Πολιτικός πρωτογονισμός και λαϊκή αμηχανία…

του Στέλιου Συρμόγλου

Η πρωτόγονη πολιτική λογική επικρατεί στην ελλαδική πραγματικότητα. Οι πολιτικοί, με την αγελαία και αντιαισθητική συμπεριφορά τους, έχουν εκποιήσει κάθε σοβαρότητα και υπευθυνότητα, προς χάριν ευκαιριακών κομματικών και προσωπικών συμφερόντων, έχοντας ταυτόχρονα αποστραγγίξει την καραμέλα της προοδευτικότητας και του εκσυγχρονισμού, όντας τα περδεέστερα και τα οπισθοδρομικότερα όντα…

Ολοι αυτοί οι εμφανιζόμενοι ως “σωτήρες” μας έχουν απολακτίσει από τη ζωή τους το “συνετώς άρχειν” και “σωφρόνως πολιτεύεσθαι”. Παντελώς ανίκανοι να διαφυλάξουν τις παρακαταθήκες του μείζονος και ελάσσονος Ελληνισμού. Ικανοί μόνο να ενδίδουν στις ακόρεστες επιθυμίες τους και αρκετοί εξ’ αυτών να επικουρίζουν, ενώ ο λαός κάθε μέρα εξαθλιώνεται όλο και περισσότερο υπό το δυσβάστακτο βάρος των ανερμάτιστων πολιτικών τους….

Πολιτικοί της επιφάνειας και του θεαθήναι, με μοναδική προσαρμοστικότητα στο να υπηρετούν ευαισθητικές αυταπάτες, ενώ ο πολιτικός τους λόγος είναι προσδεμένος σε καθετί ουδέτερο και επίπεδο και σε κάθε κατεστημένη σημασιολογία. Είναι οι πολιτικοί-σωτήρες μας, που αποτελούν μια γκρίζα πραγματικότητα. Σημεία των καιρών, η αισχρουργία, η συνθηκολόγηση με τη συνείδηση και η ψευδής παράσταση ανύπαρκτης κατάστασης. Και το επίχριστο. Και ο θεατρινισμός. Και η ηθική γυμνότης σκιαγραφημένη στον καμβά της υποκριτικής ευλάβειας και του ινσουητισμού.

Με δόσεις νοθείας στις απόψεις, οι πολιτικοί που μας οδήγησαν στο οικονομικό ναυάγιο και οι ίδιοι πάλι ανέλαβαν τον οίακα για να μας σώσουν, έχουν αλλοιώσει και αποσυνθέσει τον κοινωνικό και πολιτικό βίο. Κακοδιοίκηση και δημαγωγία, που αναπαράγεται σε ευρήματα για να δικαιολογήσει την ανυπαρξία επιτευγμάτων. Γραφειοκρατία, ρουσφέτι, αφανείς και νόμιμες σπείρες. Λυμεώνες του κρατικού χρήματος. Μηρυκασμός των πολιτικών παθών, εκδικητική ροπή, ανταποδοτική μνήμη και απωθήσεις.

Η επιδίωξη της αλήθειας έπαψε προ πολλού να είναι πράξη επαναστατική και απελευθερωτική. Ο λαός βρίσκεται σε αμηχανία, αλλά αρνείται ακόμα να πετάξει τις παρωπίδες του φόβου και του εθισμού του στην πολιτική απάτη…Να απαλλαγεί από το θάμβος των εντυπώσεων. Να αποκτήσει κριτήρια και αισθητήρια, για να βλέπει με ενάργεια. Η ευπιστία των πολιτών επειτείνει την υποσχεσιολογία, την υποσχεδιολογία και την μπουρδολογία. Ολα μαζί συντηρούν την μαθηματικά διαψευδόμενη λαική προσδοκία. Με τελική κατάληξη τον γενικό αρνητισμό, από τον οποίο επωφελούνται πάλι κάποιοι ευκαιριακοί ψευδοσωτήρες, τύπου Αντώνη Σαμαρά, πουλώντας ελπίδα τοις μετρητοίς…

Ετσι, αυτός ο φαύλος κύκλος, σταθεροποιεί τις σατραπείες των φαύλων στην πολιτική. Και έτσι διαποτίζονται τα πάντα με την οσμή της διαφθοράς και εικονογραφείται ο ξεπεσμός της κοινωνίας με τα πιο μελανά χρώματα….

