξία.. ένα χαμόγελο, μια ζεστή καλημέρα, μια ζεστή ματιά, ένα πέταγμα του περιστεριού που κάθεται στο περβάζι, ένα σύννεφο που ταξιδεύει στον ουρανό, το σκοτείνιασμα του ουρανού πριν την καταιγίδα… ο εγωισμός που πατήσαμε, το λάθος που παραδεχτήκαμε… η παρέα που κρατήσαμε σε κάποιον που ήταν μόνος, ένα αληθινό σ αγαπώ, το χέρι που απλώσαμε σε κάποιον που το χε ανάγκη, η αγκαλιά που δίνουμε κι είναι από καρδιάς,.. ένας σύνδεσμος του youtube κι ένα παραμύθι για μικρούς και μεγάλους: