“Θέατρο” η Ελλάς

του Στέλιου Συρμόγλου

Είναι απίστευτο. Τόσο κακότεχνο “θέατρο” στην χώρα που γέννησε το θέατρο. Ερχεται κάποια στιγμή, που στην κυβέρνηση ή στην αντιπολίτευση στην Ελλάδα δεν μπορείς να καταλογίσεις τίποτα πια. Οταν όλα συνωστίζονται στις παρυφές του παρανοικού, αρχίζει η αναρρίχηση στο ακαταλόγιστο. Οταν όλα περάσουν στη μεθοδευμένη “δημοκρατικά” εξουθένωση, στην ϋποδειγματική” υποκρισία και αυθαιρεσία με απροκάλυπτο μάλιστα κυβερνητικό αυταρχισμό, αλλά και με αρκετά στοιχεία γκροτέσκο, τότε η επίρριψη ευθυνών καταντάει παρανοική πολυτέλεια…

Είναι άλλο πράγμα η αδυναμία να γίνει κάτι καλύτερο κι άλλο η προλείανση του κατήφορου, ώστε να κατατρακυλάμε σαν μια άμορφη ανθρώπινη μάζα και να μη σταματάμε πουθενά. Ενα ζάπινγκ στα τηλεοπτικά “παράθυρα” των ειδήσεων και των ενημερωτικών εκπομπών, της φθηνής τηλεοπτικής δημοσιογραφίας, καταπείθει και τον πλέον δύσπιστο σκεπτόμενο πολίτη ότι βιάζεται βάναυσα η νοημοσύνη του λαού και η αισθητική της ενημέρωσης. Διάφοροι “επαίοντες” δημοσιογράφοι και δημοσιογραφίσκοι εναγκαλισμένοι με τα ευκαιριακά συμφέροντα της εργοδοσίας, προβάλλουν με τρόπο προκλητικό πολιτικά πρόσωπα και καταστάσεις, με αποτέλεσμα να ενισχύεται η ήδη απύθμενη θρασύτητα συγκεκριμένων πολιτικών, οι οποίοι με παχυδερμία ελέφαντα, αναγάγοντας εαυτούς σε θεματοφύλακες αξιών και των συμφερόντων των πολιτών, επιδίδονται σε αθροίσματα μωρίας και πολιτικής απάτης.

Πρόκειται για ένα εντελώς νέο για τα πολιτικά χρονικά ήθος, το οποίο δυστυχώς απολαμβάνει συνηγορίας και “κάλυψης” από τους τους πολιτικούς ποδηγέτες αυτού του τόπου, με αντίδωρο τη δοκιμασμένη συνταγή της σιωπής έναντι των διαφόρων τετελεσμένων.

Η γωστική θέση “άνθρωπος είναι το παν”, δεν είναι και θέση των περισσοτέρων πολιτικών στην Ελλάδα. Ομως, για σκεφτείτε: Αν γινόταν και δική τους θέση, θα σήμαινε και κατάργηση του κατεστημένου παιχνιδιού με μια εν δυνάμει άρνηση του συστήματος. θα αντιτάξετε, ίσως, ότι το λαικό φρόνημα έχει ακόμη αποθέματα αντιδραστικής ρώμης. Αυτό είναι βέβαιο, αρκεί μόνο η καχεκτική αυτοπραξία του κοινωνικού συνόλου να υπερβεί τις αδυναμίαες της αυτοσυνειδησίας της. Η αλήθεια είναι επίσης ότι ο λαός δεν γνωρίζει. Δεν είναι πληροφορημένος. Είναι μόνιμα παραπληροφορημένος. Και οι πολιτικοί δεν του εξηγούν. Σχεδόν όλοι. Οσοι έχουν ή όσοι επιθυμούν να κρατήσουν τον οίακα της “λάγνας” εξουσίας.

Ο λαός ακούει σπασμωδικές φωνές, δυσνόητες δηλώσεις και διακηρύξεις που εκ προοιμίου δεν έχουν αντίκρισμα. Η αμετροέπεια και ο βερμπαλισμός προσλαμβάνουν διαστάσεις χιονοστιβάδας. Ακούει ο πολίτης τους πολιτικούς να χρησιμοποιούν γλωσσικούς κώδικες, που δημιουργούν κρυπτικό και αδιαφανές λεξιλόγιο… Βλέπει πολιτικούς που “αιματοδοτήθηκαν” από κάποια ανάπηρη ιδεολογία και που συμπαρατάχθηκαν με …γραβατωμένους αγίους. Βλέπει πολιτικούς να σηματοδοτούν την παρουσία τους στον πολιτκό προσκήνιο με εύκαμπτη σπονδυλική στήλη, ώστε να ανταποκρίνονατι στις επικύψεις που επιβάλλει η διαπλοκή…

