H αίθουσα των αρχείων της γνώσης.

Προχώρησαν κάπου εκατό μέτρα και ο διάδρομος τέλειωνε με μία χάλκινη, κλασική σφραγισμένη ,είσοδο. Πάνω της ήταν χαραγμένη μία επιγραφή σε γλώσσα άγνωστη και στους Έλληνες και στους Κινέζους οδηγούς. Ο Ακλείδης τους είπε ότι είναι η γλωσσα των ΕΛ.
Ξαναεβγαλε τη μικρή σάλπιγγα και έδωσε την κατάλληλη ακολουθία των ήχων.Η είσοδος άνοιξε και πίσω της είδαν ένα μικρο δωμάτιο,φωτισμένο ελαφρά πιο έντονα από τον διάδρομο. Κοιτάχτηκαν όλοι μεταξύ τους κι ο Αλέξανδρος κοίταξε τον Ακλείδη.
<<Ανελκυστήρας>> του είπε και μπήκε πρώτος. Μπήκαν και οι άλλοι. Η πόρτα έκλεισε πίσω τους και ο Ακλείδης έφερε για μία ακόμη φορά τη μικρή σάλπιγγα στα χείλη του. Με την κατάλληλη ακολουθία των ήχων, ο ανελκυστήρας άρχισε να κατεβαίνει αργά στην αρχή και αμέσως μετά πιο γρήγορα και πιο γρήγορα, σε σημείο που οριακά αισθανότανε όλοι να αιωρούνται .Μετά από μερικά λεπτά,άρχισαν και πάλι να αισθάνονται το βάρος τους μέχρι που ο ανελκυστήρας σταμάτησε. Η πόρτα άνοιξε και βρέθηκαν μπροστά σε μία τεράστια άπλετα φωτισμένη αίθουσα, ολόλευκη και απολύτως άδεια. Ήταν σχήματος ελλειπτικού και στη μέγιστη δυνατή απόσταση μεταξύ τους, βρισκότανε 2 πύλες σχήματος Μυκηνα’ι’κου. Ο Ακλείδης άπλωσε τα χέρια και τους εμπόδισε να βγουν.
Άνοιξε το σάκο του και έβγαλε από μέσα ένα μήλο, το οποίο άνηκε προφανώς στις προμήθειες του. Μπροστά στα έκπληκτα μάτια όλων,το πέταξε στο κατάλευκο δάπεδο της αίθουσας.’Οταν το μήλο ήρθε σε επαφή με το δάπεδο, η λευκή αίθουσα χάθηκε από τα μάτια τους και όλος ο λευκός χώρος αντικαταστάθηκε από μία τεράστια σπήλια που το δάπεδο της ήταν τόσο βαθιά ,που δεν φαινόταν καν μέσα στο ημίφως που επικρατούσε πλέον εκεί. Ανάμεσα στον Αλέξανδρο και την ομάδα του και τις 2 πύλες που παρέμειναν στη θέση τους υπήρχε χάος και δεν ήταν δυνατό να μπορέσει κανείς να τις προσεγγίσει.Τα βλέμματα όλων στράφηκαν στους Ακλείδη και Ευρυμέδοντα, αφού ως τώρα, όλα φάνταζαν απλά.
Ο Ακλείδης χαμογέλασε ξαναεβγαλε τη μικρή σάλπιγγα. Την έφερε στα χείλη του και εξέπεμψε ένα μονό ήχο, μία ορισμένη συχνότητα.Τότε εμφανίστηκε μέσα στο μισοφωτισμένo χάος ένας στενός πέτρινος διαδρομος που ξεκινούσε από την έξοδο του ανελκυστήρα, προχωρούσε μερικά μέτρα και μετά διχαζοτανε σε 2 διάδρομους που ο καθένας οδηγούσε στην κάθε μία από τις πύλες. Μόλις ο Ακλείδης σταμάτησε την εκπομπή του ήχου,ο διάδρομος χάθηκε. Μόλις ξανασφυριξε ο διάδρομος ξαναεμφανισθηκε.
<<Προσέξτε>> τους είπε,<<όσο διαρκεί ο ήχος,ο διάδρομος υλοποιείται και θα βρίσκεται κάτω απτά ποδιά μας, αν σταματήσει ο ήχος, ο διαδρομος θα εξαφανιστεί και θα πέσουμε στο χάος>>. Το θέμα ήταν ότι η κάθε πύλη απείχε περίπου 50 μέτρα,ποσο γρήγορα μπορούσαν να κινηθούν για να αντέχει ο Ακλείδης να διατηρεί τον ήχο;
Η ζωή τους ήταν σε άμεση εξάρτηση με τη δύναμη των πνευμόνων του Ακλειδη.<<που οδηγεί η κάθε πύλη;>> ρώτησε ο Αλέξανδρος.
