Σαββατιάτικη λαϊκή!

γραφει ο χαλυβουργος απομαχος (αρισταρχος)

Από την εξώπορτα του σπιτιού μου μέχρι τη λαϊκή του Σαββάτου ένα τσιγάρο δρόμος. Ξέμεινα κι από αυτοκίνητο και… καλά ντε δεν γίναμε και σαν τον Αμερικανό αστροναύτη που τον πήγαιναν στα χέρια. Ευκαιρία να κάνει καλή κυκλοφορία το αίμα και το… ποδαρικό σύστημα πριν βαρέσει ακινησία. Καλά τα λες, όμως ξεκόλλα από το κατώφλι της πόρτας. Ναι ρε, ντάξ. Έφυγα!

Γραμμένα όλα στο αυτοκόλλητο κίτρινο χαρτάκι. Ψωμιά, λειτουργιά (Ψυχοσάββατο σήμερα, οι νεκροί θα “πεινάνε”, ας τους θυμηθούμε), κάτι ψιλά και ψάρια. Τα Σαββατιάτικα τα ψάρια έχουν άλλη νοστιμιά. Γιατί; Ούτε που ξέρω, όπως και τα μαϊμούνια με την μπανάνα. Μας έμεινε αμανάτι από τότε που τρέχαμε στη δουλειά.

Ψαράκι, ουζάκι και τραγούδι με το κιθαρόνι των τριών τετάρτων. Και μη πάει το μυαλό σας τίποτα σε ακριβά πράγματα. Όταν τα πιάναμε τα ψάρια στη βάρκα μόνοι μας ήταν και τα πρώτα, τώρα που τ’ αγοράζουμε είναι κάτι από προσφυγάκι(γαύρος), σκαράκια, σαρδελίτσα, σαμπανιό, άντε και κανένα κουτσουμουράκι στης πολυτέλειας τη φέξη! Σημασία δεν έχει το ψαράκι αλλά η φρεσκαδούρα, η καυτερή και τα γούστα. Ναι μωρέ, αφού μας πέταξαν ανάμεσα στους φουκαράδες του κόσμου. Για να παίρνουμε δύναμη ότι υπάρχουν και χειρότερα μπας και κόψουν καμιά σύνταξη και κανένα μισθό. Όλα εκ του πονηρού.

Το Ρηνάκι μυρίζει ψαρίλα, το χαμόγελό της φωτίζει τις ματάρες της και η σακκούλα γεμίζει με σκάρους και γαύρους(αφού δεν τους κερδίζουμε τους τρώμε για εκδίκηση!!!). Φραπ πάνω στη ζυγαριά, τόσο μείον τόσο επί τόσο δώσε τόσα! Γεμάτη χρώματα η λαϊκή με κυρίαρχο το πράσινο απ’ τα λαχανικά. Φωνές μπάσες, σοπράνο… ξέρεις τι θα πει λαϊκατζής; “Μωρόοοοο, babyyyyyyy, εδώωωωω. Βάλε κι άλλο, βάλε κι άλλο” “Να, να… μη τα λυπάσαι. Πάρτα για φάγωμα όχι για πέταμα” Πλήθος, μυρμηγκιά! Άλλοι βλέπουν, άλλοι αγοράζουν και άλλοι ακούν. Παντού έχει αφτιά, παντού έχει μάτια, παντού στόματα.

Στο τέρμα έχει ουζερί. Τραβάς ένα τσιπουράκι στα όρθια, νταουλτζίδικο που λένε(χωρίς μεζέ όπως οι νταουλτζήδες) Ρίχνεις τη ματιά σου και… καταυγάζει η οχλαγωγία το δρόμο, θορυβώδες κύτταρο γεμάτο ζωντάνια. Πάντα αποτελούσε ελκυστική ανθρώπινη κυψέλη. Μπερδεύεσαι με τον κόσμο, αναπνέεις τα χνώτα τους, μοιράζεσαι το ίδιο μαγνητικό πεδίο, συναλλάσσεσαι με λεφτά και χαμόγελα, μπορεί και ύβρεις. Όλα στο τερέν!

Μπορεί τα πόδια να αγκομαχούν αλλά είναι για το καλό τους. Εδώ διαπιστώνεις πόσο άναρχοι είμαστε. Parking θεωρούμε ένα μέρος του δρόμου όπου μπορείς να παρκάρεις πάνω… στο πεζοδρόμιο. Και ο πεζός; Μια τρέχεις, μια σταματάς, μια χώνεσαι σε κάποια κόγχη ή κάθεσαι στη μέση του δρόμου και ο βιαστικός οδηγός νομίζει πως η κόρνα είναι ένα από τα καλύτερα όπλα του. Δεν διστάζει να το χρησιμοποιήσει και… “έ ρε! Κόφτω, μας έσπασες τα τύμπανα” “Κάνε στην άκρη ρεεεεε!” Το ρε, για όσους δεν ξέρουν, στην γλώσσα slang σημαίνει κύριος! Όμως…

Τακ τακ, τακ τακ… Σαν μετρονόμος μουσικού ρυθμισμένος στα 2/4 adante! Γνώριμος ο ήχος από μπαστουνάκι τυφλού. Ναι δεν κάνω λάθος. Σέρνει ξωπίσω του ένα καροτσάκι με ψώνια από τη λαϊκή και με αξιοθαύμαστη ακρίβεια, θαρρείς και βλέπει, περπατάει στο δρόμο χτυπώντας το άσπρο του μπαστουνάκι. Γνωστή και η φάτσα του αφού τον γνωρίζω πολλά χρόνια. Από τότε που ανέβαινε το λεωφορείο καλύτερα από εμάς τους ανοιχτομάτηδες. “Καλημέρα, τι κάνεις;” “Δόξα το Θεό πολύ καλά”. Το χαμόγελό του διάπλατο . Γύρισε και το κεφάλι του προς το μέρος μου, μάλλον από ευγένεια.

Για να πω την αλήθεια καλός ο περίπατος αλλά όχι με ψώνια στο χέρι. Αλλά τι να κάνεις; Ανάγκα Θεοί πείθονται!