«Η πνευματική μας ορφάνια!»

    Ο άνθρωπος λένε οι ειδικοί ότι αποτελείται από σώμα και πνεύμα. Έτσι φροντίζουμε για την ανάπτυξη και καλή κατάσταση του σώματος και όσο έχουμε τη  δυνατότητα τρέφουμε και το πνεύμα μας.

Ο άνθρωπος από μικρός ζητά πρότυπα ώστε να μπορεί να τους μοιάσει και γιατί όχι, να τα ξεπεράσει , είναι η φύση του άλλωστε να καταρρίπτει επιτεύγματα και να θέτει νέα.

Όμως τα τελευταία χρόνια στην Πατρίδα τα πνευματικά πρότυπα έχουν γίνει δυσεύρετα και αυτά που υπάρχουν έχουν μια ανησυχητική εσωστρέφεια. Γιατί πως αλλιώς να χαρακτηρίσω αυτήν τη σιωπή και αποχή των διανοούμενων εν γένει των πνευματικών ανθρώπων μας από την καθημερινότητα που τόση ανάγκη τους έχουμε.

Έχουμε ανάγκη από την ενθάρρυνση και την καθοδήγησή των, αφού αυτοί είναι οι σοφοί και κλειδοκράτορες του πνεύματος.

Δεν εξαιρώ και τους άλλους πνευματικούς πατέρες εκείνους της θρησκείας, γιατί και εκείνοι πρέπει να είναι μπροστάρηδες στους δύσκολους καιρούς που ζούμε.

Ίσως ήρθε ο καιρός εκτός από τα ακίνητα και  τις περιουσίες, οι ταπεινότητες τους με τα εγκόλπια και τις τιάρες – τι να γράψω, έτσι λέγονται τα στέματα που φορούν στα κεφάλιά τους λες και μιλάμε για καλλιστεία  – ίσως λέω να ήρθε ο καιρός ο θρησκευτικός πατέρας να βρεθεί δίπλα στον άνθρωπο και να δώσει από τα ακίνητα που διαθέτει η Εκκλησία στους φτωχούς, στους πολύτεκνους, σε όσους έχουν ανάγκη και είναι πολλοί εκείνοι που έχουν, αρκεί να κοιτάξει κάποιος γύρω Του.

Τι περιμένουν, γιατί σιωπούν και αποποιούνται της ηθικής ευθύνης που έχουν απέναντί μας οι πνευματικοί μας άνθρωποι; Αν δεν μιλήσουν τώρα, αν τώρα δεν εκθέσουν τις απόψεις τους και τις πεποιθήσεις τους, ακόμη και τις προτάσεις τους οι οποίες θα πρέπει να έχουν απήχηση στην κοινωνία, πότε θα το κάνουν;

Σε χρονικές περιόδους ακμής, σεβαστές οι θέσεις τους, αλλά αχρείαστες μπορεί να είναι. Τώρα που διανύουμε χρόνια σκοτεινά, και χρειαζόμαστε τη σοφία της γνώσεως, τον λυρισμό της ποιήσεως, για να μαλακώνει η ψυχή μας, τη λογοτεχνία για να ταξιδέψει ο λογισμός μας, τώρα τους θέλουμε όσο ποτέ άλλοτε ηγέτες, από φυσικούς έως πνευματικούς ,εκείνοι απλά  μας ορφάνεψαν από τη ζωή των.

Δεν γνωρίζω αν έχουν αυτό το δικαίωμα. Δεν ξέρω αν δικαιούνται να σιωπούν, αυτό που γνωρίζω είναι η έλλειψη, το κενό που έχουν αφήσει στην ελληνική κοινωνία. Τι να το κάνω εγώ αν μεταξύ τους στοχάζονται, βραβεύονται και ανταλλάσουν τα δοκίμιά τους;

Όλοι εμείς που έχουμε  την ανάγκη τους, πού να στραφούμε; Και πάλι καλά που τούτος ο τόπος γέννησε φιλοσόφους, στοχαστές, ποιητές και άλλα πολλά για όσους μπορούν να μελετούν. Τι γίνεται όμως με εκείνους που μαθαίνουν μια βαθυστόχαστη φράση και αγαλλιάζει η καρδιά τους από τους στίχους ενός τραγουδιού ή από την απαγγελία κάποιου κειμένου;

Αν ο απαίδευτος άνθρωπος υιοθετεί  το «ένα το χελιδόνι και η άνοιξη ακριβή…» ο ποιητής έχει καταφέρει και  έχει φέρει σε πέρας τον προορισμό του ο οποίος είναι η πνευματική ανάταση του λαού του μέσα από την αναγνωρισιμότητα του έργου του και όχι από τη βαθυστόχαστη σιωπή του και την έγκλησή του μέσα στην Ακαδημία Αθηνών και στα άλλα «Πνευματικά Σπίτια».

 

Φιλία Βαγιάκα