Αλλά κι αυτοί οι Ελληνες, να ‘χουν φτερά και να μην μπορούν να πετάξουν…

του Στρατή Μαζίδη

Είναι πολλά αυτά που μπορείς να δεις περιδιαβαίνοντας στο facebook. Από αστεία κι άσχετα έως όμως και όμορφες ευαίσθητες σκέψεις.

Μια τέτοια διάβασα προχθές στον τοίχο του φίλου, Πέτρου Αποστολόπουλου. Ευαίσθητη και καλλιεργημένη ψυχή ο Πέτρος, από τους καλύτερους ίσως ηθοποιούς που μπορεί να έχει σήμερα το ελληνικό θεατρικό σανίδι μετέτρεψε μια απλή βόλτα σε ολόκληρο προβληματισμό περιγράφοντας μια βολτά στο κέντρο της Αθήνας:

άδεια μαγαζιά, χέρια που ζητάνε κάνα κέρμα, καφετέριες γεμάτες, έναν μπόμπιρα που τον φωτογράφιζε η μαμά του μπροστά από το ψεύτικο δεντράκι στην Κοτζιά, αλλά κι αυτές τις πέρδικες… να ‘χουν φτερά και να μην μπορούν να πετάξουν… θα θελα να τις αγοράσω και να τις πάω στου Φιλοπάππου να τις ελευθερώσω…

Στάθηκα σε αυτή του την τελευταία φράση μαζί με τη φωτογραφία που έβγαλε.

Κι αυτές οι πέρδικες ρε Πέτρο. Να έχουν φτερά και να μην μπορούν να πετάξουν.

Άσε με να το πάω λίγο παραπέρα.  Αλλά κι αυτοί οι Ελληνες, να ‘χουν φτερά και να μην μπορούν να πετάξουν…

Τι στην ευχή έπαθαν τα φτερά τους; Τσάκισαν; Έσπασαν; Λύγισαν;

Μέσα στο κλουβί κι αυτοί. Ούτε καν τα φτερουγίζουν όπως τα καναρίνια που πηδάνε από το ένα πλαστικό κλαδί στο άλλο.

Στέκονται εκεί. Αμίλητοι. Τώρα βέβαια μέσα στις γιορτές αρκετοί φτιασίδωσαν Πέτρο το κλουβί. Έβαλαν γιρλάντα, χρυσόσκονη και στολίδια.

Το κλουβί όμως είναι κλουβί. Φυλακή.

Υπάρχει άραγε κανείς που να θέλει και να μπορεί να ανοίξει το κλουβί ενός ολόκληρου λαού και να τον ωθήσει να ανοίξει τα φτερά του και να πετάξει;

Και σίγουρα στο πέταγμα θα πέσουμε στην αρχή. Και μια, και δυο, και τρεις, και δέκα. Μετά όμως;

freepen