Στην ΕΡΤ συζητούν το ζήτημα “Αντισυνταγματικότητα”

του Βαγγέλη Κωνσταντίνου

Με αυτό το άρθρο πολύ λίγα θέλω να θέσω σε διαβούλευση και ατομική σκέψη.

Όταν κάποιος εργάζεται σε έναν εργοδότη και όχι στον εαυτό του, δηλαδή ως ελεύθερος επαγγελματίας, ορίζεται από τον εργοδότη του, κοινωνικά, οικονομικά και σε περιπτώσεις ακόμα και πολιτικά, με την έννοια της ελεύθερης βούλησης.

Ο μισθωτός δούλος λοιπόν είτε είναι απλός εργάτης που σκάβει ένα χαντάκι με εργοδότη τον Δήμο ή τον εργολάβο, είτε είναι εισαγγελέας με εργοδότη την Κυβέρνηση που ιδιοποιείται το Κράτος, εξαρτά την επιβίωσή του, εκείνου του ιδίου και της οικογένειας του, απο το πόσο πειθήνιος και πόσο υποταγμένος στις θελήσεις του εργοδότη του.

Αν όμως αλλάξουμε τους εργοδότες, τότε ο μισθωτός δούλος ή ελεύθερος θα συνεχίσει να βρίσκεται υπό την κρίση του εργοδότη του αν θα έχει αυτήν ή την άλλη κοινωνική ένταξη και αναγνώριση, από αυτή ή την άλλη οικονομική ένταξη σε μια κατάσταση ευμάρειας κλπ.

Υπάρχει λοιπόν ένα ερώτημα σε σχέση με το Σύνταγμα, τις αρμοδιότητες του Προέδρου ο οποίος έχει αφέντη της εκλογής του το Κοινοβούλιο ( την πλειοψηφία) και με τον ποινικό κώδικα.

Υπάρχουν νόμοι και άρθρα του Συντάγματος που ανάλογα του θεσμικού αξιώματος στον λειτουργό του να επιβλέψει την λειτουργία τους, που όμως κάθε ένας από εμάς, έχει αναρωτηθεί. Πόσο γλάστρα είναι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, όταν στις πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, ο Πρόεδρος δεν άσκησε τις αρμοδιότητές του, δηλαδή το δικαίωμα που του δίνει το Σύνταγμα να ΜΗΝ υπογράψει και διατάξει την εφαρμογή των Π.Ν.Π.

όπως υπάρχει Νόμος που στην Ελλάδα δεν εφαρμόζεται, παρ’ ότι Ελληνικότατος, και που λέει πως αν ένα Πολιτικό κόμμα ή ένας πολιτικός με διάφορους τρόπους εξαπάτησε τον λαό και τον διέγειρε ώστε να ψηφιστεί αυτός ή το κόμμα του, επειδή μετά εφάρμοσε πολιτικές που για τις οποίες και σκοπίμως είχε αποκρύψει και ο λαός δεν είχε γνώσεις γι’ αυτές, αντίθετες με όσα του είχε υποσχεθεί, τότε αυτός ο Βουλευτής ή το κόμμα διώκεται ποινικά και τιμωρείται με δυο χρόνια φυλάκιση.  

Έχουμε αναρωτηθεί πολλές φορές, για τους Εισαγγελείς και αν υπάρχει σε αυτήν την χώρα Εισαγγελέας με προσωπικότητα. Επί το λαϊκότερο άν έχει, ότι υπάρχει δέκα πόντους κάτω απο τον αφαλό. 

Υπάρχει το άρθρο 192 του Π.Κ. που δεν έχει συγκινήσει κανέναν εισαγγελέα. 

Άρθρο 192. Όποιος δημόσια με οποιονδήποτε τρόπο προκαλεί ή διεγείρει τους πολίτες σε βιαιοπραγίες μεταξύ τους ή σε αμοιβαία διχόνοια και έτσι διαταράσσει την κοινή ειρήνη, τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι δύο ετών, αν σύμφωνα με άλλη διάταξη δεν επιβάλλεται αυστηρότερη ποινή. 