<<Η δεξιά ,οδηγεί στον αρχαίο κατεστραμμένο υπερπολλαπλασιαστη ισχύος, ένα αρχαίο εργοστάσιο. Η αριστερή οδηγεί στην αίθουσα των ελ και κατόπιν στην αίθουσα των αρχείων της γνώσης.>> ήρθαμε για την αριστερή πύλη είπε ο Αλέξανδρος και συνέχισε. πως θα ανοίξει η πύλη;
Καλή ερώτηση είπε ο Ακλείδης . Πρώτα θα ανοίξουμε την πύλη και μετά θα εμφανίσουμε τον διάδρομο. Εξέπεμψε λοιπόν μία ακολουθία ήχων,και η αριστερή πύλη πράγματι άνοιξε.Υστέρα είπε στην ομάδα να κινηθεί γρήγορα και προσεχτικά στο διάδρομο που διέσχιζε το χάος, αφού είχε μετά βίας ένα μέτρο πλάτος και δεν είχε κανένα προστατευτικό κιγκλίδωμα.Άρχισε την εκπομπή του ήχου και πρώτος ο Αλέξανδρος άρχισε να τρέχει πάνω στο διάδρομο που εμφανίστηκε.Τελευταίος πήγαινε ο Ακλείδης φροντίζοντας να διατηρεί σε ύψος και ένταση τον απαραίτητο ήχο για τη διατήρηση του διάδρομου.Όταν πέρασε λοιπόν ο Ακλείδης την πύλη σταμάτησε την εκπομπή και ο διάδρομος χάθηκε.
Ήταν σαφές ότι ακόμη και αν κάποιος μπορούσε να πορθήσει όλες τις πύλες που πέρασαν, κατά πάσα πιθανότητα θα δοκίμαζε να μπει στην λευκή αίθουσα και θα γκρεμιζότανε στο χάος, αφού η λευκή αίθουσα στην πραγματικότητα δεν υπήρχε. Η αριστερή πύλη έβγαζε σε ένα μικρο σχετικά δωμάτιο χωρίς καμία έξοδο. Η μία έκπληξη διαδέχτηκε την άλλη. Ο Ακλείδης όμως εξέπεμψε τον κατάλληλο ήχο και ο τοίχος απέναντι από την είσοδο άρχισε να υποχωρεί, αφήνοντας πίσω του ένα διάδρομο φαρδύ και ψηλό όσο και ο τοίχος.
Μόλις ο Ακλείδης σταμάτησε,ο τοίχος αστραπιαία επανήλθε στη θέση του. Ο διάδρομος είχε μήκος 50 μέτρα,όπως είπε ο Ακλείδης και επομένως έπρεπε ο ήχος να εκπέμπεται διαρκώς, αλλιώς ο τοίχος θα επανερχοτανε και θα τους έλιωνε. Άρχισε λοιπόν πάλι ο Ακλείδης να εκπέμπει την κατάλληλη συχνότητα και ο τοίχος υποχώρησε βγάζοντας την ομάδα σε ένα χώρο τεράστιο αμυδρά φωτιζόμενο. Η ομάδα βγήκε από τον διάδρομο-παγίδα και προσπαθούσε να δει τα άκρα και την οροφή του χώρου στον οποίο βρισκότανε,άλλα αυτό κατέστη αδύνατον.
Στην κορυφή τεσσάρων πανύψηλων στηλών,που απείχαν μεταξύ τους κάπου 20 μέτρα σχηματίζοντας τετράγωνο,έκαιγαν φωτιές που έστελναν το φως τους ένα γύρω,άλλα δεν κατόρθωναν να φωτίσουν τα όρια του χώρου. Ο Ακλείδης τους είπε να ανάψουν τους δαυλούς τους και να τον ακολουθήσουν.Προχώρησαν ίσια στο βάθος της τεράστιας αίθουσας στα έγκατα του Κ2 και άφησαν τους 4 στύλους πίσω τους. Μετά από αρκετή πορεία το φως από τους 4 στύλους φάνταζε απομακρο και συνέχισαν να προχωρούν απομακρυνόμενη από αυτούς.
Προχώρησαν για μισή ακόμα ώρα και οι φωτιές στην κορυφή των στηλών μετά βίας γινότανε αντιληπτές.
Κάποια στιγμή οι δαυλοί, φώτισαν ακριβώς απέναντι τους το όριο του τεράστιου σπηλαίου μέσα στο οποίο βάδιζαν.Μετά από λίγο είδαν και μία ακόμη Μυκήναι΄κη πύλη με το σύμβολο του κεφαλαίου Λαμβδα πάνω της,όταν την πλησίασαν, είδαν ότι πάνω της υπήρχε μία επιγραφή στη γλωσσά που ο Ακλείδης είχε αποκαλέσει γλώσσα των ΕΛ.
