Δεν πλήρωσες εισιτήριο, πρέπει να πεθάνεις.

Είναι αρκετές οι φορές που κάποια γεγονότα φέρνουν στην επιφάνεια σημαντικά προβλήματα, που ποτέ δεν λύθηκαν αλλά παραμερίστηκαν ή κουκουλώθηκαν.

Το γεγονός που έχει συνταράξει την κοινή γνώμη, το σύνολο σχεδόν των πολιτών και που έχει τροφοδοτήσει αλυσιδωτές αντιδράσεις και πράξεις «βίας», είναι ο θάνατος ( φόνος) ενός πιτσιρικά 19 ετών για ένα κωλοεισιτήριο.

Το ζήτημα αυτό καθ’ εαυτό δεν είναι το κωλοεισιτήριο. Επίσης το ζήτημα δεν είναι οι τζαπαντζήδες όπως ισχυρίζεται ο κ. Υπουργός, αυτός ο άεργος Ονεδίτης, που μόλις τελείωσε τις σπουδές τους εξελέγη αμέσως Ευρωβουλευτής και στην  συνέχεια Βουλευτής του Ελληνικού Κοινοβουλίου. Ο  παριστάνων  τον Υπουργό που δεν δούλεψε ποτέ στην ζωή του και δεν γνωρίζει τι θα πει μεροκάματο και τι ανεργία.

Μέσα από αυτό το θλιβερό και αποτρόπαιο γεγονός, όπου αφαιρείται η ζωή ενός ανθρώπου για οποιοδήποτε ευτελές λόγο, όπως το εισιτήριο στα μέσα μαζικής μεταφοράς, αναδύονται δύο βασικά ζητήματα. Το Κράτος ιδιώτης και ο τύπος του ανθρώπου που επιλέγεται να κάνει την δουλειά του εκλεκτή- εισπράκτορα.

Ανάμεσα στο Κράτος και τις Κοινωνίες των πολιτών υπήρξε από την γέννηση του μια συνθήκη συνύπαρξης. Το Κράτος αναλαμβάνει την υποχρέωση και την ευθύνη ασφάλειας και ευημερίας των πολιτών και οι Πολίτες για την ασφάλεια του και την ευημερία τους πληρώνουν στο Κράτος ένα μικρό μέρος από τα εισοδήματα τους.

Όσο αυξάνονταν ο πληθυσμός  τόσο ανάλογα αυξάνονταν και οι υποχρεώσει του Κράτους προς τους Πολίτες, αλλά και οι υποχρεώσεις των Πολιτών έναντι των οφειλόμενων στο Κράτος.

Το Κράτος υπό την πίεση της ευημερίας των Πολιτών, ήταν αδύνατο να καλύψει το σύνολο όχι μόνο των παροχών προς τους Πολίτες αλλά και τα αιτήματα που καθιστούσαν ευήμερους τους Πολίτες. Οι αυξήσεις των φόρων και η εκμετάλλευση των ιδίων, των οικογενειών τους και της δουλειάς τους δεν καθιστούσαν ούτε το Κράτος ικανό να διασφαλίσει την συνθήκη που το δημιούργησε, ούτε στους Πολίτες του δημιουργούνταν οι προϋποθέσεις ευημερίας.

Καθ’ όσον γνωρίζουμε, από την περίοδο που τα κοινωνικά αγαθά έχασαν την δουλεία τους και ελευθερώθηκαν, οι κοινωνίες των πολιτών και το Κράτος βρέθηκαν σε πλεονεκτική θέση. Το Κράτος αναπτύσσεται και οι Πολίτες αισιοδοξούν βάσιμα πλέον ότι μπορούν να ζήσουν καλλίτερες μέρες, μέρες και χρόνια ευημερίας.

Είναι η περίοδος που ξεκινούν οι μεγάλες κρατικοποιήσεις των κοινωνικών αγαθών, που είχαν πάψει πλέον να είναι εμπορεύματα.