Η αμοιβαία διχόνοια είναι αυτό που ονομάζουμε “Κοινωνικό Αυτοματισμό”. 

Ερώτημα: Υπάρχει Εισαγγελέας; 

Άρθρο 191. 1. Σε φυλάκιση τουλάχιστον τριών μηνών και σε χρηματική ποινή καταδικάζεται όποιος διασπείρει σε οποιονδήποτε τρόπο ψευδείς ειδήσεις ή φήμες ικανές να επιφέρουν ανησυχίες ή φόβο στους πολίτες ή να ταράξουν τη δημόσια πίστη ή να κλονίσουν την εμπιστοσύνη του κοινού στο εθνικό νόμισμα ή στις ένοπλες δυνάμεις της χώρας ή να επιφέρουν διαταραχή στις διεθνείς σχέσεις της χώρας. Αν η πράξη τελέστηκε επανειλημμένα μέσω του τύπου, ο υπαίτιος καταδικάζεται τουλάχιστον σε φυλάκιση 6 μηνών κι σε χρηματική ποινή τουλάχιστον διακοσίων χιλιάδων μεταλλικών δραχμών. 2. Όποιος από αμέλεια γίνεται υπαίτιος κάποιας από τις πράξεις της προηγούμενης παραγράφου τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι ενός έτους ή με χρηματική ποινή.

Ποιος Εισαγγελέας παρέμβει ώστε τα δημοσιοποιούμενα στατιστικά στοιχεία των δημοσκοπικών εταιρειών που δημιουργούν την σύγχυση στους πολίτες, με τα μέτρα που ενώ τον εξαθλιώνουν εκείνος “πείθετε” ότι είναι υπέρμαχος  της Κυβέρνησης που τον δυναστεύει και τον εξαθλιώνει;

Υπάρχει εισαγγελέας που να επέμβει στα δελτία ειδήσεων του ΜΕΓΑ ή του ΑΝΤ1 όταν οι δημοσιογράφοι  τρομοκρατούσαν τους πολίτες μηρυκάζοντας αιτιάσεις των Κυβερνώντων εναντίον κάθε λογικής ή έκφρασης ελεύθερης βούλησης των πολιτών που αντιβαίνουν ως πράξεις τα υιοθετηθέντα ως νόμιμα των κυβερνώντων;

Αναφέρω κάποιες των περιπτώσεων, για να υποβάλλω το κυρίαρχο ερώτημα προς προβληματισμό.

Πόσο θα ήταν διαφορετικό το πολιτικό σύστημα ή και το Πολίτευμα αν στην θέση του Εργοδότη- κράτους των Εισαγγελέων και των δικαστών, ήταν ο ίδιος ο Λαός;

Πόσο δηλαδή θα ήταν ενδεχομένως καλλίτερα τα πράγματα, αν είχαμε θεσπίσει Συνταγματικό Δικαστήριο, του οποίου η σύνθεση θα ήταν απόφαση του Λαού, όταν τα μέλη του εκλέγονταν από τον Λαό.

Πόσο διαφορετική θα ήταν η απονομή δικαιοσύνης και πόση έμπρακτη εμπιστοσύνη θα υπήρχε στα Δικαστήρια, αν οι Δικαστές και οι Εισαγγελείς σε κάθε Δήμο εκλέγονταν απο το σύνολο των Πολιτών της τοπικής Κοινωνίας;

Αν πρέπει να διεκδικήσουμε απο το Κράτος τον περιορισμό των εξουσιών του, πρέπει να ξεκινήσουμε από αυτό.

Την Εκλογή των Δικαστικών και Εισαγγελικών Αρχών. 

Η χειραφέτηση της Κοινωνίας περνά αναγκαστικά μέσα από την αφαίρεση εξουσιών από το Κράτος.