Χρειάζεται αφύπνιση. Η Ελλάδα εθεωρείτο για αιώνες OPUS DEI (έργο Θεού). και είναι. Απαιτείται εθνική αυτογνωσία και αυτοκριτική. Δυστυχώς δεν εχουμε την ποιότητα του Ελληνα, που θέλει να σκέφτεται, να βλέπει, να εκτιμά, να δικάζει και να επωμίζεται την απόφασή του, άρα και την πράξη του. Απέναντι στον πολιτικό πρωτογονισμό δεν αρκεί η λαική αμηχανία. Και δεν πρόκειται για μια απαισιόδοξη θέαση των πραγμάτων. Δεν μπορεί ο Ελληνας να συνεχίσει να κοιμάται τον ύπνο τον ενδυμίωνο με γεμάτο τον υπνόσακκό του με πρόσκαιρες φοβίες και ανασφάλειες, ένδοτος σε ευκαιριακά οφέλη και πολιτικές υποσχέσεις…

Δεν θα “πατούσαμε” την πεπονόφλουδα των απατεώνων της πολιτικής, αν ως πολίτες δεχόμασταν επιτέλους να πειθαρχήσουμε στα σήματα της… κοινωνικής τροχαίας. Απαγορεύεται η στάθμευση στα ευκαιρικά οφέλη και στις πολιτικές ψευδολογίες. Επιτρέπεται μόνο η διέλευση. Εμείς τι κάνουμε συνήθως; Προσπαθούμε να αγκιστρωθούμε σε ό,τι μας αρέσει και μας κολακεύει. Κάνουμε εκτιμήσεις επιπόλαιες γι αυτά που από τη φύση τους είναι απρόβλετα και αρνιούμαστε την ύπαρξη του μόνου προβλεπτού, που είναι η πραγματικότητα που βιώνουμε.

Συναντά λοιπόν ο καθείς αυτό που ο ίδιος προσελκύει. Και ενίοτε δοκιμάζεται ως Οδυσσέας. Ολα υπαγορεύονται από τη δική μας στάση. Δεν επιτρέπεται να “παγιδευόμαστε” στην ελευθερία του συρμού, την πάντοτε δοτή από τον ισχυρότερο. Τούτη εδώ δεν αφαιρείται ουδέ με δόλο, μηδέ με πιστόλι στο κρόταφο. Στο δε Σχολείο της κοινωνίας κάποιοι “εξυπνάκηδες, με τον βλαχολεβέντικο επαρχιωτισμό τους, δεν μπορούν να σπρώχνουν το…συμμαθητή-συμπολίτη τους στην ανευθυνότητα. Και είναι οι ίδιοι που επιχειρούν να τινάξουν το Σχολείο της κοινωνίας στον αέρα, λες και δεν θα στηθεί άλλο αυστηρότερο για να τους μαντρώσει…

Και το Σχολείο της κοινωνίας έχει διδάξει ότι οι πολίτες δεν πρέπει να ζουν με απατηλές ελπίδες, με γυμνούς και μασκαρεμένους φόβους, αλλά να αναζητούν ποια είναι η αλήθεια που κρύβουν τα ψέματα . Διότι κάθε ψέμα είναι η σκιά κάποιας αλήθειας που δεν μας αρέσει. Κι όσοι πολίτες κρατούν το νου τους καθαρό από πολιτικές επιρροές και ευκαιριακού χαρακτήρα πολιτικές “συνταγές”, γνωρίζουν ότι είναι ζήτημα τεχνικής οι αποδείξεις  όχι αλήθειας.

freepen