Ο τελευταίος αντάρτης…

Γράφει ο Ιάκωβος Ποθητός

Θλίψη με τυλίγει, καθώς τούτες τις ώρες, ξεχύνονται στο μυαλό μου σαν ατίθασα άλογα, μνήμες από το παρελθόν. Τότε που ήρωες αγωνιστές, πολεμούσαν στα βουνά με πολυπληθέστερους εχθρούς, με επίδοξους κατακτητές που είχαν βαρύτερο και καλύτερο οπλισμό. Αναγκαστικά συγκρίνω τους πολιτικούς εκείνης της εποχής με τους σημερινούς. Τότε υπήρχε ο Ιωάννης Μεταξάς που η σύγχρονοι «δημοκράτες» και «προοδευτικοί» αρέσκονται να τον χαρακτηρίζουν φασίστα. Κι απορία δημιουργεί το γεγονός, πως ο εθνάρχης Ελευθέριος Βενιζέλος, τον είχε ορίσει πρώτο υπασπιστή του! Αυτός ο φασίστας όμως, σαν πρωθυπουργός της Ελλάδας, είπε ΟΧΙ στον φασισμό! Μαζί του κι όλοι οι πολιτικοί εκείνης της εποχής, μαζί τους όλοι οι Έλληνες. Σήμερα υπάρχουν πολιτικοί δημοκρατικοί, σοσιαλιστές, προοδευτικοί, φιλελεύθεροι, που όχι μόνο δεν αντιστάθηκαν στους αιμοσταγείς οικονομικούς κατακτητές, αλλά σαν σύγχρονοι Εφιάλτες, άνοιξαν τις κερκόπορτες και χωρίς να δώσουν έστω και μία εικονική μάχη, τους παρέδωσαν την Ελλάδα και τους Έλληνες. «Δεν είναι τυχαίο ότι ο Μεταξάς δε συμμάχησε με καμία φασιστική χώρα. Η βασική διαφορά του καθεστώτος του Μεταξά με τα φασιστικά ήταν ότι στηριζόταν στη δύναμη του στρατού, ο οποίος αρκείτο στη βεβαιότητα ότι δεν θα επανέλθουν οι βενιζελικοί αξιωματικοί. Επομένως, πλην των εξωτερικών αυτών χαρακτηριστικών, ο Μεταξάς χρησιμοποίησε τις κλασσικές μεθόδους κάθε δικτάτορα.» (Βικιπαιδεία – Ελεύθερη Εγκυκλοπαίδεια) Ο Μεταξάς στο ημερολόγιο του ανέλυσε εκτενώς την απόφασή του σε ανακοίνωσή του προς τους ιδιοκτήτες και αρχισυντάκτες του Αθηναϊκού Τύπου στο Γενικό Στρατηγείο (ξενοδοχείο «Μεγάλη Βρετανία»), στις 30 Οκτωβρίου 1940. Όπως σημειώνει, αν αποδεχόταν το τελεσίγραφο, θα επαναλαμβανόταν ο Εθνικός Διχασμός του 1916, με αποτέλεσμα η Ελλάδα να βρεθεί στον πόλεμο αποδυναμωμένη και με τις δυνάμεις της διασπασμένες. Φυσικά η Ιταλία, η Βουλγαρία, η Αγγλία και η Τουρκία θα εκμεταλλεύονταν το γεγονός και θα καταλάμβαναν αμφισβητούμενες περιοχές όπως τη Μακεδονία, το Αιγαίο, τη Θράκη κ.