Η Καλύβα του Μπάρμπα Εαυτού

Δεν μπορούμε να αφοσιωθούμε εφ’ όρου ζωής ο ένας στον άλλον, έχει χαθεί το σημαντικότερο κομμάτι της αγάπης, η απόλυτη εμπιστοσύνη στο εσύ, η ανθρώπινη αγάπη είναι κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση με την θεία, ο άνθρωπος σταμάτησε να αγαπά τον Θεό όταν έπαψε να Τον εμπιστεύεται.

Σε ένα βιβλίο την ΚΑΛΥΒΑ θα βρείτε το γιατί. Χωρίς εμπιστοσύνη και αγάπη προς τον Θεό δεν θα μάθουμε πως να αγάπαμε τους άλλους ή και τον εαυτό μας. Μες τον εαυτό μας νιώθουμε ότι καραδοκούν πολλά ‘εγώ’, που βρέθηκαν αυτά; Πως χάθηκε η αληθινή μας ταυτότητα; Πως μπορούμε να την ξαναβρούμε; Όταν έχουμε χάσει τα κλειδιά του σπιτιού μας του ίδιου πρέπει να παραβιάσουμε ή εμείς οι ίδιοι ή ένας κλειδαράς την πόρτα. Το αντικλείδι ή το όποιο άλλο μέσο βρούμε είναι το μόνο που μπορεί να αντικαταστήσει τα κλειδιά της Αγάπης, κι αυτό είναι η συμπόνοια προς όλα τα πλάσματα και προς τον εαυτό μας. Όταν ξαναμπούμε στο σπίτι μας θα μπούμε γιατί έχουμε ανάγκη τη στέγη που προσφέρει και όλα όσα έχει το σπίτι μας, τα πράγματά μας, θα παραμείνουμε με κλειδαριά αλλαγμένη και τα κλειδιά της αγάπης χαμένα. Κάπως έτσι συνέβη και βρεθήκαμε με μια νέα κλειδαριά ή και νέες κλειδαριές γιατί κάθε φορά που χάνουμε την εμπιστοσύνη μας κλεινόμαστε απέξω. Άλλοι αυτό το φοβηθήκαμε και δεν ξεμυτάμε από το σπίτι μας πλέον ούτε ανοίγουμε την πόρτα εύκολα. Όσο εμείς φιλολογούμε περί αγάπης

εκατοντάδες γεροντάκια είναι παραπεταμένα σε γηροκομεία
χιλιάδες ορφανά περιμένουν μια οικογένεια
ένα σωρό ζώα υποφέρουν από τις επιλογές μιας αποσυντονισμένης ανθρωπότητας

και ένας εαυτός δεν συμπονά το είναι του αρκετά ώστε να προσφέρει ανακούφιση σε όλα τα παραπάνω.

Η αγάπη είναι έργο είναι πράξη, δεν είναι λόγια. δεν είναι συναίσθημα.

Καλές μας γιορτές λοιπόν στα εορτοστολισμένα σπίτια μας με τις αλλαγμένες κλειδαριές.