Η ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ.

Σύλλογος Αποφοίτων Ε΄Γυμνασίου Αρρένων Πειραιώς “Ο ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΗΣ

Είναι πασίγνωστο και τεκμηριωμένο με λεξικά χιλιάδων σελίδων ότι η Ελληνική Γλώσσα γονιμοποίησε με πολλές χιλιάδες λέξεις και έννοιες τις ευρωπαϊκές γλώσσες , “Όμως παρουσιάζει και μία μοναδική και πρωτόγνωρη διαχρονικότητα . Κι αυτό φαίνεται από μια σειρά φράσεις , παροιμίες και γνωμικά, τα οποία έχουν παραμείνει ίδια και αναλλοίωτα εδώ και χιλιάδες χρόνια. Κι όταν λέω αναλλοίωτα, εννοώ πως μέσα στην μεγάλη χρονική διαδρομή τους δεν υπέστησαν καμία νοηματική ή εκφραστική αλλαγή. Προς τεκμηρίωση των ανωτέρω ιδού μερικά παραδείγματα:

ΜΙΑ ΧΕΛΙΔΩΝ ΕΑΡ ΟΥ ΠΟΙΕΙ (ΣΤΟΒΑΙΟΣ)	“Ένα χελιδόνι [ή ένας κούκος] δεν φέρνει την άνοιξη.
Α ΔΕ ΧΕΙΡ ΤΗΝ ΧΕΙΡΑ ΝΙΣΕΙ (ΕΠΙΧΑΡΜΟΣ)	Το ‘να χέρι νίβει τα ‘άλλο.
ΕΙ ΚΑΚΑ ΤΙΣ ΣΠΕΙΡΑΙ ΚΑΚΑ ΚΕΡΔΙΑ ΑΜΗΣΕΙΝ(ΗΣΙΟΔΟΣ)	Ό,τι σπείρεις θα θερίσεις.
ΚΡΕΣΣΩΝ ΟΙΚΤΙΡΜΟΥ ΦΘΟΝΟΣ (ΠΙΝΔΑΡΟΣ)	Κάλλιο να σε ζηλεύουνε ,παρά να σε λυπούνται.
Η ΓΛΩΤΤΑ ΑΝΟΣΤΕΟΣ ΜΕΝ ΟΣΤΕΑ ΘΡΑΥΕΙ	Η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει και κόκκαλα τσακίζει
ΤΟΝ ΠΑΘΕΙ ΜΑΘΟΣ (ΑΓΑΜΕΜΝΩΝ)	Ο παθός μαθός.
ΤΡΙΧΟΣ ΟΡΘΙΑΣ ΠΛΟΚΑΜΟΣ ΙΣΤΑΤΑΙ (ΕΠΤΑ ΕΠΙ ΘΗΒΑΣ)	Σηκώθηκαν οι τρίχες.
ΑΝΗΡ, ΣΤΕΓΗΣ ΣΤΥΛΟΣ (ΑΓΑΜΕΜΝΩΝ)	Ο άνδρας, κολώνα του σπιτιού.
ΑΠΤΕΣΘΑΙ ΞΥΛΟΥ (ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗΣ)	Χτύπα ξύλο.
ΩΣΤΕ ΥΠΤΙΟΥΣ ΥΠΟ ΤΟΥ ΓΕΛΩΤΟΣ ΚΑΤΑΠΕΣΕΙΝ(ΑΘΗΝΑΙΟΣ)	Έπεσαν κάτω από τα γέλια
ΕΑΥΤΟΥΣ ΕΞΕΘΕΑΤΡΙΟΥΝ (ΠΟΛΥΒΙΟΣ)	Έγιναν θέατρο.
ΜΗ ΜΟΙ ΣΥΓΧΕΙ (ΟΜΗΡΟΣ)	Μη με συγχύζεις.
ΛΥΕΤΑΙ ΓΟΥΝΑΤΑ (ΟΜΗΡΟΣ)	Μου λύθηκαν τα γόνατα.
ΤΟΝ ΔΕ ΛΙΠΕ ΨΥΧΗ (ΟΜΗΡΟΣ)	Λιποψύχησε.
ΤΟΤΕ ΜΟΙ ΧΑΝΟΙ ΕΥΡΕΙΑ ΧΘΩΝ (ΟΜΗΡΟΣ)	Ν’ ανοίξει η γη να με καταπιεί.
ΑΠΟΣΚΟΤΙΣΟΝ ΜΕ (ΔΙΟΓΕΝΗΣ)	Μη με σκοτίζεις.
ΑΒΙΩΤΟΝ ΖΩΜΕΝ ΒΙΟΝ (ΦΙΛΗΜΩΝ)	Έγινε ο βίος αβίωτος.
