Τα ρόζ τηλέφωνα

Χθές τό βράδυ, ξύπνησα ξαφνικά κατά τίς τρεῖς ἡ ὥρα.
Ζεσταινόμουνα καί δέν μποροῦσα νά κοιμηθῶ. Αὐτό εἶναι κάτι πού μου συμβαίνει καμιά φορᾶ τελευταία, ἡ ἡλικία βλέπετε!
Συνήθως -σέ αὐτές τίς περιπτώσεις-  ἀνοίγω τόν ὑπολογιστή, ἀλλά αὐτήν τήν φορά ἄνοιξα τήν τηλεόραση γιά κανένα ἔργο, περιμένοντας νά νυστάξω καί πάλι.
Ἔμεινα ἔκπληκτος ὅταν ἔπεσα ἐπάνω σε διαφημίσεις ρόζ τηλεφώνων ἀπό τά εὐαγῆ ἱδρύματα τοῦ Στάρ καί τοῦ Ἄλφα. Καταλαβαίνω νά ὑπάρχουν τέτοια τηλέφωνα. Καταλαβαίνω ἐπίσης ὅτι θά ὑπάρχουν καί κάποιοι βιτσιόζοι πού τούς ἀρέσει κάτι τέτοιο.
Ἀλλά τό νά δώσει κάποιος μέχρι καί τρία εὐρώ τό λεπτό γιά νά παίξει τό πουλί του, καί μάλιστα ἐν μέσω κρίσεως, αὐτό εἶναι κάτι ἔξω ἀπό τά ὅρια κατανόησής μου.
Ξέρω πολύ καλά ὅτι ζοῦμε σέ ἕναν «κατηφορικό» πολιτισμό, στόν ὁποῖο τά πάντα -ἀπό κάθε ἄποψη- πηγαίνουν ἀπό τό κακό στό χειρότερο, ἀλλά κάποια πράγματα συνεχίζουν νά μέ ἐκπλήσσουν.