Η ατολμία της Αντιπολίτευσης αδυνατίζει την θέληση του Λαού.

Την ίδια ώρα που ο  πρόεδρος  του Eurogroup Γερούν Ντάισελμπλουμ, ο οποίος, ούτε λίγο ούτε πολύ, αξιώνει νέες θυσίες από τον ελληνικό λαό, συμπληρώνοντας πως «πολλοί υπουργοί οικονομικών της Ευρωζώνης έχουν αρχίσει να χάνουν την υπομονή τους», η εναλλακτική οικονομική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει σωματοποιηθεί. 

Προχτές στο πρωινό του ΑΝΤ1, ο Λαφαζάνης έδωσε το περίγραμμα μιας οικονομικής Στρατηγικής, αλλά στο πως θα χρηματοδοτηθεί η στρατηγική αυτή δεν μπορούσε να απαντήσεις, παραπέμποντας την λύση της χρηματοδότησης στην αλλαγή πολιτικής της ΕΕ για την «Νότια» ζώνη στην οποίαν περιλαμβάνεται και η Ελλάδα.

Προφανώς οι διαστάσεις απόψεων και η πολιτική συμμαχιών που δημιουργεί εσωτερικές τριβές, δεν επιτρέπουν στα κόμματα της Αντιπολίτευσης να οργανώσουν έναν διάλογο τόσο στο εσωτερικό τους όσο και με την Κοινωνία, για το πώς μια στρατηγική ανάπτυξης μπορεί να χρηματοδοτηθεί και δια μέσου εσωτερικών πόρων ( κάτι που ψυλλίζεται) και δια μέσου της πολιτικής ανεύρεσης πηγών εκτός της ευρωζώνης.

Αν δεχτούμε πως η επικυριαρχία του Γερμανικού ιμπεριαλισμού σε ολόκληρη την ΕΕ δημιουργεί παράλληλης πολιτικής στρατόπεδα ως υποβοηθητικά εργαλεία υποταγής των οικονομιών των χωρών της ΕΕ στην πολιτική της Γερμανίας, τότε δύο είναι οι επιλογές που μπορούν να απασχολήσουν έναν διάλογο ανάμεσα στα Κόμματα της Αντιπολίτευσης και των ίδιων των κομμάτων με την κοινωνία.

Ο ένας, να ακολουθήσουμε την πολιτική της κυβέρνησης και ο άλλος να αναζητήσουμε συμμαχίες εκτός ΕΕ, χωρίς να αποκλείουμε το ενδεχόμενο της εξόδου από την ΕΕ ή την έξοδο από το «Ευρώ». 

Η έξοδος από το κοινό νόμισμα, όσο και αν εκβιάζεται κάθε χώρα από την κα Μέρκελ, πως αποτελεί και έξοδο από την ΕΕ, εντούτοις εκείνο που εκβιάζεται, είναι η στρατηγική υπεροχής τους Γερμανικού Ιμπεριαλισμού στην ΕΕ.

Αλλά μια έξοδος από το ευρώ, θα πρέπει να έχει προετοιμαστεί κατά τρόπον τέτοιο, που να μην αποτελεί επιλογή μιας χώρας αλλά όλων των χωρών του Νότου και που θα έχει προετοιμάσει μια αντίστοιχη συμμαχία χωρών – κρατών μιας ΕΕ του Νότου, που θα ανταγωνίζεται πλέον της ΕΕ του Βορρά.

Οικονομικά, οι χώρες του Νότου έχουν  πλεονεκτήματα έναντι των χωρών του Βορρά, με βαρύ πυροβολικό την Μεσόγειο και τα αποθέματα πετρελαίου και Αερίου.

Ο ναυτιλιακός δρόμος στην διακίνηση των προϊόντων των Ασιατικών χωρών, αλλά και η τροφοδοσία με πετρέλαια από τις Αραβικές χώρες, δεν περνά μόνο από την διώρυγα του Σουέζ αλλά διασχίζει προς όλες τις κατευθύνσεις την Μεσόγειο.

Αν επίσης συνυπολογίσουμε ότι από τα επόμενα χρόνια οι ενεργειακές ανάγκες των χωρών του Βορρά  θα εξαρτιόνται όλο και περισσότερο από το Μεσογειακό φυσικό αέριο και τους άλλους υδρογονάνθρακες,  τότε μια στρατηγική οικονομίας που θα συγκροτείται ως οικονομική – πολιτική αλλά και Κοινωνική ΕΕ της Νότιας Ευρώπης, θα υποχρεώσει σε ήττα τον Γερμανικό ιμπεριαλισμό αλλά και θα δημιουργήσει εξ ανάγκης, μια ισχυρή οικονομική συμμαχία ανάπτυξης των χωρών της Βόρειας Αφρικής, τη οποία έχει κατά προτεραιότητα ανάγκη  και σήμερα η ΕΕ για να αντιμετωπίσει την διεισδυτικότητα των Κινεζικών και Ιαπωνικών κεφαλαίων.

