Νέος Εθνικός Ύμνος

Πρόσφατα πληροφορηθήκαμε ότι ο Εθνικός μας Ύμνος, αυτός που στιχουργήθηκε από τον μεγάλο μας Ζακυνθινό  ποιητή Διονύσιο Σολωμό και μελοποιήθηκε από τον Κερκυραίο μουσικοσυνθέτη Νικόλαο Μάντζαρο, δεν ανήκει πλέον σε όλους τους Έλληνες, αλλά μόνο σε όσους πληρώνουν πνευματικά δικαιώματα διότι απαγορεύεται η χρήση του, καθώς τα πνευματικά δικαιώματα ανήκουν πλέον στην εταιρεία διαχείρισης και διανομής μουσικής IODA που πλέον ονομάζεται Orchard.

Tο θέμα προέκυψε όταν «ανέβηκε» στην δημοφιλέστερη διαδικτυακή πλατφόρμα προβολής βίντεο You tube το πρώτο δελτίο ειδήσεων που εξέπεμψαν οι εργαζόμενοι της πρώην ΕΡΤ μετά την απόφαση για το κλείσιμό της, στο οποίο ακουγόταν ο εθνικός ύμνος.

Οι διαχειριστές της ιστοσελίδας της ΕΡΤ είδαν τότε μια ειδοποίηση σύμφωνα με την οποία θα έπρεπε να αφαιρέσουν τα ηχητικά τμήματα του βίντεο που έχουν πνευματικά δικαιώματα, είτε να επιτρέψουν στο You Tube να παίζει διαφημίσεις προκειμένου να αποδώσει στον κάτοχο των δικαιωμάτων το ποσό που του αναλογεί.

Εάν πραγματικά συμβαίνει κάτι τέτοιο, νομίζω ότι υπάρχει λύση να αντιμετωπιστεί η καπηλεία αυτή με πολύ απλό, πατριωτικό κα υπερήφανο τρόπο:

Να υιοθετηθεί από “παραβουλή” που θα δημιουργηθεί από Έλληνες διανοούμενους, αφοσιωμένους στα ιδανικά του Έθνους, σαν νέος εθνικός ύμνος ένα απόσπασμα από το ποιητικό έπος  του άλλου μεγάλου Εθνικού μας ποιητή του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη (1824-1879), το έργο που δεν πρόφτασε να τελειώσει καθώς τον πρόλαβε ο θάνατος, το έργο «Ο Φωτεινός», όπου ο γέρο Φωτεινός απευθυνόμενος στον γιο του τον καλεί να αγωνιστεί να διώξει τους εισβολείς του τόπου του, και απαντά στη έκφραση αδυναμίας και φόβου του γιου του Μήτρου.

Ένα έπος, που θα πρέπει όλοι οι πατεράδες να μάθουν και να διδάξουν στα παιδιά τους και όλοι οι δάσκαλοι στους μαθητές τους για αποστήθιση και διατήρηση σαν εθνική παρακαταθήκη-απάντηση των τωρινών δεινών:

(Η ορθογραφία διατηρείται όπως το πρωτότυπο)

– Πάρ᾿ ἕνα σβῶλο, Μῆτρο,
καὶ διῶξ᾿ ἐκεῖνα τὰ σκυλιά, ποὺ μοῦ χαλοῦν τὸ φύτρο.
Ὁ χερουλάτης ἔφαγε τ᾿ ἄχαρα δάχτυλά μου
καὶ στὴν ἀλετροπόδα μου ἐλυῶσαν τὰ ἥπατά μου.
Δυὸ μῆνες ἔρρεψα ἐδεδῶ, ἐσάπισα στὴ νώπη
μ᾿ ἀρρώστια, μὲ γεράματα! Βάσανα, νήστεια, κόποι
γι᾿ αὐτὸ τὸ ἔρμο τὸ ψωμί! Καὶ τώρα ποὺ προβαίνει
σγουρό, χολάτο ἀπὸ τὴ γῆ, ποὺ πρὶν τὸ φᾶν χορταίνει
τὰ λιμασμένα μου παιδιά, νὰ τὸ πατοῦν ἐμπρός μου
μὲ τόση ἀπίστευτη ἀπονιὰ οἱ δυνατοὶ τοῦ κόσμου!…
Ἐξέχασες καὶ δὲ μ᾿ ἀκοῦς;… ἐσένα κράζω, Μῆτρο,
διῶξε, σοῦ λέγω, τὰ σκυλιά, ποὺ μοῦ χαλοῦν τὸ φύτρο…

– Εἶναι τοῦ Ρήγα, δὲν κοτῶ… Γιὰ κύτταξ᾿ ἐκεῖ πέρα
νὰ ἰδῇς· τί θρῶς ποὺ γίνεται, τί χλαλοή, πατέρα!

– Τί Ρήγας, τί Ρηγόπουλα! εἶν᾿ ὁ καινούριος κύρης,
ποὺ πλάκωσε μὲ ξένο βιὸ νὰ γένῃ νοικοκύρης.
Παληόφραγκοι, ποὺ πέφτουνε σὰν ὄρνια στὰ ψοφίμια,
ἐκεῖνοι πάντα κυνηγοὶ καὶ πάντα ἐμεῖς ἀγρίμια.
Καὶ σὺ τοὺς τρέμεις, βούβαλε! Παιδὶ μὲς στὴ φωτιά σου,
ποὺ τρίβεις στουρναρόπετρα μ᾿ αὐτὰ τὰ δάχτυλά σου,
πὤχεις τετράδιπλα νεφρὰ καὶ ριζιμιὸ στὰ στήθια,
τοὺς βλέπεις καὶ σὲ σκιάζουνε! Ὁ δοῦλος, εἶν᾿ ἀλήθεια,
λίπο ποτάζει μοναχά, ψυχὴ κ᾿ αἷμα δὲν ἔχει.

Νομίζω πως μπορεί να βρεθεί στην εποχή μας άξιος συνθέτης να το μελοποιήσει, και γενιά για να το υλοποιήσει.