Αναζητώντας τη διέξοδο

Τα όρια των τεχνικών της επικοινωνίας είναι δεδομένα, ειδικά σε δύσκολες εποχές όπως αυτή που διανύουμε. Με άλλα λόγια, παρ’ ότι η επιστημονικά σχεδιασμένη προπαγάνδα μπορεί να κάνει το άσπρο μαύρο και να κο­ροϊδέψει πολλούς επί μακρό χρονικό διάστημα, έρχεται η στιγμή που οι δυνατότητές της εξαντλούνται. Η στιγ­μή, δηλαδή, που τινάζεται στον αέρα ο οικογενειακός προϋπολογισμός εκατοντάδων χιλιάδων οικογενειών, μικρών και μεγάλων επιχειρήσεων. Τα όρια της επικοι­νωνιακής διαχείρισης μιας τραγικής κατάστασης, προ­φανώς, ξεπερνιούνται από την ίδια την τραγωδία.

Αυτή η τραγωδία καλύφθηκε επιμελώς το προηγούμενο διάστημα από τις μεγάλες «επιτυχίες» της «τρικολόρε» κυβέρνησης, η οποία εξασφάλισε τις δόσεις των δανει­κών για την αποπληρωμή των προηγούμενων τόκων. Καλύφθηκε από τα «ντου» των αστυνομικών στις… υπερεικοσαετείς καταλήψεις κτηρίων στην Αθήνα, κρύφτη­κε πίσω από γκαζάκια και εκρηκτικές χύτρες. Κρύφτη­κε, αλλά δεν εξαφανίστηκε.

Την τραγωδία της χώρας βιώνει πρώτος απ’ όλα ο ελληνι­κός λαός: το ενάμισι εκατομμύριο άνεργοι, τα τρία εκα­τομμύρια συνταξιούχοι, από τους οποίους οι δανειστές θα μαζέψουν τα επόμενα τέσσερα χρόνια 20 δισεκατομμύρια, τα τρία εκατομμύρια εργαζόμενοι, οι οποίοι δουλεύοντας σκληρά δημιουργούν τον εθνικό πλούτο, του οποίου το 60% καταβάλλεται στους τοκογλύφους. Και, ιδιαίτερα, οι νέοι, που παίρνουν τον δρόμο της ξε­νιτιάς…

Είναι προφανές, και αυτό διατυπώνεται χαρακτηριστικά στη δημοσκόπηση της Pulse RC που σήμερα δημοσιεύει το «Π», ότι, παρά τα όσα ισχυρίζονται οι προπαγανδιστι­κοί επικοινωνιακοί μηχανισμοί, ο κόσμος δεν παραμυθιάζεται ούτε με κακοπαιγμένες κοινοβουλευτικές κωμω­δίες ούτε με εμφυλιοπολεμικές αντιπαραθέσεις. Η ελ­ληνική κοινωνία γνωρίζει πολύ καλά τα προβλήματα, τα οποία άλλωστε με τραγικό τρόπο βιώνει περιμένοντας πολιτική πρόταση για μια διέξοδο.

Όσο αυτή η πρόταση δεν διατυπώνεται με σαφή τρόπο, τόσο η πολιτική, οικονομική και κοινωνική πραγματικό­τητα θα βουλιάζει στο τέλμα προσφέροντας πλούσια λάφυρα στον φασιστικό… πειρασμό.

Κάπως έτσι συνοψίζεται η οδυνηρή πραγματικότητα που διαμορφώνει τελικά την τάση της κοινής γνώμης, η οποία, με χαρακτηριστική και αξιοζήλευτη προς το πα­ρόν υπομονή, χαμογελώντας πικρά με τα άθλια επικοι­νωνιακά παιχνίδια που εμφανίζονται ως πολιτική, ανα­μένει τον πολιτικό λόγο που θα περιγράφει τη διέξοδο…

Το Ποντίκι