Δραχμούλα…

Γράφει ο Δευκαλίων

Πρωταπριλιά αύριο, αλλά δυστυχώς τα όσα θα διαβάσατε παρακάτω δεν είναι πρωταπριλιάτικο ψέμα και αστείο. Βάσει των μνημονιακών υποχρεώσεων και νομοθεσίας καταργήθηκε το επίδομα γάμου για όσους έγγαμους εργαζόμενους αμείβονται βάσει της εθνικής συλλογικής σύμβασης εργασίας. Ταυτόχρονα καταργείται το επίδομα γάμου και για τους έγγαμους εργαζόμενους που αμείβονται με κλαδικές συλλογικές συμβάσεις των οποίων η μετενέργεια έχει λήξει.
Μέχρις εδώ δεν υπάρχει τίποτε το καινούργιο και το αστείο. Αντίθετα θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι ένα ακόμα τραγικό αποτέλεσμα της μνημονιακής πολιτικής. Ένα τραγικό αποτέλεσμα που γίνεται ακόμα τραγικότερο αν λάβουμε υπ’ όψιν την μελέτη του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ στην οποία αναφέρεται ότι οι αποδοχές των εργαζομένων έχουν μειωθεί την τελευταία τριετία κατά 30%-40%. Που βρίσκεται λοιπόν το αστείο;
Τα τελευταία τρία χρόνια ο Ελληνικός Λαός θυσιάζεται προκειμένου η Χώρα να παραμείνει στο ευρώ. Το δίλημμα πάντα το ίδιο και πάντα αφόρητα εκβιαστικό: «Πρέπει να κάνουμε θυσίες για να μείνουμε στο ευρώ»!
Κάναμε λοιπόν τεράστιες θυσίες και παραμείναμε μέχρι τώρα στο ευρώ. Σπουδαίο αποτέλεσμα για τις επόμενες γενιές, θα πουν οι εραστές του ευρώ.  Δεν θα συμφωνήσουμε μαζί τους για πληθώρα λόγων στους οποίους από σήμερα προστίθεται και το…
παραπάνω συμπέρασμα. Οι αποδοχές στην Ελλάδα έχουν μειωθεί την τελευταία τριετία κατά 30%-40%. Δηλαδή και σύμφωνα πάντα με την ίδια μελέτη του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ έχουν πέσει σε επίπεδα δεκαετίας 1970.
Μόνο που την δεκαετία 1970 δεν είχαμε ούτε ύφεση, ούτε υψηλή ανεργία.
Δηλαδή σε απλά Ελληνικά… Το οικογενειακό εισόδημα ήταν υψηλότερο από το σημερινό, γιατί τότε εργάζονταν όλα ή σχεδόν όλα τα μέλη της οικογένειας. Ενώ τώρα, σύμφωνα με το δόγμα του αλήστου μνήμης Γιώργου Παπανδρέου, από κάθε οικογένεια εργάζεται –αν εργάζεται– ένα μέλος.
Εκεί καταντήσαμε! Συγκρίνουμε την σημερινή μας οικονομική κατάσταση με αυτήν των δικτατορικών και πρώτων μεταδικτατορικών χρόνων και βρίσκουμε με απολύτως αντικειμενικούς όρους καλύτερη εκείνη την πραγματικότητα. Όμως, θα απορρίψουμε για λόγους αρχής την οποιαδήποτε σκέψη για πολιτειακή επιστροφή σε εκείνη την πραγματικότητα.
Η στήλη προβλέποντας αυτό το πραγματικά θλιβερό αποτέλεσμα στις αποδοχές εξ αιτίας της μνημονιακής πολιτικής είχε σε χρόνους πραγματικά πρωθύστερους τοποθετηθεί ως εξής: Οποιοδήποτε πρόβλημα στην Οικονομία θεραπεύεται μέσα σε ένα ικανό χρονικό διάστημα εφ’ όσον υιοθετηθεί και εφαρμοσθεί η σωστή οικονομική πολιτική. Οποιοδήποτε πρόβλημα δημοκρατίας προκαλεί εθνική καταστροφή που δεν θεραπεύεται (πχ Κυπριακό). Άρα πρώτα και πάνω απ’ όλα προστασία του δημοκρατικού πολιτεύματος.
Όμως το πρόβλημα παραμένει. Το σημερινό βιοτικό επίπεδο του μέσου Έλληνα προσεγγίζει το βιοτικό επίπεδο της δεκαετίας του ’70. Κάτι πρέπει λοιπόν να γίνει για να σταματήσει εδώ αυτή η καταστροφή. Τι αναφέραμε παραπάνω; Το οποιοδήποτε πρόβλημα στην Οικονομία θεραπεύεται σε ικανό χρονικό διάστημα αρκεί να υιοθετηθεί και να εφαρμοσθεί η σωστή πολιτική.
Και ποια είναι η ορθή πολιτική; Τα είδαμε, τα ζήσαμε και τα βιώνουμε κάθε ημέρα. Το συμπέρασμα δεν επιδέχεται πλέον αμφισβήτηση. Σίγουρα η αντιμνημονιακή!
Πρέπει οι γέροι να ξανά ΄χουν φάρμακα, τα παιδιά τροφή, οι νέοι δουλειά πρέπει να σταματήσει ο κατήφορος!
Πως θα γίνει όμως αυτό όταν θα υπάρχει μία αντιμνημονιακή κυβέρνηση που θα αντιπαρατίθεται με την τρόικα, άρα θα κοπούν και τα ελάχιστα δανεικά που μας επιτρέπουν να ανασαίνουμε;
Πάρα πολύ απλά! Με κόπους, θυσίες, δάκρυα και αίμα αλλά και με Δραχμούλα…