Ο Υπνωτιστής και ο συσσωρευτής.

Γράφει: Ο Χρήστος Μουσουλιώτης

Γνώρισα την απίστευτη αξία τού συσσωρευτή οργόνης όταν ήμουν 28 χρονών. Δηλαδή εδώ και περισσότερο από 30 χρόνια. Εκείνη την εποχή δεν πίστευα καν την αξία του και ταυτόχρονα είχα βρεθεί να πολεμάω απεγνωσμένα να σώσω τη ζωή μου ύστερα από μια μαύρη εμπειρία με κάποιο πολύ γνωστό (απατεώνα) υπνωτιστή, μια εμπειρία που με «χάραξε» και με έπεισε ότι κάθε θεωρία περί μετεμψύχωσης, μετενσάρκωσης κ.λπ. βρίσκεται μόνο στην ανθρώπινη φαντασία.

Έξι-εφτά χρόνια πριν από το σχεδόν τραγικό επεισόδιο με τον υπνωτιστή.
Τον είχα γνωρίσει ύστερα από επαγγελματική συνεργασία που είχαμε μαζί του, για τη μετάφραση κάποιων βιβλίων, εγώ και η τότε φίλη μου . Μάθαμε τι έκανε, η τρέλα μου, η περιέργεια και η τάση μου να τον γελοιοποιήσω με έσπρωξαν να δοκιμάσω μια-δύο υπνωτιστικές συνεδρίες μαζί του, αλλά τελικά την πάτησα άγρια. Γι΄ αυτό το θέμα – ευτυχώς – διατηρώ μέχρι σήμερα τη μαγνητοφωνημένη κασέτα μιας υπνωτιστικής συνεδρίας και θα επανέλθω, ειδικά για εκείνους που πιστεύουν τη θεωρία τής μετεμψύχωσης. Ωστόσο, επειδή το ζήτημα τού συσσωρευτή οργόνης είναι κατά πολύ ουσιαστικότερο, θα αναφέρω σε συνέχειες την τριανταπεντάχρονη περίπου εμπειρία μου με αυτόν.
Είμαστε λοιπόν στο σημείο όπου ήμουν σοβαρά άρρωστος. Είχα περάσει στο κρεβάτι σχεδόν έξι μήνες, είχα χαμηλό πυρετό 37 – 38 και ένιωθα μεγάλη απελπισία, επειδή στην καλύτερη ηλικία μου βρέθηκα ξαφνικά πολύ άρρωστος. Τα μαλλιά μου άρχισαν να ασπρίζουν, είχα αδυνατίσει τρομερά και όλα αυτά χωρίς να υπάρχει εμφανής αιτία. Η απελπισία μου με ώθησε να ξεχάσω τις υλιστικές και μαρξιστικές προκαταλήψεις μου και να δοκιμάσω «αυτό το κουτί» ύστερα από την υπόδειξη φίλου για να θεραπευτώ από φυματίωση, όπως αποδείχθηκε αργότερα ότι ήταν.
Μετά από έναν-δυο μήνες καθημερινής χρήσης παρατήρησα κατάπληκτος τις δυνάμεις και την υγεία μου να επανέρχονται και να θεραπεύομαι.
Περιέργως, έμεινε ένα άσπρο σημάδι μεγέθους περίπου 20χ10 εκατοστών στο δεξί πάνω μέρος τής κοιλιάς μου. Πλησίαζε το καλοκαίρι και έφυγα για διακοπές. Έκανα πολύωρη ηλιοθεραπεία νιώθοντας ότι με φορτίζει και μου κάνει καλό, αλλά αυτό το μυστήριο άσπρο σημάδι (που δεν είχε καμία σχέση με λεύκη) αρνιόταν πεισματικά να μαυρίσει, παρά το γεγονός ότι φρόντιζα να μένω για ώρες στον Ήλιο, έχοντας γίνει κατάμαυρος σαν τσουκάλι. Εκείνο το σημείο παρέμενε λευκό!
Το άσπρο σημάδι δημιουργήθηκε καθώς ο υπνωτιστής – και ενώ ήμουν σε ύπνωση -, τίναξε τα χέρια του και τα έβαλε απότομα, χωρίς να με αγγίξει πάνω στην κοιλιά μου για να διακόψει μια πολύ βίαιη αντίδρασή μου στα λεγόμενά του, ενώ ήμουν εν υπνώσει.
Μετά μια εβδομάδα από αυτή τη συνεδρία αρρώστησα βαριά. Μετά έξι μήνες ζωής γεμάτης απελπισία άρχισα να χρησιμοποιώ συσσωρευτή οργόνης που με θεράπευσε, αλλά το άσπρο σημάδι παρέμενε. Απαλλάχτηκα από αυτό ύστερα από τρία χρόνια, αλλά μου άφησε μόνιμη ευαισθησία με ποικίλα συμπτώματα στο άνω δεξιό μέρος τής κοιλιάς.
Όπως ήταν επόμενο, το συμβάν τής απίστευτης θεραπείας με το συσσωρευτή οργόνης με συγκλόνισε. Πριν τον χρησιμοποιήσω είχα διαβάσει κανά δυο βιβλία τού Ράιχ, αλλά στη συνέχεια ξεκοκάλισα τα πάντα. Άρχισα να διαβάζω μανιωδώς κάθε τι γραμμένο από αυτόν, ένα διάβασμα που έκλεισε τον κύκλο του σε δέκα χρόνια περίπου από το συμβάν, αν και για αρκετά χρόνια τον θεωρούσα αδικημένο και λανθασμένα τρελό επιστήμονα, για να μένω κάθε φορά που ολοκλήρωνα ένα βιβλίο του, ακόμα περισσότερο κατάπληκτος για το πόσο υπέροχος ήταν και ταυτόχρονα πόσο παρεξηγημένος.

