Πώς θα ορίζαμε την ομορφιά;

Πώς θα την ορίζαμε;

Δεν αναφέρομαι φυσικά μόνο στην εξωτερική ομορφιά, δηλαδή τα χαρακτηριστικά του προσώπου, του σώματος,τη συμμετρία, την υγεία, που επηρεάζεται και από τους ψυχολογικούς παράγοντες ή αλλιώς την εσωτερική ομορφιά που περιλαμβάνει την χάρη, τη γοητεία, την ευφυία, την προσωπικότητα γενικά ενός ανθρώπου. Το πηγαίνω ακόμα πιο πέρα. Την ομορφιά σε όσα υπάρχουν γύρω μας, πολλές φορές τόσο μικρά, που δεν τα υπολογίζει ο νους ως σπουδαία και τα προσπερνά.
Κάνω την αρχή αποτυπώνοντας, όπως μου έρχονται και χωρίς σειρά συγκεκριμένη, σ’ αυτόν εδώ τον “τοίχο” του μικρού Cafe λίγα από αυτά που για μένα είναι ομορφιά. Τα υπόλοιπα τα αφήνω σ’ εσάς.

Ομορφιά είναι:
η καθαρή ματιά του άλλου
το απαλό χέρι που θα σε κρατήσει να μην πέσεις
η φωλιά του μικρού σπουργιτιού στο δέντρο έξω από το παράθυρό σου
το κελάρυσμα του νερού στην πηγή και η μυρωδιά του νωπού χώματος
το φωτεινό πρόσωπο του παιδιού σου, το γέλιο μέσα από την καρδιά του
το “σ’ αγαπώ”, όταν θα ειπωθεί απλά, σαν το “καλημέρα”
το τρυφερό χάδι στον ηλικιωμένο ή τον ασθενή
η αυθόρμητη προσφορά σε όποιον σε έχει ανάγκη
η γνήσια, γεμάτη θέρμη αγκαλιά
το αβίαστο χαμόγελο
η επαφή με το πρόσωπο του αγαπημένου/νης σου που ξαποσταίνει μπροστά στο δικό σου πρόσωπο, ακουμπώντας το ελαφρά, μετά από ένα παθιασμένο φιλί
ο λαμπερός ήλιος και το φως την ώρα της ανατολής, η μαγευτική δύση του στα γαλήνια νερά της θάλασσας
το καλοστρωμένο τραπέζι με το αγαπημένο φαγητό

Θα μπορούσα να απαριθμήσω πολλά, πολλά ακόμα… Ανέφερα μόνο δεκατρία και αφήνω το δέκατο τέταρτο στον Ελύτη!

Τὸ Φωτόδεντρο καὶ ἡ δέκατη τέταρτη Ὀμορφιά
Μ᾿ ἕνα τίποτα ἔζησα
Μονάχα οἱ λέξεις δὲ μοῦ ἀρκούσανε
Σ᾿ ἑνὸς περάσματος ἀέρα
ξεγνέθοντας ἀπόκοσμη φωνὴ τ᾿ αὐτιά μου
φχιὰ
φχιοὺ φχιού
ἐσκαρφίστηκα τὰ μύρια ὅσα
Τί γυαλόπετρες φοῦχτες
τί καλάθια φρέσκες μέλισσες καὶ σταμνιὰ φουσκωτὰ ὅπου
ἄκουγες βββ νὰ σοῦ βροντάει ὁ αἰχμάλωτος ἀέρας.
Κάτι
Κάτι δαιμονικὸ μὰ ποὺ νὰ πιάνεται σὰν σὲ δίχτυ στὸ σχῆμα τοῦ Ἀρχαγγέλου
Παραλαλοῦσα κι ἔτρεχα
Ἔφτασα κι ἀποτύπωνα τὰ κύματα στὴν ἀκοὴ ἀπ᾿ τὴ γλώσσα
– Ἔ καβάκια μαῦρα, φώναζα, κι ἐσεῖς γαλάζια δέντρα τί ξέρετε ἀπὸ μένα;
– Θόη θόη θμός
– Ἔ; Τί;
– Ἀρίηω ἠθύμως θμὸς
– Δὲν ἄκουσα τί πράγμα;
– Θμὸς θμὸς ἄδυσος
Ὥσπου τέλος ἔνιωσα
κι ἂς πᾶ᾿ νὰ μ᾿ ἔλεγαν τρελὸ
πῶς ἀπό ῾να τίποτα γίνεται ὁ Παράδεισος.
Η ομορφιά είναι παντού και υμνήθηκε από πολλούς μα πάρα πολλούς!
Η συνέχεια δική σας με όποιο τρόπο επιθυμείτε…

http://stisglafkistocafe.blogspot.gr/2015/07/blog-post_18.html