Και τι να γράψει πια κανείς ;!

Γράφει ο Γιώργος Τσακίρης

Τόσα στοιχεία, τόσοι αραδιασμένοι αριθμοί, ο ένας δίπλα στον άλλο, χωρίς νόημα, χωρίς ψυχή. Τόσο η ανεργία, τόσο η ύφεση, τόσες οι αυτοκτονίες, τόσα τα λουκέτα κι ο αριθμός των ανθρώπων κάτω από το όριο της φτώχειας

Ο αριθμός των ανθρώπων …

Τρία χρόνια μετά την 8^η Μαΐου 2010, την αποφράδα εκείνη ημέρα που η χώρα δεσμεύθηκε μέσω της 1^ης Δανειακής Σύμβασης, με τις υπογραφές της τότε Ελληνικής κυβέρνησης και του Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας, να ακολουθήσει πιστά το Μνημόνιο Κατανόησης (όπως ονομάστηκε).

Σήμερα, μέσα στον ορυμαγδό των πληροφοριών στις οποίες  γινόμαστε παθητικοί δέκτες, δεν είμαστε πλέον ικανοί να διακρίνουμε την πραγματική αλήθεια. Άλλωστε, το έχουν πει, «αν θέλεις να κρύψεις μιαν αλήθεια, φόρτωσέ την με κάθε λογής στοιχεία».

Κι έτσι, γίναμε οι άνθρωποι των αριθμών …

Τα ποσοστά και τα δεκάδες εκατομμύρια ευρώ που ανελλιπώς  παρελαύνουν καθημερινά από μπροστά μας, έγιναν σύνηθες ανάγνωσμα. Στην προσπάθειά μας να αποδείξουμε το αυταπόδεικτο, παρασυρόμαστε στον ιστό του πιο καλοσχεδιασμένου ψέματος .

Έφτασε όμως ο καιρός να δούμε το πρόβλημα κατάματα.

Η μόνη αλήθεια είναι πως χάσαμε την πραγματική μας υπόσταση. Οχυρωθήκαμε πίσω από φιλανθρωπικές οργανώσεις, αναζητώντας, ίσως, άλλοθι για όσα (λανθασμένα) μας έκαναν να αισθανόμαστε συν-υπεύθυνοι και παραδοθήκαμε αμαχητί (;) στη λαίλαπα των αριθμών, όσο αυτοί, δεν αφορούν εμάς τους ίδιους ή … μας αφήνουν ακόμη κάποια περιθώρια αξιοπρεπούς διαβίωσης.

Τη στιγμή που θα καταλάβουμε πως πρέπει να σταματήσουμε να αισθανόμαστε ένα, εύκολα μεταφερόμενο, μέρος του συνόλου, ένα απλό κομμάτι  μιας ομοιόμορφης μάζας, κι αποδεχθούμε, στο μέρος εκείνο που μας αναλογεί, το :

«Ν’ αγαπάς την ευθύνη, να λες εγώ, εγώ μονάχος μου θα σώσω τον κόσμο.
Αν χαθεί, εγώ θα φταίω…» του Ν. Καζαντζάκη, τότε θα έχουμε κάνει μιαν αρχή.