Άλλωστε η συμφωνία  COSCO  και Ελληνικής Κυβέρνησης για τις επενδύσεις στον ΟΛΠ, έγινε με τη σύμφωνη γνώμη της Γερμανίας, η οποία προσπαθεί να εκβιάσει και την Ρωσία, αλλά κυρίως της μεγάλες οικονομικές δυνάμεις της ΕΕ , οι οποίες για να έχουν «αναγνωρησιμότητα» οφείλουν να δεχτούν την παροχή «προστασίας» των Γερμανικών κεφαλαίων  και της κυριαρχίας της Γερμανικής οικονομικής στρατηγικής. 

Κάθε δυνατότητα σε επίπεδο «εθνικών» στρατηγικών, οικονομικής υπεροχής ή απλής δράσης όλων των χωρών της ΕΕ, περνά μέσα από το Βερολίνο.

Η Γερμανία δεν χάνει ποτέ την ευκαιρία να υπενθυμίζει προς όλους ότι αποτελεί την εγγυήτρια δύναμη,  του συνόλου της οικονομικής δραστηριότητας εντός της ευρωζώνης αλλά και των οικονομιών των κρατών – μελών.

Αν λοιπόν θα θέλαμε να υποστηρίξουμε μια πολιτική ανάπτυξης με κύριο κορμό τις Δημόσιες επενδύσεις και την ενίσχυση της βιομηχανικής παραγωγής με παράλληλες δράσεις επανά-ανάπτυξης του πρωτογεννούς τομέα εγκαταλείποντας την οικονομία των υπηρεσιών, τότε η αναζήτησης κεφαλαίων υποστήριξης μιας τέτοιας στρατηγικής δεν μπορούν να αναζητηθούν εντός ΕΕ παρά μόνο εκβιαστικά προς της Γερμανική πολιτική, απειλώντας ευθέως για αποσταθεροποίηση όλου του Ευρωπαϊκού οικοδομήματος.  

Ο κίνδυνος για μια ΕΕ της Νότιας Ευρώπης ή η αναθεώρηση της συμφωνίας της Λισαβόνας ή η αναθεώρηση της κοινής αγροτικής πολιτικής ή της συμφωνίας του Μάαστριχ, ή η δημιουργία εθνικού νομίσματος εσωτερικών συναλλαγών, στα πρότυπα της Κίνας, ή η ανακεφαλαιοποίηση των Τραπεζών να επιβαρύνει μονομερώς και χωρίς τις εγγυήσεις του κράτους, τις Τράπεζες, θα όξυναν τις αντιθέσεις μέσα στην ΕΕ αλλά και στις σχέσεις της Χώρας μας με την κυριαρχική Γερμανική οικονομία.

Όμως θα πρέπει σήμερα, αν και πολύ αργά ίσως, να ανοίξει διάλογος τόσο ανάμεσα στα κόμματα της Αντιπολίτευσης όσο κυρίως ανάμεσα στα κόμματα της Αντιπολίτευσης και την Κοινωνία.

Ο φόβος της προβοκάτσια και της συκοφαντίας από την πλευρά των προσκυνημένων δεν μπορεί να πολλαπλασιάζεται εντός των κομμάτων της Αντιπολίτευσης ούτε και να επηρεάζει αρνητικά τις σχέσεις επικοινωνίας και δημιουργικότητας Αντιπολίτευσης – Κοινωνίας.

Η ασάφεια των πολιτικών αλλά και οι αδύναμες επιχειρηματολογίες που βλέπουν το φως της δημοσιότητας, επιτρέπουν στον λαό μας να μην εκδηλώνει την αποδοχή και την αποφασιστικότητα του να αλλάξει τα πράγματα και να πρωτοστατήσει στην πρόωρη πτώση της Κυβέρνησης. 

Κλείνω με ένα παράδειγμα που αποτελεί το κυριαρχικό ερώτημα της κοινωνίας.

Οι φόροι που έχουν αποδομήσει το σύνολο της Οικονομικής δραστηριότητας, τόσο σε ατομικό-οικογενειακό περιβάλλον, όσο και σε επιχειρηματικό, που αποτελούν την αιχμή της υποταγής των μνημονιακών κυβερνήσεων στους δανειστές και στην Γερμανική υπεροχή, θα σταματήσουν με έναν νόμο να ισχύουν;

Τι απαντά σε αυτό το ερώτημα ο ΣΥΡΙΖΑ, τι απαντούν οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, τι απαντούν τα κόμματα της Αντιπολίτευσης που θέλουν να συμπράξουν σε ένα κυβερνητικό σχήμα σωτηρίας του λαού και της χώρας από την καταστρεπτική στρατηγική οικονομίας που έχουν σχεδιάσει η ΕΚΤ, η Γερμανία και το ΔΝΤ.