…το ξαδερφάκι!

γραφει ο αρισταρχος

“Έτσι νάναι οι αποφάσεις μας και η ψήφος μας. ΔΙΚΗ ΜΑΣ!”

Σήμερα σαράντα χρονών , τότε δεκαεννιά!

Τότε, θαμώνας της θύρας… άγραφης, της ομάδας… της κάποιας ποδοσφαιρικής ομάδας. Άρβυλα Βέρμαχτ σε κίτρινη έκδοση, κοντό κούρεμα, χέρια γερά να κρατούν λοστούς και άλλα βαριά όργανα. Η αναφορά πού, πότε! Έτρεχε ο πατέρας να περισώσει αυτό που απέτυχε να κάνει, την σωστή ανατροφή. Νόμιζε πως με μια επαφή γεμάτη ευχαρίστηση στήνονταν και μια ζωή. Ο Θεός, μεγάλος για όλα τα πλάσματα, θα φρόντιζε και για το δικό του. Το τι θα γίνονταν αυτό το παιδί ούτε και που τον ενδιέφερε μέχρι που…

-Κύριε, το παιδί σας παρά-είναι έξυπνο για την βαθμολογία του αλλά η διαγωγή του πρέπει να σας απασχολήσει πολύ. Θα θρηνήσετε και σεις αλλά και άλλοι ανυποψίαστοι αν δεν πάρετε μέτρα.

Τότε προσγειώθηκε, ανησύχησε. Τότε, ήταν μισο-αργά. Το μόνο που μπορούσε να γίνει ήταν ή διοχέτευση κάθε ενεργητικότητας σε άλλες όχθες. Κι έτσι έγινε. Ξεκόλλησε από τα εφιαλτικά έξω-ποδοσφαιρικά και κόλλησε ολοκληρωτικά στα Θρησκευτικά. Παπάδες, πνευματικούς, μοναστηριακά, Άγιον Όρος. Παντού διασυνδέσεις. Έμαθε απ’ έξω ολόκληρες περικοπές του ευαγγελίου, κι ας μη ήξερε την ακριβή μετάφραση. Και μόνο που τα απήγγειλε ποιητικά έφτανε. Έκανε εντύπωση. Και μεις λέγαμε “δεν βαριέσαι, αρκεί που ξέφυγε από τους τραμπουκισμούς και την αλητεία”. Απλά μπήκε σε ένα προθάλαμο στενά συνδεδεμένο με το δίπτυχο “πατρίς, θρησκεία”. Και αφού ασπάστηκε το ένα σκέλος έμεινε τώρα το άλλο, η πατρίς! Κι από επιτήδειους, να φάν κι οι κότες!

Βοηθούντος και του πατέρα αλλά και της μητέρας που δεν μπόρεσαν να καταλάβουν την κρισιμότητα του παιδιού ωθήθηκε σ’ ένα περίεργο «πατριωτικό» χώρο και… άντε, είπαμε, έγινε σημαιοφόρος του “Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών”  Ξέφυγε όμως από την ποδοσφαιρική αλητεία. Κι αυτό ήταν… κατόρθωμα! Έτσι ησύχασε κι ο μπαμπάς που πάσχιζε να τον βάλει στην δούλεψή του, που δεν ήταν και δικιά του. Έτσι νομίζουν πολλοί πως… με τα πολλά χρόνια αποκτούν κληρονομικά ερείσματα στην ξένη δουλειά. Japanese style! Το περίεργο είναι που τα κατάφερε, προς δόξα της αξιοκρατίας μας.

Σήμερα, στα σαράντα.  Σε κάθε κοινωνική του εκδήλωση φιγουράρουν πολιτικοί πρώτης κλάσης. Πολιτικάντηδες και αρπακολατζήδες. Αυτός, σαν νέος Γκρούεζας, καθοδηγεί και οδηγεί ποιόν θα ψηφίσεις και ποιόν θα αψηφήσεις. Πίσω ο πατέρας, αυτή την φορά σε ρόλο follower, υποστηρικτή και φανατικό του οπαδό.

Και μην διανοηθείτε να μου πείτε για ψυχαναγκαστική διέξοδο γιατί θα τα πάρω  στο scalp και θα ουρλιάζω μέρες τρεις! Οι Αμερικανοί έχουν μια πολύ καλή παροιμία “Follow the money”. Ακολουθήστε το χρήμα, αυτό φωνάζει. Φωνάζει δυνατά αλλά…

Θου κύριε φυλακήν τω στόματί μου και θύραν περιοχής περί τα χείλη μου…

Όχι τίποτε άλλο αλλά, να μάθουμε να σκεπτόμαστε με το μυαλό μας και όχι με το μυαλό του κάθε επιτήδειου. Έτσι νάναι οι αποφάσεις μας και η ψήφος μας. ΔΙΚΗ ΜΑΣ! ΚΑΤΑ ΔΙΚΗ ΜΑΣ! Και όχι του κάθε τυχάρπαστου καταφερτζή.