Το άψυχο κορμάκι…

γραφει ο αρισταρχος(halyvourgos apomahos)
Με ρωτάει συνέχεια αυτό το… εργαλείο το… face book. “Τι θέση είχατε στην εταιρεία Hellenic Steel”. Κι εγώ δεν απαντώ. Άντε τώρα, θα μιλάω και θα δίνω απαντήσεις σε … μηχανές; Περνάω το μάτι μου στην επόμενη ανάρτηση. Ένα παιδάκι ξαπλωμένο μπρούμυτα με το κεφαλάκι του στη θάλασσα. Θυμάμαι τον ποιητή, τον Λευτέρη “…δεν το σκοτώσαν, έχει κοιμηθεί…” Ναι δεν το σκοτώσαν, το λυπήθηκε η μάννα θάλασσα και τόδωσε πίσω στη γη. Μάννα κι αυτή!
Το αγγελούδι πετάει τώρα στον Θεϊκό ουρανό χαρούμενο λουσμένο στο Θεϊκό φως με μόνο μια απορία στα τεράστια παιδικά του ματάκια. Γιατί δεν το άφησαν να ζήσει την ευκαιρία του.
“… και συ αέρα πάψε πια να κλαις, πως έχει φύγει πάψε να μου λες…”
Δύσκολη ερώτηση, πανδύσκολη απάντηση. Και τι να πεις σε ένα δίχρονο που συνεχώς ρωτάει. Πώς να εξηγήσεις ανεξήγητα. Θυμάμαι που η μάννα μου όταν ερχόταν σε τέτοια δυσκολία μου ξέκοβε “Άστα παιδί μου, Θεού δουλειές”. Όχι μάννα, τώρα έμαθα. Δεν είναι δουλειές του Θεού αλλά κάποιων τεράτων που με τη διαολοδύναμη του Μαμωνά το παίζουν Θεοί. Αυτά λοιπόν τα τέρατα, αγγελούδι μου, είναι κάποιοι…
-Να, ξέρεις… είναι κάποιοι που… όχι, όχι δεν λερώνουν τα χέρια τους. Ούτε γάντια φορούν. Τα φροντίζουν να είναι καθαρά σαν χιόνι. Μόνο που βάζουν τις μηχανές να ρωτούν, να διατάζουν. Και άμα δεν ικανοποιηθούν από την απάντηση τότε βάζουν κάτι κατασκευάσματα… τα λένε… τα λένε… Ά ναι, ΟΡΚ! Μοιάζουν σαν άνθρωποι, είναι σαν άνθρωποι αλλά δεν είναι άνθρωποι. Είναι κατασκευάσματα ειδικά για να προξενούν πόνο, θάνατο, καταστροφή, ερήμωση.
Τι είπες, δεύτερη ευκαιρία; Καλά, αυτό απλά έγινε… second eye!
“…μαύρο κοιμητήρι πως και να γενείς, κάμπος της ελπίδας και της προσμονής…” Αχ βρε Λευτέρη Παπαδόπουλε, πόσο μπροστά τρέχει η ευαισθησία σου.
Κάθε λύτρωση θέλει τη θυσία της. Η εκατόμβη πολύ μεγάλη κρυμμένη στη θάλασσα πίσω από πέντε έξη λέξεις “Ανετράπη η λέμβος και πνίγηκαν… τόσοι”. Η τραγική φιγούρα του μικρού στην παραλία ας είναι η υπέρτατη θυσία μήπως και αφυπνιστεί η υφήλιος για το έγκλημα γενοκτονίας που διαπράττεται εδώ και πολύ καιρό στην ζεστή θάλασσα της Μεσογείου.
ΥΓ. Βρήκα τι να δηλώσω στο παλιομηχάνημα για το τι δουλειά έκανα στην Hellenic Steel. Ήμουν τυχερός! Γιατί απλά δούλευα χωρίς πόλεμο, χωρίς προσφυγιά.