Ο κόκορας, η αγελάδα και η οργόνη
Αλλά ας επιστρέψουμε στα χρόνια τής οδύνης. Ένα χρόνο μετά τη θεραπεία μου με χρήση συσσωρευτή πήγα στην Ιεράπετρα τής Κρήτης για να δουλέψω στα θερμοκήπια, για λόγους εμπειρίας, μαζί με τη φίλη μου. Εκεί γνώρισα έναν Κρητικό και γίναμε φίλοι. Ο Κρητικός διατηρούσε στάνη δίπλα στα θερμοκήπια όπου εργαζόμασταν και με το τέλος τής δουλειάς βρίσκαμε στιγμές χαλάρωσης και αληθινής φιλίας μαζί του.

Μια ημέρα, καθώς πίναμε τσίπουρο και τρώγαμε μοσχοβολιστό τυρί, μου έδειξε έναν κόκορα που ήταν βαριά άρρωστος και όπως μου είπε ήταν στα τελευταία του. Του ζήτησα να με αφήσει να δοκιμάσω να προσπαθήσω – μπας και τον σώσω – με κάποια συσκευή οργόνης. Το δέχτηκε αμέσως και την επόμενη ημέρα ξεκίνησα να φτιάχνω ένα οργονοβόλο με σκοπό να βάλω τον κόκορα κάτω από το χωνί τού οργονοβόλου. (Δείτε ένα κουτί οργονοβόλου, το σωλήνα και το χωνί μέσα στο συσσωρευτή. Γι αυτό το συγκεκριμένο οργονοβόλο έχουμε να πούμε πολλά για τα «θαύματα» που έκανε, όταν το χρησιμοποιούσα στο Μεξικό, όπου βρέθηκα το 2006).

Οργονοβόλο που το έχω φτιάξει με εναλλασσόμενες στρώσεις σύρματος κουζίνας και μαλλί προβάτου. Ο σωλήνας είναι ανοξείδωτος σπειράλ, με τυλιγμένο γύρω του σύρμα κουζίνας και μαλλί προβάτου. Το άκρο τού γυμνού σωλήνα μπαίνει σε μια τρύπα και φθάνει έως το μέσο τού οργονοβόλου που η βάση του, το εσωτερικό του δηλαδή, είναι έξι πλευρές που κάνουν ένα ορθογώνιο παραλληλόγραμμο, φτιαγμένες με γαλβανιζέ λαμαρίνα.

Στην Ιεράπετρα, μόλις ετοίμασα το οργονοβόλο, πήρα τον κόκορα γεμάτος αγωνία, επειδή δεν είχα ποτέ προηγουμένως καμία παρόμοια εμπειρία και τον μετέφερα στο σημείο όπου ήταν το οργονοβόλο βάζοντάς τον κάτω από το χωνί. Ήταν τόσο αδύναμος που δεν μπορούσε να κινηθεί. Καθόταν παθητικά στο σημείο που τον άφησα χωρίς καν να σαλεύει.
Κράτησα το οργονοβόλο από πάνω του, γύρω στη μια ώρα και στη συνέχεια, ενώ παρέμενε ανήμπορος να κινηθεί, τον έπιασα και τον μετέφερα σε περιφραγμένο χώρο. Τη δεύτερη ημέρα έκανα το ίδιο χωρίς να παρατηρήσω κάποια αλλαγή.
Την τρίτη ημέρα ύστερα από μισή ώρα, βλέπω παραξενεμένος τον κόκορα να ανοιγοκλείνει τις φτερούγες του λες και ήθελε να πετάξει και να φταρνίζεται με δύναμη βγάζοντας μια μικρή κούπα πύον από το στόμα!

