Μαριάννα Tζιαντζή: Άλλη μια χαμένη άνοιξη.

http://www.e-keimena.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=135%3Aq-q&catid=66%3Aeducation&Itemid=27

Αν δεν το έσκαγε από το σχολείο, ο Τομ Σόγιερ δεν θα υπήρχε σαν λογοτεχνικός ήρωας. Δεν θα πήγαινε μεσάνυχτα στο νεκροταφείο, δεν θα περιπλανιόταν με μια σχεδία στον Μισισιπή, δεν θα έκανε παρέα με τον Χάκλμπερι Φιν, δεν θα ζούσε τόσες θαυμαστές περιπέτειες, αλλά κι εμείς δεν θα γνωρίζαμε τον αμερικανικό Νότο μέσα από τα δικά του μάτια.Τις πρώτες εβδομάδες του Μαΐου οι δύο τελευταίες τάξεις του λυκείου υπολειτουργούν και οι καθηγητές αντικρίζουν άδεια θρανία. Όχι επειδή οι ζωηροί μαθητές κάνουν κοπάνα και πηγαίνουν στη θάλασσα, στο μολ, στις καφετέριες, αλλά γιατί οι καλοί μαθητές, οι καλοί υποψήφιοι μένουν σπίτι και διαβάζουν τα πέντ’ έξι μαθήματα της «κατεύθυνσης».
Δεν τους πλανεύει η άνοιξη ούτε η παραφορά της εφηβείας. Δρουν ορθολογικά και συγκεντρώνουν τις δυνάμεις τους σε έναν και μοναδικό στόχο, την επιτυχία ή μάλλον τη μη αποτυχία στις εξετάσεις. Αργότερα, αν περάσουν, θα πάρουν την εκδίκησή τους, διασκεδάζοντας μέχρι τελικής πτώσεως και ρίχνοντας μαύρη πέτρα στα εξωπανεπιστημιακά αναγνώσματα.
Τα άδεια θρανία, η άδεια από χαρά, ουσιαστική γνώση και περιπέτεια σχολική ζωή, η άνοιξη που κυλά και φεύγει είναι ο πιο πικρός μάρτυρας της αποτυχίας του εκπαιδευτικού μας συστήματος. Ο σωστός μαθητής κρατά «τις απουσίες για το τέλος», δηλαδή αξιοποιεί το επιτρεπτό όριο των δικαιολογημένων και των αδικαιολόγητων, κρατά και την άνοιξη για μετά.
Τι είναι μια χαμένη άνοιξη μπροστά στην εισαγωγή στο πανεπιστήμιο και μάλιστα στην «καλή σχολή»; Μόνον που η χαμένη άνοιξη μας ακολουθεί, μας διαποτίζει η χρησιμοθηρική αντίληψη πως ό,τι δεν εξυπηρετεί άμεσα τους επαγγελματικούς ή τους στενά προσωπικούς μας στόχους είναι περιττό. Το παιδί πρέπει να μάθει κομπιούτερ και ξένες γλώσσες, να κάνει αθλητισμό ή χορό για να χτίσει σώμα, να φοιτήσει, αν γίνεται, στο σωστό σχολείο και στο σωστό φροντιστήριο ή, ακόμα καλύτερα, να κάνει ιδιαίτερα για να μη χάνει χρόνο στις διαδρομές, να μη χαζεύει, να μην ονειροπολεί, να μη συμμετέχει σε καταλήψεις.
Η κατεύθυνση, θεωρητική ή θετική, αυτή μετράει. Οι έξυπνοι μαθητές, οι έξυπνοι καταναλωτές της γνώσης, περιφρονούν τα μαθήματα γενικής παιδείας και τα δίνουν όλα στην κατεύθυνση, στη δέσμη. Δεν εξερευνούν, αλλά με τις αόρατες αεροστεγείς στολές τους σερφάρουν σε έναν απέραντο ψηφιακό Μισισιπή χωρίς να παρασύρονται από τα ρεύματα του ποταμού, χωρίς να οξειδώνονται στη νοτιά, στις μυρωδιές και στις ανάσες των ανθρώπων.
Πρόσφατα πέθανε ένας σεμνός και σημαντικός συγγραφέας, ο Μήτσος Αλεξανδρόπουλος, που πολλά από τα βιβλία του είναι ένα πολύτιμο εισιτήριο χωρίς επιστροφή για τη μεγάλη χώρα της ρωσικής λογοτεχνίας. Εκτός εξεταστικής ύλης φαίνεται να είναι, π.χ., η βιογραφική μυθιστορία του «Περισσότερη ελευθερία. Ο Τσέχοφ» ή τα μεταφρασμένα ποιήματα του Πούσκιν («Άλλη, καλύτερη, ζητώ ελευθερία…»), βιβλία εφηβικά με την έννοια ότι πρέπει να έχει κανείς ψυχή εφήβου και για να τα γράψει και για να τα διαβάσει.
Όμως το εκπαιδευτικό μας σύστημα υψώνει τείχη ανάμεσα στον Μαγιακόφσκι ή τον Μαντελστάμ και στην «επιτυχία», τη σπουδαστική ή την επαγγελματική, με μαθηματική ακρίβεια μάς οδηγεί στην αιωνίως χαμένη άνοιξη.

Πηγή: Εφημερίδα Καθημερινή, 25/05/2008
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_1_25/05/2008_270911
Αναδημοσίευση: e-keimena.gr

Διαφήμιση