Ο Ευρυμέδοντας που ως τότε παρέμεινε σιωπηλός, διάβασε την επιγραφή.<<ενθάδε κείνται άχρι καιρού>>.
Κατάλαβαν όλοι ότι έφθασαν στο σημείο που κρατούνται οι 5 ΕΛ. Με την γνωστή διαδικασία ο Ακλείδης άνοιξε την πύλη και η ομάδα ακολούθησε ένα κατηφορικό διάδρομο που η οροφή του ήταν γωνιώδης σχηματίζοντας ένα συνεχές κεφάλαιο λαμβδα. Στα 20 μέτρα και ενώ ο διάδρομος συνέχιζε,συνάντησαν ένα διάδρομο ανηφορικό που μετά από δέκα περίπου μέτρα έδειχνε να καταλήγει σε μία αμυδρά φωτιζόμενη με ένα γαλαζωπό φως αίθουσα.Ο Αλέξανδρος ,αν και ήθελε να βρεθεί στην αίθουσα των αρχείων της αρχαίας γνώσης,αυθόρμητα πήρε τον ανηφορικό διάδρομο και πρώτος μπήκε στην αίθουσα που βρισκότανε σε στάση οι 5 ΕΛ.
Αυθόρμητα ρίγησε και αισθάνθηκε ένα δέος.όταν βρέθηκε μπροστά στα 5 γυάλινα <<φέρετρα>> στα οποία εκρατούντο ο Δίας.ο Άρης,ο Ποσειδώνας,ο Ερμης και ο Ήφαιστος.Τους αναγνώρισε όλους. Τα γαλάζια τους σώματα,τέλεια διατηρημένα,με ύψος περίπου 3 μέτρα,κλεισμένα στις γυάλινες θήκες ,περίμεναν να έρθει ο καιρός της αφύπνισης. Σε λίγο όλη η ομάδα βρισκοτανε στην αίθουσα της<<στάσης>> των Θεών,που ήταν κυκλική και θολωτή.<<Αυτούς που νίκησαν αυτοί τους νικήσαμε και εμείς. Μην τους κοιτάτε άλλο>>είπε ο Αλέξανδρος και ξεκίνησε για την αίθουσα των αρχείων της γνώσης.
Μετά από 30 περίπου μέτρα πορείας στον αρχικό διάδρομο,βρέθηκαν σε μία τεράστια αίθουσα,μισοφωτισμένη,μήκους περίπου τετρακοσίων μέτρων και πλάτους εκατό.Υπήρχε ένας κεντρικός διάδρομος κατά μήκος της αίθουσας και δεξιά και αριστερά κλιμακωτά υπήρχαν διάδρομοι γεμάτοι επιγραφές.Υπήρχαν δέκα κλιμακωτά επίπεδα δεξιά και άλλα τόσα αριστερά,<<που βρίσκονται τα αρχεία>>ρώτησε ο Αλέξανδρος, ενώ ταυτόχρονα ο Ακλειδης εξέπεμψε μία ακολουθία ήχων και ο φωτισμός έγινε άπλετος.<<Τι ακριβώς ψάχνουμε>>ρώτησε ο Ευρυμέδοντας. Ψάχνουμε,είπε ο Αλέξανδρος προτεινόμενες μεθόδους αποφυγής της παρέμβασης του<<τοπικού ρυθμιστή>>.Θέλεις να παρανομήσεις είπε ο Ακλείδης χαμογελώντας.
Συγκεκριμένα,συνέχισε ο Αλέξανδρος, Θέλω να μάθω πως θα οδηγήσω το στράτευμα από τα Τάξιλα στον Βραχμαπούτρα, χωρίς να με εμποδίσουν οι Θεοί, ούτε ο τοπικός ρυθμιστής του ΕΛ ΣΕΝΤΑ’Ί’. Εμείς σφραγίσαμε τις πύλες αποκρίθηκε ο Ακλείδης. Σου είπα ότι θα σε βάλουμε στο ακατανομαστο βουνό .Βασιλιά μου, ψάξε μονός σου. Τα αρχεία είναι γραμμένα στη γλωσσά που ο όποιος ερευνητής γνωρίζει.
Περιέχεται στην αίθουσα αυτή όλη η γνώση και η εμπειρία των ΕΛ και των Νεφελίμ.
Υπάρχει ευρετήριο;ρώτησε ο Αλέξανδρος.
Ναι του αποκρίθηκαν.
Και που είναι;
Εδώ που στέκεσαι.
Ρωτα και θα πάρεις απάντηση, αφού εδώ είναι η αίθουσα οπού όποιος ζητάει παίρνει και όποιος ψάχνει βρίσκει.Εμείς θα περιμένουμε απέξω. Όταν τελειώσεις ,βασιλιά μου,έλα και εσύ.
