Μιλάτε για την εκκλησία μου!

γραφει ο αρισταρχος

Ακούω τον Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης κον Άνθιμο από του βήματος του ναού του Αγ. Δημητρίου να “απολογείται” και να προσπαθεί να πείσει σε όσους τον ακούν αν θα πρέπει να πληρώνουν οι πιστοί τους κληρικούς, λες και τους πληρώνει τώρα μονάχα ο Κουράκης ή η Ρεπούση. Για τις προτάσεις βουλευτών για κατάργηση της πρωϊνής προσευχής στα σχολεία για την κατάργηση των εικόνων από όλους τους δημόσιους χώρους, λες και πρόκειται για διαφήμιση.

Ο Μάο έλεγε “αφήστε όλα τα λουλούδια ν’ ανθίσουν”. Αυτά όμως δεν είναι λουλούδια αλλά τριβόλια. Τριβόλια με ονοματεπώνυμο. Και τα τριβόλια δεν θα μπουν στα πόδια μας αλλά στην καρδιά μας και στον νουν μας. Και ύστερα δεν απομένουν και πολλά. Μόλις θα βλέπουμε ιερωμένο να τον κρεμάμε, για πλάκα, από την πρώτη πύλη που θα βρούμε και με μια βίτσα να τον προγκάρουμε μέχρι να παραδεχτεί εθνικούς συνωστισμούς και επιδοτήσεις κομμάτων.

Κι εγώ, αυτή την επίθεση που δέχεται ο ιερωμένος δεν την αντέχω ούτε να την βλέπω μα ούτε και να την ακούω.

Γιατί μπαίνει ο ιερωμένος στο ύψος του ανθρώπου που με σταυρώνει αντί να με λυτρώνει.

Γιατί απευθύνεται στον μόνο άνθρωπο στον κόσμο που θα με ακούσει πρόθυμα, και πρόθυμα θα με βοηθήσει.   

Γιατί στέκει εκεί στον οίκο του Θεού μου, και τον γεμίζει καλοσύνη και μπορώ να ενώσω την φωνή μου με την δική του ικεσία στον παντοδύναμο

Γιατί είναι αυτός που θα μου δώσει κουράγιο όταν πονώ, όταν έχω ανάγκη θανάτου και δεν βρίσκω άνθρωπο πουθενά ούτε στο φως της μέρας. Στα δύσκολα, φευ, κρύβονται όλοι!

Γιατί η εκκλησία κι εγώ είμαστε συνοδοιπόροι της ζωής, και είναι πάντα εκεί πιστή σε όλα τα ραντεβού σε όλες τις λειτουργίες και τις τελετουργίες από μια απλή προσευχή μέχρι το μέγα της Χριστιανοσύνης γεγονός της Ανάστασης του κυρίου.

Γιατί ήταν πάντα ο προεξάρχων στους αγώνες του έθνους

Γιατί όταν αποκαμωμένος από την αναλγησία των μέτρων που παίρνουν οι εκλεκτοί μας, σε μια εκκλησία σε ένα περιβόλι της κυράς μας της Παναγιάς θα βρώ την ηρεμία μου, τον ανθρωπισμό μου, τον Θεό μου.

Θα μπορούσα να απαριθμώ στο υπόλοιπον της ζωής μου τα γιατί και δεν θα τελειώνουν. Η εκκλησία της Ορθοδοξίας υπήρξε για τον Έλληνα ο φάρος της επιβίωσης του έθνους. Η πίστη στην θρησκεία μου εμπεριέχει μια μυσταγωγία σε όλες της τις εκφάνσεις. Η παρουσία της σε όλες τις στιγμές της ζωής μου δεν αποτελεί έρεισμα για φανατισμούς και μίση, παρά μόνον για αγάπη. Λέξεις σαν την τζιχάντ δεν υπήρξαν αλλά και ούτε θα υπάρξουν στην Ελληνική γλώσσα και πόσο μάλλον στην εκκλησία μας.

Δεν σας κάνει εντύπωση πως μόλις γεννιέται μια κοινότητα Ελλήνων αμέσως ακολουθεί και πριν από όλα η εκκλησία; Αυτή την ανάγκη για την επαφή με το Θείο σε όλο το εικοσιτετράωρο της ημέρας πάτε να το διακόψετε; Νομίζετε πως αυτοί οι νεωτερισμοί σας φέρνουν στα ίσα με την προοδευτικότητά σας; Είδατε πουθενά στην βουλή ποτέ σας ιερωμένο; Για κοιτάξτε γύρω σας στα μουσουλμανικά καθεστώτα. Για κοιτάξτε τους καθολικούς, ακόμη και καλύτερα.

Η σχέση κράτους εκκλησίας είναι από τις πιο υποδειγματικές σε όλο τον κόσμο. Και οι περιουσίες είναι δοσμένες με χρυσόβουλα και αποφέρουν κέρδη σε μοναστήρια αλλά! Σας ζήτησαν ποτέ λεφτά δίκην ξενοδοχείου στον ξενώνα του μοναστηρίου που κοιμηθήκατε; Σας ζήτησαν ποτέ το αντίτιμο για το σιτηρέσιον που  σας πρόσφεραν. Μια κοινότητα ψυχών με βιολογικές ανάγκες. Πόθεν θα εξευρεθούν τα χρήματα;

Σταματήστε να υποβόσκετε τον μεγάλο ρόλλο της εκκλησίας μας και ιδιαίτερα των ανθρώπων που την υπηρετούν. Θέλω και αγαπώ το πολίτευμά μου και τους υπηρέτες της αλλά, αγαπώ εξίσου και φυσικά περισσότερο την Εκκλησία μου και τους ανθρώπους που την υπηρετούν, όλοι με αυταπάρνηση. Το τελευταίο δεν θα τόλεγα για όλους σας.