Εδώ θα μείνω!

γραφει ο αρισταρχος (χαλυβουργος απομαχος)

Έτσι είναι, έτσι γίνεται πάντα όταν… Εσύ παιδεύεσαι να επιβιώσεις, να αναπτυχθείς και όλα τα αρπακτικά, ντόπια και ξένα, κολλούν επάνω σου σαν βδέλλες και σ’ απομυζούν. Και συ μένεις με το στίγμα κι αυτοί μεγαλουργούν. Κι επειδή το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού, κι επειδή ο βιασμός δεν είναι στιγμιαίος αλλά επαναλαμβανόμενος η μόνη λύση, η εξαφάνισή μας. Και… ομού μετά των αλλοφύλων γιατί, θύτης χωρίς θύμα δεν υπάρχει. Κι αν το θύμα χαθεί ποιος θα κωπηλατεί στη γαλέρα;

Βαρέθηκα να βλέπω να γίνεται σύγκριση ανάμεσα στη χώρα μου και χώρες που ποτέ δεν πολέμησαν, ποτέ δεν καταστράφηκαν, ποτέ δεν κάηκαν, ποτέ δεν πλιατσικολογήθηκαν, ποτέ δεν εμφιλιοπολεμήθηκαν, ποτέ δεν είχαν εσωτερικούς κλέφτες περισσότερους κι από τους εξωτερικούς, ποτέ δεν είχαν προδότες ισάξιους με τους ήρωες. Και πάντα έπαιρναν μέρος στο γλέντι που στηνόταν πάνω στο δύστυχο κορμάκι της πατρίδας μου. Και πάντα έπεφταν επάνω τους για ανοικοδόμηση και ανάπτυξη. Εδώ; Μονάχα φτώχεια και ξεπούλημα και κανένα εμφύλιο για ποικιλία.
Σιχαίνομαι να ακούω να μου λένε, κυρίως φίλοι μου, πως εμείς φταίμε, εμείς είμαστε οι απαίδευτοι κοινωνικά, εμείς είμαστε οι κλέφτες, εμείς είμαστε η κακιά μοίρα όλης της γης. Ο φτωχός, ο κακός, ο απαίδευτος, ο επαναστάτης, ο κακόμοιρος μαθητής που τιμωρείται όρθιος στη γωνιά να τον βλέπουν σαν πανούκλα οι υπόλοιποι συμμαθητές του. Αν χρειαστεί θα του ξυρίσουν και το κεφάλι σα σιχαμερό κασίδι και θα του κοτσάρουν και μια ταμπέλα στο στήθος που θα γράφει “Τεντυμπόϊ”. Όχι αλήτης, ούτε Αγγλικά. Ελληνικά και ξένα, τεντυμπόϊ! Λες κα δεν αξίζει ούτε καν αυτή τη γλώσσα που τούμαθε η μάνα του.

Φρίκη! Από λαούς που μας έκαψαν, μας σκότωσαν, μας εκμεταλλεύτηκαν, μας έφεραν στο χείλος των δανεικών και ύστερα μας πέρασαν αόρατες χειροπέδες πισώπλατα. Από τότε που μια χούφτα κλεφτών και αρματολών αποφάσισαν πως ήταν απόγονοι Ελλήνων και πως έπρεπε να ζήσουν ελεύθεροι σαν Έλληνες! Και ύστερα κατάντησαν ελεύθεροι πολιορκημένοι χωρίς μια γενναία απόφαση για την περίφημη έξοδο από την μιζέρια που πάντα ονειρευόμασταν και ποτέ της δεν έρχονταν.

Εμπρός λοιπόν, μαζί με όλους τους παρίες και αδικημένους που είναι αποτέλεσμα των δικών σας επιλογών, γιατί επάνω μας ακουμπούν οι πονεμένοι, ρίξτε μια πυρηνική βόμβα να εξαφανίσετε όλο το παλιόσογο που λέγεται Έλληνας. Ίσως έτσι ικανοποιηθεί και ο “καρφίτσας” θείος μου στις αιώνιες μονές που κατοικεί και συνήθιζε να λέει “Θεέ μου αυτούς τους Έλληνες ποτέ να μην τους έδινες, ποτέ να μη τους έλυνες, τους Έλληνες!” Και τόπαιζε Έλληνας, τσιράκι τους.

Να ξέρετε όμως πω ακόμη κι αν καεί και ο τελευταίος, στη στάχτη θα υπάρχει αναπνοή. Λίγο μαϊστράλι και… Πάλι μια από τα ίδια, θα θαυμάζουμε τα ξένα επιτεύγματα και οι συγκρίσεις θανατηφόρες εις βάρος μας. Θα κλέβουμε, θα κλείνουμε δρόμους, θα θα θα θα… Θα είμαστε Έλληνες!

Σ’ όσους δεν γουστάρουν τα μαζεύουν και φεύγουν, φίλε… αναχωρητή! Το μαγαζί γωνιακό με πολύ λιακάδα και κοστίζει… σε είδος. Ας μείνει στα χέρια αυτών που το λατρεύουν, κι ας είναι και κοινωνικά ανεπίδεκτοι. Μήπως ξεχάσαμε πως και από ποιους έγινε η Ελληνική επανάσταση του 1821; Από τους γλυκανάλατους και “μποέμ” προεστούς/πρόκριτους/κοτσαμπάσηδες/τσιφλικάδες ή από κάτι πολιτικά λαμόγια σαν τους Κωλέττηδες και Μαυροκορδάτους. Έγινε από κάτι σαν τον Γκούρα και τον Οδυσσέα που δεν μιλούσαν καν Ελληνικά και πάρα πολλούς ονειροπόλους. Όμως πολέμησαν εδώ για την ηλιόλουστη! Κι ας καπελώθηκε όπως πάντα από τα λαμόγια.

Ο Έλληνας πονάει αλλά κάθεται στον τόπο του και πολεμάει, δεν κιοτεύει. Και όσες φορές έγινε πρόσφυγας, έγινε στην πατρίδα του. Εδώ σήμερα μιλάμε για πόλεμο, εκτός και δεν το πήρατε χαμπάρι ή δεν σας ξίνισε το παντεσπάνι.