Το ίδιο σκηνικό επαναλήφθηκε ανά μια φορά την ημέρα κατά τις επόμενες τρεις ημέρες. Την τρίτη και τελευταία φορά ο κόκορας ανοιγόκλεισε με δύναμη τα φτερά του βρίσκοντας τη δύναμη να σταθεί στα πόδια του και να περπατήσει. Σε λίγη ώρα έδειχνε και πάλι υγιής.
Ο φίλος ιδιοκτήτης τής στάνης είδε κατάπληκτος τη θεραπεία τού κόκορά του και δεν το πίστευε. Άρχισε να σιγοψελίζει ότι ήμουν μάγος και κάτι παρόμοια, μια ιδεοληψία που δυστυχώς ήρθε να ενισχύσει ένα άλλο γεγονός.
Αρρώστησε μια αγελάδα του. Με ρώτησε τι θα μπορούσε να γίνει με την αρρώστια της και του πρότεινα να φτιάξουμε μια οργονοκουβέρτα. Η κατασκευή ήταν πολύ απλή. Βρήκαμε το λεγόμενο κοτετσόσυρμα, σε μέγεθος που κάλυπτε όλη την πλάτη τής αγελάδας και από πάνω του βάλαμε ένα φύλλο πλαστικό στο ίδιο μέγεθος, από αυτά που βρίσκονταν πεταμένα παντού εκεί γύρω, καθώς η περιοχή ήταν γεμάτη με θερμοκήπια καλυμμένα με πλαστικά φύλλα.
Στη συνέχεια βάλαμε ένα ακόμα φύλλο σύρμα και ξανά πλαστικό πάνω στα προηγούμενα. Επαναλάβαμε αυτή τη διαδικασία πέντε φορές καταλήγοντας να έχουμε πέντε φύλλα κοτετσόσυρμα και πέντε φύλλα πλαστικό που εναλλάσσονταν. Σύρμα πλαστικό, σύρμα, πλαστικό κ.ο.κ. Ο τσοπάνος και φίλος μου έβαλε την «κουβέρτα’ στην πλάτη τής αγελάδας και περίμενε να δει τι θα γίνει.
Στο μεταξύ,την άλλη ημέρα εγώ έφυγα για την Αθήνα χάνοντας την εξέλιξη τής ιστορίας. Μετά ένα μήνα περίπου έλαβα ένα γράμμα του που με ευχαριστούσε για τη σωτηρία τής αγελάδας και επαναλάμβανε ότι είμαι μάγος. Του απάντησα ότι δεν είμαι μάγος και πως αυτή τη μέθοδο θεραπείας την ανακάλυψε ο Βίλχελμ Ράιχ. Δεν μου απάντησε ξανά και η γραπτή επικοινωνία μας διακόπηκε εκεί.

Δυστυχώς, τον έχασα οριστικά, όταν σε ένα χρόνο από τότε, ταξίδεψα για την Αμερική. Στη συνέχεια θα έμενα στη Νέα Υόρκη για περίπου 10 χρόνια. Θα θεράπευα το έλκος μου, (είχε εμφανισθεί στη δεξιά μεριά τής κοιλιάς μου, εκεί όπου είχε απλώσει τα χέρια του ο επικίνδυνος απατεωνίσκος υπνωτιστής), με χρήση οργονοκουβέρτας και θα ανακάλυπτα από ένα εντελώς τυχαίο γεγονός, ότι στο διάστημα που ήμουν βαριά άρρωστος για ένα εξάμηνο στην Αθήνα και θεραπεύτηκα με τη χρήση συσσωρευτή οργόνης, έπασχα από μια πολύ σοβαρή πάθηση.
Επρόκειτο για φυματίωση.Την αποκάλυψε τυχαία μια αξονική τομογραφία που έκανα για άλλο λόγο, (μετά πέντε χρόνια περίπου από το συμβάν τής ύπνωσης), σε νοσοκομείο τής Νέας Υόρκης, όπου είχα μεταφερθεί ύστερα μετά από οξεία τροφική δηλητηρίαση.
Αλλά αυτά αφορούν τη συνέχεια τής ιστορίας μας που θα ξετυλίξουμε στη