Αλλά αυτή η εξέλιξη του Κράτους, εξέλιξη που έχει τα πόδια της σε ότι ερχόταν ως «πολιτισμός» απ’ έξω και καθ’ όσον το «καθεστώς» της Ευρώπης του Μακαθρισμού ή αλλιώς το καθεστώς του «ψυχρού πολέμου», κάτω από την ανάπτυξη πολιτικών – κοινωνικών αγώνων και φόβου πολιτειακών ανατροπών, εκχώρησε εαυτό σε μια υποσοσιαλίζουσα συνθήκη ανάμεσα στους Πολίτες και τα Κράτη. Το κοινωνικό Κράτος, μια διαθλασμένη διάσταση του Λαϊκού Καπιταλισμού, όπου μεν η εκμετάλλευση παραμένει ως το πιο δυναμικό στοιχείο στην ανοικοδόμηση της κεφαλαιοκρατικής πλουτοκρατίας της μεταπολεμικής Ευρώπης, παράλληλα όμως και υπο πίεση παρέχονται δικαιώματα, ελευθερίες και κοινωνικά αγαθά, που είχαν απελευθερωθεί ως εργαλεία πλουτισμού και κυριαρχίας από τα ιδιωτικά κεφάλαια.

Μέσα σε αυτό το πλέγμα σχέσεων, σχεδιασμών , πιέσεων, εξεγέρσεων, κοινωνικών αγώνων και του φόβου του Σοβιετικού κινδύνου που καλλιεργούσε η Αμερικάνικη Ιμπεριαλιστική πολιτική πάνω στα Κράτη και στις ντόπιες κεφαλαιοκρατικές δυνάμεις, μια σειρά από Κρατικοποιήσεις και παροχές κοινωνικών αγαθών, όπως το ρεύμα, το νερό, οι συγκοινωνίες, τα ταχυδρομεία κλπ., δημιουργούσαν συνθήκες στοιχειώδους ευημερίας στους πολίτες, αφού πλέον οι βασικές τους ανάγκες είχαν τεθεί υπό την «προστασία» του Κράτους.

Έναντι αυτής της «προστασίας» το Κράτος είχε επιβάλει μια σειρά φόρων, άμεσων και έμμεσων.

Πρέπει να διευκρινιστεί εδώ, ότι οι έμμεσοι  φόροι, κατά κύριο λόγο χρηματοδοτούσαν ( χρηματοδοτούν) το εξωτερικό χρέος της χώρας και αυξάνονταν, όπως και αυξάνονται, αναλόγως της ανοδικής εξέλιξης του εξωτερικού χρέους και των υποχρεώσεων ( νταβατζηλίκι) που πληρώνει το Κράτος για την συμμετοχή του στην «ασφάλεια» που δήθεν παρέχουν, μεγάλα κεφαλαιοκρατικά πολυεθνικά συγκροτήματα, όπως η Παγκόσμια Τράπεζα, το ΔΝΤ, η Ε.Ε., το ΝΑΤΟ.

Είπα προηγουμένως ότι το Κράτος διαμόρφωσε ένας πλέγμα «προστασίας» στους πολίτες με την μετατροπή των εμπορευμάτων της ιδιωτικής πλουτοκρατίας, σε κοινωνικά αγαθά και έναντι αυτών οι πολίτες και αισθάνονταν πιο ασφαλείς και βεβαίως «κατανοούσαν» την ανάγκη των φόρων προς το Κράτος.

Αυτήν την ανάγκη των φόρων προς το Κράτος, η μόνη τάξη που ποτέ δεν την ενστερνίστηκε είναι κατά κύριο λόγο η Μεγαλοαστική και η Αστική τάξη. 

Η συνθήκη λοιπόν ανάμεσα στο Κράτος ως πάροχο ασφάλειας και ευημερίας των πολιτών, εξελίχθηκε κατά τρόπο που δημιούργησε στους πολίτες το Δικαίωμα επί των φόρων. Δηλαδή την υποχρεωτική ανταποδοτικότητα των φόρων ή στην αθέτηση των υποχρεώσεων του Κράτους, την αποφυγή των φόρων.

Αυτή η συνθήκη υφίσταται και η Πολιτική τάξη που έχει ιδιοποιηθεί το Κράτος πρέπει να το καταλάβει.

Δεν είναι οι Πολίτες φοροφυγάδες όταν αρνούνται να πληρώσουν τους φόρους τους ή κρύβουν τα εισοδήματα του, το Κράτος πρώτο αθέτησε την συμφωνία, την Συνθήκη.  

Είναι όμως άλλο πράγμα οι πολίτες και άλλο η Αστική και Μεγαλοαστική τάξη, που πάντοτε αρνιόταν τις υποχρεώσεις της προς το Κράτος, βάζοντας το μάλιστα να νομοθετεί  την νομιμότητα της άρνησης τους να εισφέρουν αναλόγως της δύναμης και του πλούτου τους σε Αυτό.