ΟΡΝΙΘΟΣ ΓΑΛΑ (ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ)	Του πουλιού το γάλα.
ΤΡΙΧΟΛΟΓΕΙΝ ΚΑΙ ΤΡΙΧΑΣ ΑΝΑΛΕΓΕΣΘΑΙ(ΣΟΥΔΑ)	Λες Τρίχες.
ΠΕΜΠΕΙΝ ΕΣ ΚΟΡΑΚΑΣ	Άει στον κόρακα.
ΟΥΔΕΝ ΜΟΙ ΜΕΛΕΙ	Δεν με μέλει.
ΠΟΛΛΑ ΛΑΛΕΙΣ	Πολλά λες.
ΔΙΑΡΡΑΓΕΙΗΣ (ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗΣ)	Να σκάσεις.
ΟΛΟΙΟ	Να χαθείς.
ΠΑΧΥΝΟΕΣ	Χονδροκέφαλοι.
ΑΡΧΗ ΔΗΠΟΥ ΠΑΝΤΟΣ ΕΡΓΟΥ ΧΑΛΕΠΩΤΕΡΑ	Κάθε αρχή και δύσκολη.
ΕΧΕΙ ΤΙ ΠΙΚΡΟΝ Ο ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΛΟΓΟΣ(ΔΙΩΝ)	Η αλήθεια είναι πικρή.
ΑΔΥΝΑΤΟΝ Τ’ ΑΛΗΘΕΣ ΛΑΘΕΙΝ (ΜΕΝΑΝΔΡΟΣ)	Η αλήθεια δεν κρύβεται.
ΑΝΔΡΟΣ ΔΙΚΑΙΟΥ ΚΑΡΠΟΣ ΟΥΚ ΑΠΟΛΥΤΑΙ(ΜΕΝΑΝΔΡΟΣ)	Το δίκαιο πράγμα δεν χάνεται.
ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΗΝ ΦΙΛΟΤΙΜΙΑΝ ΠΟΙΗΣΑΜΕΝΟΣ (ΑΝΝΑ ΚΟΜΝΗΝΗ)	Έκανε την ανάγκη φιλοτιμία.
ΤΑ ΡΟΔΑ ΕΝ ΑΚΑΝΘΑΙΣ ΦΥΟΝΤΑΙ(ΑΝΑΧΑΡΣΙΣ)	Από ρόδο βγαίνει αγκάθι.
ΓΕΛΩΣ ΑΚΑΙΡΟΣ ΚΑΥΘΜΑΤΩΝ ΠΑΡΑΙΤΙΟΣ	Τα γέλια φέρνουν κλάματα.
ΤΗΝ ΑΥΤΟΥ ΣΚΙΑΝ ΔΕΔΟΙΚΕΝ (ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗΣ)	Φοβάται και την σκιά του.
ΕΡΓΑΣΙΗ ΟΥΔΕΝ ΟΝΕΙΔΟΣ (ΗΣΙΟΔΟΣ)	Η δουλειά δεν είναι ντροπή.
ΑΙΘΙΟΠΑ ΣΜΗΧΕΙΣ (ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ)	Τον αράπη κι αν τον πλένεις…
ΕΙΣ ΨΑΜΜΟΝ ΟΙΚΟΔΟΜΕΙΣ (ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ)	Χτίζεις στην άμμο.
ΩΟΝ ΤΙΛΛΕΙΣ (ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ)	Παρ’ το αυγό και κούρευτο.
ΑΕΙ ΤΑ ΠΕΡΥΣΙ ΒΕΛΤΙΩ	Κάθε πέρυσι και καλύτερα.
ΩΣΠΕΡ ΕΙΣΟΡΑΣ ΕΜΕ (ΣΟΦΟΚΛΗΣ)	“Όπως σε βλέπω και με βλέπεις.
ΚΥΩΝ ΘΩΥΚΤΗΡ ΟΥ ΔΑΚΝΕΙ	Σκυλί που γαυγίζει, δεν δαγκώνει.
ΚΟΣΚΙΝΩΙ ΦΕΡΕΙΣ ΥΔΩΝ (ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ)	Κουβαλάς νερό με το κόσκινο
ΞΥΡΕΙ ΑΝ ΧΡΩΙ (ΣΟΦΟΚΛΕΟΥΣ ΑΙΑΣ 786)	Ξουρίες (Ξυρίζει μέχρις επιδερμίδας)
Η ΝΑΥΣ ΕΒΑΨΕΝ (ΕΥΡΙΠΙΔΟΥ ΟΡΕΣΤΗΣ 705-707)	Την βάψαμε (βάπτω = βυθίζω εις το νερό)
ΓΗ ΚΑΙ ΟΥΡΑΝΟΝ ΣΥΝΑΠΤΕΙΝ	Κίνησε γη και ουρανό.