Ως νεοέλληνας Νέρωνας!

O πρωθυπουργεύων σφουγγοκωλάριος, ως άλλος, νεοέλληνας Νέρωνας, παίζει την άρπα του, την ώρα που συμπολίτες καίγονται μέσα στις φλόγες της πυρκαγιάς του Μνημονίου.

Παράφρονας, επιμένει στο “success story”, επαναλαμβάνοντας σαν μηχανική μαριονέτα – ελεγχόμενος, Κύριος οίδε από ποιόν “λίσταρχο” puppetmaster- ότι η Ελλάδα “έχει κάνει πρόοδο που την αναγνωρίζουν και οι ξένοι”.

Το γεγονός ότι το Δ.Ν.Τ. παραδέχεται λάθη στη διαχείριση του ελληνικού προγράμματος δεν τον πτοεί, κι έτσι τα τρωκτικά της «ομάδα αλήθειας», από τα πνιγηρά υπόγεια του Μεγάρου Μαξίμου, αντί να αδράξουν την ευκαιρία για να αναζητηθούν οι ευθύνες της Τρόικας Εξωτερικού στο κατάντημα της χώρας, πασχίζουν να εμφανίσουν ως “success story” μια πραγματική, χωρίς προηγούμενο, ανθρωπιστική κρίση σε καιρό ειρήνης.

Μια καταστροφή, κάθε μέρα περισσότερο επιδεινούμενη, την οποία αποσιωπούν συστηματικά τα μέσα μαζικής εξαπάτησης της ελληνικής τηλεδημοκρατίας, κατακεραυνώνοντας ως λαϊκιστές όσους προσπαθούν κάτι να ψελλίσουν.

Εμείς όλοι, άφωνοι και καταθλιμμένοι, παρακολουθούμε τον κακό κυβερνήτη να παίζει την άρπα του, συνομιλώντας ιδιωτικά με τον Θεό του για τις προσωπικές του επιτυχίες και την αποτελεσματικότητα της Τρόικας Εσωτερικού!

Πολλές επιτυχίες: η Ελλάδα έχει το δεύτερο υψηλότερο ποσοστό φτώχειας στην Ε.Ε. μετά την Λετονία, το 9,2% των κατοίκων δεν γνωρίζει αν μπορεί να εξασφαλίσει γεύμα για δεύτερη συνεχόμενη μέρα και το 62,6% των νοικοκυριών αντιμετωπίζουν σοβαρά οικονομικά προβλήματα, ενώ τουλάχιστον 597,000 παιδιά, μαστίζονται από τη φτώχεια και τον αποκλεισμό, σύμφωνα με αναφορές των “λαϊκιστών” τηςUNICEF.

Αντιγράφω μια περικοπή από την Αρχή της πρώτης μέρας του Δεκαημέρου, του Βοκάκιου: “Τι περιμένουμε? Ποιο όνειρο επιδιώκουμε? Γιατί χασομεράμε κι αργούμε περισσότερο απ’ όλους τους άλλους πολίτες να φροντίσουμε για τη σωτηρία μας? Βρίσκουμε πως αξίζουμε λιγότερο από τους άλλους? Οι αλυσίδες που δένουν το κορμί με τη ζωή είναι άραγε πιο στέρεες σ’ εμάς παρά στους άλλους και μας δίνουν το δικαίωμα να περιφρονούμε τον κίνδυνο? Πλάνη! Βαυκαλιζόμαστε!”

Και σκέφτομαι:

Μήπως δεν έχομε χρέος να σταματήσουμε να κάνομε παραχωρήσεις προς το τίποτα?! Παραχωρήσεις προς όλους αυτούς τους ολετήρες, τους ανέντιμους αυτόκλητους σωτήρες που μας οδηγούν στην καταστροφή? Από συστολή ή από φόβο, ας μην πέσουμε στο στρώμα της κατάθλιψης, απ’ όπου, όσες προσπάθειες κι αν καταβάλλουμε δε θα μπορέσουμε να σηκωθούμε ξανά.

my-pillow-book