α. Ήταν λοιπόν κατά την άποψή του η ύστατη λύση για να διασφαλίσει τα συμφέροντα της Πατρίδας του. Επιπλέον πίστευε στην σίγουρη νίκη των αγγλοσαξονικών δυνάμεων και ότι η Ελλάδα θα αποκόμιζε τα Δωδεκάνησα. Δεν θα ακολουθήσω σκέψεις ορισμένων αν ο Ιωάννης Μεταξάς ήταν φασίστας ή όχι. Αυτό έχει να κάνει με την πολιτική που εφήρμοσε και που ασφαλώς είχε δικτατορικά χαρακτηριστικά καθώς και θετικές κι αρνητικές παρεμβάσεις. Στέκομαι όμως στην απόφασή του ως πρωθυπουργού της Ελλάδας στην κρίσιμη αυτή ώρα. Κι αν η απόφασή του αυτή, να πει το ΟΧΙ, ήταν προς όφελος ή προς ζημία της χώρας. Γι’ αυτό γιορτάζουμε την 28η Οκτωβρίου και δεν γιορτάζουμε την 4η Αυγούστου. Την 28η Οκτωβρίου εορτάζουμε την εθνική απόφαση που έλαβε η τότε κυβέρνηση Ιωάννη Μεταξά κι όχι την διακυβέρνηση της χώρας από το 1936 έως το 1941 από τον Ιωάννη Μεταξά. Πρέπει να έχουμε το ψυχικό αλλά και πνευματικό μεγαλείο, να λέμε αλήθειες, γιατί τότε μόνο θα πάμε μπροστά, θα μπορούμε πιο εύκολα να ξεπερνάμε διχαστικά μηνύματα που σκόπιμα οι πολιτικάντηδες και οι «δημοκράτες» μας βάζουν στον δρόμο μας. Ερχόμαστε όμως στο σήμερα. Σ’ αυτό το μαύρο σήμερα. Στο μαύρο σήμερα που πρωθυπουργοί, πολιτικοί, κόμματα, πήρανε αποφάσεις καθοριστικές για το μέλλον της χώρας και των Ελλήνων. Είναι γεγονός, ότι την παράδοση της Ελλάδας στους δανειστές δεν την έκαναν φασίστες. Την έκαναν – καθώς θέλουν να λέγονται – δημοκράτες σοσιαλιστές. Ούτε καν δεξιοί. Την χώρα παρέδωσε στα νύχια των δανειστών, ο Γιώργος Παπανδρέου και το κόμμα του. Είναι γεγονός επίσης, ότι η Ελλάδα τότε μπορούσε να αποφύγει τα μνημόνια, αφού στον τότε πρωθυπουργό της Ελλάδας είχανε γίνει σχετικές εισηγήσεις. Όμως εκείνος, μαζί με τους βουλευτές του, πήρανε μία απόφαση, απόφαση σκλαβιάς για την Ελλάδα και τους Έλληνες. Ξαναγυρίζοντας στο παρελθόν, βλέπω πως όταν η Γερμανική μπότα, πάτησε και βεβήλωσε το ελληνικό έδαφος, χιλιάδες Έλληνες πατριώτες βγήκαν στα βουνά και πολέμησαν τον κατακτητή. Δεν λογάριασαν τη ζωή τους, την οικογένειά τους, την βόλεψή τους. Βγήκαν στα βουνά και πολέμησαν για τη λευτεριά της Ελλάδας. Γι’ αυτό μόνο… Σήμερα, που άραγε βρίσκονται άνθρωποι, Έλληνες, με την ψυχή και το σθένος εκείνων των ανταρτών; Αυτοί οι αντάρτες δεν ήταν ξένοι προς εμάς. Ήτανε οι παππούδες μας, ήταν το αίμα μας. Κι όμως σήμερα κανείς δεν αντιστέκεται… Ο τελευταίος αντάρτης πέθανε σίγουρα πάνω σε μια βουνοκορφή. Κοιτώντας τον απέραντο γαλάζιο ουρανό, την πανέμορφη γαλάζια θάλασσα. Ο τελευταίος αντάρτης πέθανε λεύτερος. Γιατί λεύτερος γεννήθηκε. Ας τον τιμήσουμε αυτές τις μέρες αναλογιζόμενοι πως αυτός έπραξε το καθήκον του απέναντι στην πατρίδα του, απέναντι στην Ελλάδα. Κι ας σκεφτούμε, αν κι εμείς έχουμε αυτό το καθήκον…