Ο ΠΛΩΤΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ ΤΟΥ ΠΛΩΤΙΝΟΥ.

Το Ένα ρέει. το Δύο απορρέει.
Κι ο πανάρχαιος Μόνος επιστρέφοντας
ανθίζει τρεις φορές –
όσο κι αν φωνάζετε! –
για να μοχθεί η Άνοιξη των Αριθμών
εξουσία μονήρης.Και κάπου-κει σταβλίζει τους σαλούς η έκσταση
σε γοερές ακινησίες των αγγέλων
όταν, αλήθεια, νιώθουμε το ρήγος του θανάτου
καθώς
ανακλαδίζεται του κόσμου το ρυάκι
που μέσα του βρέχονται οι φυλλωσιές
και μέσα του
φωτογραφίζονται τυχαία τα πουλιά στο πέταγμά τους
όλα τα έντομα ψάλλοντας αιωνιότητα
στις ολοένα κατάφωτες αυθαιρεσίες.
Και βγαίνει κάποτε απ’ τις εύρωστες χλόες
η θολωτή ομιλία των πεθαμένων.
«Είχαμε κ’ εμείς έναν καιρό
την άπλωση στο σακκούλι του στήθους.
Τώρα χανόμαστε βαθιά σε γκρεμισμένα νιάτα:
στα ύψη που λικνίζεται ο τάφος
και μοιάζει η μεγάλη ωραιότητα
σαν πεταλούδα που ψυχομαχεί
στις μαρμαρυγές των άστρων»
θρόιζαν οι πεθαμένοι.
Και στα μικρά μου όρια συνάκουσα
εννέα πετεινούς
χαϊδεύοντας το κρύο μάρμαρο της αυγής.

ΝΙΚΟΣ  ΚΑΡΟΥΖΟΣ (1926-1990)

http://kapoumakria.blogspot.gr/2012/03/1926-1990_27.html