Βεβαιωμένοι φόροι.

γραφει ο αρισταρχος

Βεβαιωμένοι φόροι και χαράτσια. Δεν επιδέχονται καμιά αμφισβήτηση, όχι από μας τους πληβείους, τους καλοπληρωτές. Και για να ευλογούμε, δικαίως, τα γένια μας  εμείς οι στυλοβάτες της εφορίας και κατ’ επέκτασιν της οικονομίας. Οι μηδέποτε αποκρύπτοντες και την δεκάρα των εισοδημάτων τους.

Έλα όμως που η καταλυτική μείωση των εισοδημάτων, μας έφερε προ των πυλών της εφορίας  για ”απιστία”! Δηλαδή, για να μην παρεξηγούμεθα, στην αδυναμία  πληρωμής των βεβαιωμένων ως είθισται τόσα χρόνια. Και τι κάνει ο φερέγγυος καλοπληρωτής και φορολογούμενος ευυπόληπτος πολίτης που βλέπει τα αποσταλλέντα από την εφορία χαρτιά του πόσα χρωστάς; Μαζεύει τις δυνάμεις του, τα νεύρα του, την στεναχώρια του, την τρέλα του και τα κλειδώνει σε ένα κουτάκι. Ύστερα καρφώνεται στον υπεύθυνο του δικαστικού για τους διακανονισμούς. Ούτε ψήλος στον κόρφο τους. Νόμος, κι αν είναι κι αν δεν είναι, το άλλοθι λέγεται Τρόϊκα! Έντεκα δόσεις και μια αίτηση για τα περαιτέρω στον διευθυντή/υπό, τι σημασία έχει, για να φανεί πιο λαϊκός από τον υποδεέστερο υπάλληλο(που μπορεί να βρεθεί σε πονετική κατάσταση) και να σου κάνει δέκα πέντε δόσεις αναλόγου εκτίμησης από το αμφάς και το προφίλ.

Και ενώ εσύ καραβοτσακισμένος από τις συγκρούσεις σου με τα έξοδα, χαράτσια, μειώσεις ακολουθείς την οδό που σου υποδεικνύουν με τις έντεκα και δέκα πέντε δόσεις ξαφνικά  σου σερβίρουν  και μια άλλη εκδοχή. “Πλήρωσε δύο δόσεις και κάνε αίτηση για είκοσι έξη δόσεις!” Δηλαδή; Απέδειξέ μας ότι είσαι φερέγγυος και ότι το αξίζεις, κι εμείς θα σου κάνουμε περισσότερες ευκολίες. Τι τριάντα, τι σαράντα, τι πενήντα… ζωντανός ή νεκρός;

Νιώθω τσακισμένος και ανήμπορος. Νιώθω βλάκας και προδομένος. Νιώθω πως όλοι κρεμάστηκαν απάνω μου να σώσουμε την χώρα κι εγώ αντραβαλίζομαι πάνω από ένα αβυσσαλέο και απάνθρωπο Grand Canyon. Πόσο νομίζετε θα αντέξουν τα χέρια μου; Πόσο νομίζετε θα αντέξει η υπομονή μου; Το λίπος που κρατούσα καβάτζα τέλειωσε και το λεπίδι πέρασε στην σάρκα μου και την κατατρώει. Κι εγώ πονώ, θλίβομαι, εξοργίζομαι, επαναστατώ. Και σεις κωφεύετε και δεν βλέπετε τα σημάδια.

Πόσο μακριά από την αποκόσμια συμπεριφορά μας είμαστε; Ούτε που το διανοείστε! Νιώθω την θλίψη που με τυλίγει και καθημερινά μετουσιώνεται σε οργή και μετεξελίσσεται  σε σχιζοφρένεια.

Ούτως ή άλλως σε φρενοκομείο ζούμε, αλλά μόνο την δική σας τρέλα βλέπουμε έως τώρα.