Κι επόμενος συλλογισμός..

Γράφει η Στεφανία Λυγερού

Η ξαδέλφη μου το Ένιωσε αυτό που υπάρχει, εγώ το αντιλαμβάνομαι και το μεταφράζω πολύ ωραία, ποια από τις δυο μας είναι πιο μπροστά -σε υψηλότερο σκαλοπάτι;

Ας πούμε, πες ότι μαθαίνεις το εξής «Αν εστιάζεις στα όμορφα της ζωής, όλα σου πάνε βολικά», αλλά δεν σου ‘χει βγει από μέσα σου, μπορείς να το κάνεις; (Κάποιοι το κάνουν με υποβολή, αλλά -χωρίς να θέλω να στο χαλάσω- και η υποβολή παραμύθιασμα είναι.)

Πριν καιρό μου είχε βγει «Ο γείτονας θα σου βγει στην στροφή αριστότερε» (έβαλα κι εμένα μέσα).

Η πλειοψηφία των ανθρώπων άλλαξε/αλλάζει χωρίς να το γνωρίζει.

Επίσης η αλλαγή είναι αναγκαστική, πας θες δεν θες.

Αυτός που προσπαθεί να καταλάβει και/για να εφαρμόσει, καθυστερεί!!! αργεί να το φτάσει!! Αυτός που τον παγαίνει από μόνο του, φτάνει πιο γρήγορα.

(Πόσες φορές έχω πει «δεν θέλω να ξέρω, δεν θέλω να καταλάβω, δεν θέλω να αλλάξω κάτι, συμφωνώ απόλυτα με το σενάριο, δεν έχω αμφιβολία, κανέναν φόβο», κι όμως εκεί ρε φίλε, μια κλωστή με κρατά κολλημένη στη γη!! Κι ενώ είμαι ο πιο έτοιμος -για φευγιό- άνθρωπος, και από φύση, και από επίγνωση, συνεχίζω να ασχολούμαι με τις «μεταφράσεις» -οι  μεταφράσεις είναι η κλωστή που με δένει με την γη.)

Στο ζητούμενο.. Η πλειοψηφία αλλάζει χωρίς να το γνωρίζει, κι αυτό που την αλλάζει είναι ο πόνος.

Έχω κάνει άπειρες συζητήσεις με φίλους (πιο λογικούς, πρακτικούς), εγώ εμμένω ότι μόνο ο πόνος μπορεί να σε στρέψει στο να ψαχτείς -οπότε και να βρεις τις απαντήσεις-, κι εκείνοι μου λένε ότι επιτυγχάνεται και με άλλον τρόπο, καλό. Κάτι που βέβαια δεν μού έχει ποτέ μέχρι σήμερα αποδειχτεί (δεν έχω γνωρίσει κανένα που να βρήκε τις απαντήσεις του, αν κάτι βιαίως δεν τον εξανάγκασε), παρόλα αυτά δεν μπορώ να βάλω τελεία. Κάτι μέσα μου συμφωνεί με τους λογικούς φίλους μου, κάτι μού λέει ότι γίνεται κι αλλιώς…

Κάποια άλλη στιγμή μού είχε βγει ότι οι επόμενες γενιές θα ξεκινούν από εκεί που μέχρι σήμερα εμείς φτάναμε. Αν σκεφτώ ότι έφτασα εδώ που έφτασα ενώ όλη μου τη ζωή, σε μόνιμη βάση, κάτι/κάποιος με τραβάει κάτω, αν σκεφτώ ότι τα πάντα γύρω μου είναι αποπροσανατολιστικά, μπερδεύουν, μπορώ να καταλάβω ότι αν γίνουμε όλοι άριστοι και θα επικρατεί το δίκαιο, οι επόμενες γενιές όχι απλώς δεν θα παλεύουν για να κάνουν ένα βήμα μπρος, όχι απλώς δεν θα τους κατακρημνίζει κάτι/κάποιος σε μόνιμη βάση, όχι απλώς δεν θα έχουν τον αποπροσανατολισμό (στραβά είναι τα μάτια μου ή στραβά αρμενίζουμε), έχει και παραπάνω.. Σκέψου να ωθείται ο άνθρωπος στον παιδεμό…..

Φέρνω πάλι τους Σπαρτιάτες που έστελναν τα παιδιά τους να παιδευτούν, αλλά και την Τραγωδία που σκοπό είχε να σε κάνει να βιώσεις πόνο χωρίς να τον έχεις πάθει, και τέλος τις Σπαρτιάτισσες που, ναι μεν πόναγαν για τα παιδιά που έχαναν στη μάχη, αλλά ο πόνος ήταν εξυψωτικός διότι είχαν εκπαιδευτεί.. (γνώριζαν τον λόγο)..

Φαντάζεσαι πού μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος;

Και μου ήρθε η τελεία. Όντως και οι επόμενες γενιές θα παιδεύονται, θα μαθαίνουν μέσα από τον πόνο (λόγω αυτού). Αλλά θα έχουν μάθει ότι ο πόνος είναι κάτι θετικό!! Θα τον αντιμετωπίζουν ως πρόκληση κι όχι ως «γιατί σε μένα θεέ μου».

Όταν ο πόνος καταντήσει πρόκληση θα μαθαίνουμε δίχως να πονάμε.