οι καλοί άνθρωποι όταν αδικούνται προτιμούν τον πόλεμο αντί για την ειρήνη εναντίον εκείνων που αδικούν

Η συγκυβέρνηση και οι βουλευτές της επιμένουν να  επαναλαμβάνουν για «θυσίες» του ελληνικού λαού, επιμένουν ότι «ο λαός έδωσε εντολή για κυβέρνηση συνεργασίας» (τώρα συμφέρει), επιμένουν ότι οι εκλογές ή δημοψήφισμα θα απορρυθμίσουν τη σταθερότητα (με την οποία μετατρέπουν τη χώρα σε φόρου υποτελή) και τους ρυθμούς «ανάπτυξης», επιμένουν ότι ο λαός δεν αντιδρά επειδή συναινεί με την «πολιτική» τους….  «όλοι θέλουμε να σώσουμε τη χώρα», λένε εκείνοι που δημιούργησαν αυτή την κατάσταση κινδύνου και στη συνέχεια   εκστομίζουν ότι αν δεν ακολουθήσουμε το μονόδρομο «θα χάσουμε τη χώρα» (δύο φορές το άκουσα να λέγεται από βουλευτές της ΝΔ) χωρίς ντροπή η οποία θα τους οδηγούσε τουλάχιστον σε παραίτηση!

Η εμμονή ενάντια στο προφανές ξεπερνά τα όρια της πολιτικής ανικανότητας, ξεπερνά και τα όρια του ήθους και κινείται στα πλαίσια της προδοσίας (ενέργεια υπέρ του εχθρού) που τόσο τους ενοχλεί αλλά αυτό κάνουν όταν ξεπουλούν τη χώρα, γη και ανθρώπους!

Η αντιπολίτευση αργόσυρτη αναλύει τον κώνωπα, μιλά για οικονομική δικαιοσύνη  μεν αλλά δεν κερδίζει έδαφος δε διότι δεν πλησιάζει το αίσθημα του λαού για την πατρίδα (προβολή της ψυχής ενός λαού επάνω στην ύλη– Οδ. Ελύτης)!

Είμαστε εγκλωβισμένοι! Ο φόβος να μη χάσουμε ότι μας απέμεινε, σε όσους απέμεινε, να μη χάσουμε την «σταθερότητα» αποφεύγοντας τις συγκρούσεις μας μετατρέπει σε απάνθρωπους συνενόχους και απάτριδες.  Μας παροπλίζουν με μαεστρία!

[…] γι’ αυτό πρέπει να μη διστάσουν ν’ αναλάβουν τον πόλεμο, προτιμώντας την ειρήνη. Γιατί χαρακτηριστικό των φρονίμων ανθρώπων είναι να μένουν ήσυχοι, εφ’ όσον δεν αδικούνται, και των καλών ανθρώπων όταν αδικούνται, να προτιμούν τον πόλεμο αντί για ειρήνη εναντίον εκείνων που αδικούν, και να τον παύουν και να συμβιβάζονται πάλι όταν επιτύχουν κατάλληλους όρους συμβιβασμού, κι ούτε να κομπορρημονούν για τις πολεμικές τους επιτυχίες, ούτε ν’ αφήνουν να γίνονται αδικίες εις βάρος τους για να μη χάσουν την ευχαρίστηση που τους δίνει η ειρήνη κι η ησυχία που την ακολουθεί. Γιατί εκείνος που διστάζει ν’ αναλάβει πόλεμο, για να μη χάση μία τέτοια ευχαρίστηση, αυτός εύκολα θα χάσει την ευχαρίστηση αυτή για χάρη της οποίας διστάζει. (Θουκιδίδης, Ιστορία Α΄,120 ).