Βιώνει την πολιτική υπό μορφή θεάματος. Με ένα λαικισμό που εκφράζει την παρακμή του λαικού πνεύματος. Παρακολουθεί πολιτικούς , ιδιαίτερα προβεβλημένους, με εξουσιαστική περιβολή, να βάζουνε την καρδιά τους στα …σκέλια και να αλυχτάνε. Κι άλλους, που δεν έκαναν επένδυση στα όνειρα, γιατί σ’ αυτά τα ανθρώπινα φάσματα μιλάνε με τις σκιές τους. Κια ελάχιστους ονειροβάμονες του πολιτικού χώρου, που έφτιαξαν μια φυλακή κι εκεί μέσα αμπάρωσαν τις φιλοδοξίες τους ή σχεδόν γέρασαν ως “εργάτες” στα εργοστάσια κατασκευής ιδεών. Ο σκεπτόμενος πολίτης ακούει και βλέπει. Ρωτά και διερωτάται: Που πάει αυτός ο τόπος; Ενα καίριο και βασανιστικό ερώτημα. Και κανείς δεν του λεει “καθαρά και ξάστερα” ότι πάει από το κακό στο χειρότερο.

Πολιτικοί και δημοσιογράφοι αρκούνται σε επισημάνσεις και ευχολόγια. Κι όμως, η κατάσταση στην Ελλάδα παίρνει πλέον εφιαλτικές διαστάσεις. Ισοδυναμεί με αυτοκτονία του Ελληνα,ο οποίος αποκτά συνείδηση της ιστορικής του ύπαρξης στο βαθμό που έχει επίγνωση της εξ αντικειμένου ανέλιξης του ιστορικού Γίγνεσθαι. Και δεν την έχει. Πως να την έχει; Εχει συμπιεστεί από την αδυσώπητη καθημερινότητα. Ζει μέσα στην ανασφάλεια και τις φοβίες του…Κι αν προστεθεί και η απαιδευσία που μαστίζει μεγάλες κοινωνικές ομάδες και ιδιαίτερα τους νέους ανθρώπους, τότε το πρόβλημα προσλαμβάνει τη μορφή οδυνηρής ιστορικής εμπειρίας.

Ο ιστορικός χρόνος διαρρέει. Αδιάκοπα διέρχεται το ιστορικό μέλλον από τα αφαιρετικά σχηματισμένη γραμμή του παρόντος και μετατρέπεται σε ιστορικό παρελθόν. Η επισώρευση αυτή και η προεξοφλούμενη εξακολούθησή της καταλήγει να κάνει καταθλιπτικό το βάρος της “μακροιστορίας”. Το άγχος του Ελληνα επιτείνεται ανάλογα.

Εσχατολογικές κατασκευές μπορούν να προσφέρουν παρηγοριά μόνον σε κλειστά αιρετικά περιβάλλοντα. Λείπουν οι στεντόριες και θαρραλέες κραυγές των σκεπτόμενων Ελλήνων, ππου αντιμετωπίζουν την πραγματικότητα μιας αβύσσου που καραδοκεί. Πρέπει να καταπειστούν οι πολίτες για τις κακότεχνες παραστάσεις των εξουσιολάγνων. Πρέπει να αντιληφθούν την έσχατη βεβαιότητα του τίποτα.

Ο σημερινός Ελληνας δεν μπορεί να βρει πλέον σωτηρία στα υπάρχοντα πολιτκκά σχήματα, τις θεωρίες και τις ξεπερασμένες πνευματικές αξίες. Ολα αυτά , δεν είναι παρά ένα δράμα, μια θεατρική παράσταση κάκιστων συντελεστών, με στόχο να πετύχει μια ειδική κάθαρση των συναισθημάτων του λαού, που βασίζεται στην πίστη και στην αποκάλυψη.

Φτάσαμε τώρα, εξ αντικειμένου, σε μια αδιέξοδη πραγματικότητα. Οταν ωστόσο εξωθείται η πραγματικότητα στα άκρα, γίνεται ερεθιστική και θελκτική… Δεν παύει ομως η πραγματικότητα να δημιουργεί νέες διαστάσεις ευθυνών των πολιτών. Και οι ευθύνες αυτές δεν είναι δυνατόν να εκφράζονται απλώς με”λεβέντικα” συνθήματα χωρίς αντίκρισμα.

Η Ελλάδα μοιάζει με μια θεατρική σκηνή, όπου πολιτικοί, δημοσιογράφοι, διάφοροι “ακατονόμαστοι” οικονομικοί παράγοντες, χωρίς καθόλου σεβασμό σ’ αυτήν την ύψιστη μορφή τέχνης, παίζουν θέατρο κακότεχνο. Ετσι, ο αποροσανατολισμός των πολιτών και η επικρατούσα σύγχυση στη νοηματοδότηση των ορθών πολιτικών ενεργειών, ανανεώνει την αξία της κριτικής ως θεραπαινίδας της αλήθειας…

freepen.gr