Ένας Θόδωρος Karadayi(5)

γραφει ο αρίσταρχος

Η μαγκιά, το νταηλίκι, ο λαϊκός ήρωας!

Έτσι κι εδώ, η γειτονιά της χαράδρας χωρίς καμιά συνεννόηση μεταξύ τους διάλεξε τον καλύτερο άντρα, αυτόν που ζωγράφισε η ανάγκη τους για προστασία. Τον Θοδωρή, τον οδηγό! Απλός, νέος κοντά στα σαράντα, γεροδεμένος με έντονα χαρακτηριστικά και ελαφρώς κόκκινα μάγουλα. Έπιανε σίδερο και… τόδενε κόμπο. Φορτηγατζής και με καρδιά μικρού παιδιού. Ναι, είχε όλα αυτά τα προσόντα που χρειαζόταν για να ανακηρυχτεί σιωπηρά λαϊκός ήρωας. Εκείνο που δεν μπορούσα να φανταστώ ήταν πόσο ευαίσθητη ήταν η ψυχή του. Μου φαινόταν πολύ άγριος για να έχει τέτοια “ευγενικά”στοιχεία! Κάποτε όταν πέθανε η μητέρα του, μια αδύνατη καλοσυνάτη γριούλα, τον είδα που τον βαστούσαν κατά την εκφορά δυό άτομα κι αυτός έσκαγε στο κλάμα. Χάλασε η εικόνα του στα μάτια μου. Δεν μπορούσε ο ήρωάς μας να είναι τόσο ευαίσθητος γιατί τότε πως θα γινόταν τόσο κακός με όλους αυτούς τους κακούς που έπιναν και πετούσαν σπασμένα μπουκάλια και έβριζαν τις μανάδες μας χωρίς ίχνος ευαισθησίας. Ο πατέρας μου; Όχι, όχι. Αυτά είναι δουλειά ηρώων και ο ήρωας, σπάνιο είδος, πρέπει νάναι σκληρός ακόμη και στον θάνατο της μάνας του.

Κάποτε πολύ αργότερα ίσως και μετά είκοσι χρόνια βρεθήκαμε στο ίδιο αυτοκίνητο να συνταξιδεύουμε. Όταν του το είπα με κοίταξε δυνατά και ίσια μέσα στις κόρες με τα γαλανά του μάτια (αυτό το λένε καθαρό βλέμμα) και απάντησε. “Είσαι λάθος, πάντα φοβόμουνα πιο πολύ από εσάς. Τόκανα όμως γιατί με χαλύβδωνε η δική σας ανάγκη. Και η δική σας ανάγκη ήμουνα εγώ!” Ζήτησα ταπεινά συγνώμη και τότε κατάλαβα πως κι αυτός ακόμη ο ήρωας δεν είναι παρά ένας από εμάς όπως κι αυτός ο γιατρός του κόσμου, όπως κι αυτός ο διπλανός μου που φροντίζει παιδάκια, όπως όλοι αυτοί που θέτουν τον εαυτό τους στην υπηρεσία του καλού για τον συνάνθρωπο. Εκεί απλά ένιωσα πόσο ολίγιστος υπήρξα απέναντι στην κοινωνία. Πως εξέτρεψε η αγάπη και η απόλαυση για ότι φθαρτό την πορεία προς την πνευματική κορύφωση, τον δρόμο προς τον Θεό! Με όλα αυτά θέλω να πω, για νάσαι λαϊκός ήρωας τελικά δεν είναι απαραίτητο να είσαι τίποτε από όλα τα παραπάνω. Απλά ν’ αγαπάς τον διπλανό σου… ως σ’ εαυτόν! Όμως…

Συνεχίζεται… με μια σελίδα τη φορά. Όπως εκεί στα 70’s; Χάσαμε το χρόνο πια…    

Σημείωση. Φανταστική ιστορία με φανταστικά πρόσωπα και τόπους