Βγήκαν λοιπόν όλοι εξω στο διάδρομο και ο Αλέξανδρος έμεινε μονος του στην αίθουσα των αρχείων της γνώσης. Τι να πρωτορωτησει και τι να πρωτομαθει. Συγκρατήθηκε λοιπόν και ζήτησε πρώτα ένα χάρτη της πορείας που επιθυμουσε να ακολουθήσει από τα Τάξιλα στην Γιουννάν. Κάπου δεξιά ,μία από τις δεκάδες χιλιάδες επιγραφές φάνηκε να φωτίζεται έντονα και να αστράφτει. Σε χρόνο μηδέν προβλήθηκε στο χώρο μπροστά του ο χάρτης που ήθελε και μελέτησε προσεχτικά τα ποτάμια και τις πεδιάδες που έπρεπε να διανύσει. Ο χάρτης αυτός έμοιαζε καταπληκτικά με τους χάρτες του 20ου αιώνα από τον οποίο είχε ξεκινήσει.Προφανώς δεν ήταν χάρτης της εποχής των ΕΛ. Συμπέρασμα τα αρχεία της γνώσης ανανεωνότανε και δεν ήταν στάσιμα. Είχε επομένως τη γνώση της εποχής του και όχι τη γνώση που ίσχυε πριν από 20.000 χρονια.
Ζήτησε λοιπόν και έμαθε για τις δυνάμεις και τον πλούτο ,τις τεχνικές πολέμου,τα στρατηγήματα και την πολίτικη κατάσταση που επικρατούσε στα βασίλεια που βρισκότανε στα 2.500 χιλιόμετρα που χώριζαν τα Ταξιλα από την Γιουνναν.Αφού έμαθε ότι ήθελε ,ζήτησε να του αποκαλυφθεί ο τρόπος με τον οποίο η θα έπαιρνε την αποδοχή του τοπικού ρυθμισθη για να αλλάξει την ιστορία,η τον τρόπο με τον οποίο θα τον ξεγελούσε.Η απάντηση που πήρε ήταν απλή,ξεκάθαρη και λιτή.
<<Ο κάθε άνθρωπος είναι ελεύθερος να κάνει ότι Θέλει.ωστόσο,πεπρωμένου φυγείν αδύνατον>>.
Αισθανότανε ,ότι περισσότερο ικανοποίησε την περιέργεια του για το Κ2 πάρα ότι πήρε γνώση για την αντιμετωπισΗ του<<ΛΕΡΑ>> και δεν είχε άδικο. Μετά λοιπόν από 10 περίπου ώρες βγήκε από την αίθουσα και ο Ακλειδης με επιτυχία τους οδήγησε έξω στους πάγους του Κ2 και το Καρακοραμ.Ακολούθησαν αυτή τη φορά νέα πορεία και προχωρώντας κατά μήκος ποταμών,άρχισαν την πορεία προς τα Τάξιλα.
Η διαδρομή ήταν μαγευτική, με τα βουνά να υψωνονται χιλιόμετρα δεξιά και αριστερά στα αρχαία δασωμένα φαράγγια που ακολουθούσαν.10 μέρες μετά, βγήκανε από τον ορεινό όγκο στην πεδιαδα των μεγάλων ποταμών των Ινδιών. Κινήθηκαν διακριτικά και γρήγορα βορειοδυτικά για να συναντήσουν τους ανιχνευτές του Ηφαιστίωνα,που κατά την συνήθεια τους έπρεπε να προηγούνται του στρατεύματος.Συνάντησαν ένα που τους είπε ότι ο Ηφαιστίωνας αργούσε, γιατί στο βορρά κάποιοι τοπικοί ηγετισκοι είχαν ξεσηκωθεί και τον καθυστέρησαν.
Κινήθηκαν τότε βόρεια και σε 2 μέρες συνάντησαν τον Ηφαιστίωνα που βαδιζε με όλο το στρατό προς τα Τάξιλα. Ο κύκλος είχε συμπληρωθεί. Οι πύλες είχαν κλείσει ,η περσική εξουσία που πήγαζε από τους άνομους,είχε καταλυθεί.

Απόσπασμα απτό βιβλίο του Δ.ΛΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Κ-2 ΤΟ ΒΟΥΝΟ ΤΗΣ ΓΝΩΣΗΣ
ΓΙΑΤΙ ΚΑΙ ΠΩΣ ΖΟΥΝ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ ΤΟΜΟΣ 18

gatos
Toμέας ενημέρωσης prisonplanet.gr

http://www.prisonplanet.gr/prisonplanet/106454-h-%CE%B1%CE%AF%CE%B8%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B1-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B5%CE%AF%CF%89%CE%BD-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B3%CE%BD%CF%8E%CF%83%CE%B7%CF%82

Διαφήμιση