Πάμε τώρα στον τύπο ανθρώπου που το Κράτος επιλέγει για να κάνει αυτή την συγκεκριμένη δουλειά. Του ελεγκτή – εισπράκτορα.

Αυτός ο τύπος ανθρώπου δεν συναντιέται μόνο σε αναλφάβητες και κατά τεκμήριο φτωχές Κοινωνίες.  Διαπερνά όλη την ραχοκοκαλιά μιας εθνικής κοινωνίας. Από τα πιο φτωχά και αναλφάβητα στρώματα της, μέχρι τα πιο μορφωμένα.

Να λοιπόν μια χαρακτηριστική και κωμικοτραγική ιστορία:

Κάποτε, σύνηθες φαινόμενο στον στρατό και στη χωροφυλακή, ένας γιδοβοσκός κατά κύριο επάγγελμα, από κάποιο ορεινό χωριό της Ελλάδας, κατατάσσεται στον στρατό για να «υπηρετήσει» την Πατρίδα.

Μετά από κάποιο χρονικό διάστημα, παίρνει τηλέφωνο στο καφενείο του χωριού του και ζητά να του φωνάξουν για να μιλήσει με την μάνα του.

Πράγματι, έρχεται η μάνα του στο τηλέφωνο και ακολουθεί η παρακάτω στιχομυθία.

-Έλα μάνα! Ξέρς τι μι κάναν στου στρατού; Ει;

Λουχία!!!

–         Πως; Τι είναι ου Λουχίας πιδίμ; του αντιφωνεί η μάνα του.

–         Λουχίας είναι να. Ιγώ έχουν στιν ιυθινι ‘μ εικουσι νομετέις. Τους κάνου ούτι θελ. Τους σκουτώνου αμα λα΄χι.

–         ΟΥουουχι πιδάκιμ, μην τους σκουτώσ’ τους αμοιρς, φέρτους να σκάψ τα’ αμπέλι γιατί ου πατέρας ειν ανήμπουρους και του πνάει του πουδάρ.

Αυτός ο τύπος ανθρώπου δεν είναι τόσο μακρινός. Δεν βρίσκετε εν εξαφανίσει, δεν επιτελεί υπο προστασία μην και χαθεί το είδος.

Υπάρχει σε αφθονία και ανεκμετάλλευση, αν και η Χρυσή Αυγή τίποτε δεν αφήνει ανεκμετάλλευτο. Ίσα-ίσα εκεί ποντάρει. Σε αυτό το είδος.

Αυτό το είδος ανθρώπου είναι το είδος που πάνω του βασίστηκε και γιγαντώθηκε ο Εθνικισμός και ο φασισμός.

Αυτό το είδος αποτέλεσε το «πλήρωμα» του τρίκυκλου που σκότωσε τον Λαμπράκη.

Αυτό το είδος χρησιμοποιήθηκε από την Χούντα των Συνταγματαρχών για βασανιστές.

Αυτό το είδος ανθρώπων κυριαρχούσε ως έμπιστοι του κομματάρχη ή του τσιφλικά.

Αυτό το είδος χρησιμοποιείτε για έμπιστους ρουφιάνους της αστυνομίας, αλλά και μέσα στην αστυνομία ως «φύλακες» του Νόμου και της Τάξης.

Αυτό το είδος χρησιμοποιούν για εκβιασμό οι εισπρακτικές εταιρίες των Τραπεζών.

Αυτό το είδος ενίοτε χρησιμοποιείται και σε Υπουργικές θέσεις, όπως Γεωργιάδης, Κυριάκος Μητσοτάκης, Δένδιας, Χρυσοχοίδης κλπ.

Αυτό το είδος λοιπόν χρησιμοποιεί κατά κύριο λόγο και ο  ΟΣΥ.

Αυτός ο τύπος ανθρώπου, είναι ο τύπος που λειτούργησε ως φονικό εργαλείο και αφαίρεσε την ζωή του δεκαεννιάχρονου νεαρού, ο οποίος δεν είχε προμηθευτεί ένα κωλοεισιτήριο.

Αυτός ο “τύπος”, με το όνομα Χαντζηδάκης, υπουργεύει στην Κυβέρνηση ενός άλλου, ιδίου τύπου και  Πρωθυπουργού, ονόματι Α. Σαμαράς.